Η ιστορία άρχισε εδώ και πολλά χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, όταν ξεκινούσα τον κήπο μου στην Κέρκυρα με λίγες γνώσεις και πολύ ενθουσιασμό. Τότε δεν υπήρχαν «κέντρα κήπου» ή σωστά φυτώρια στο νησί, μόνο μικροπωλητές έξω από την αγορά με ζαρζαβατικά έτοιμα για φύτεμα και μερικά απο τα συνηθισμένα εποχικά καλοκαιριάτικα λουλούδια, κατιφέδες, πετούνιες, ζίνιες, κλπ. Τα περισσότερα νέα φυτά του κήπου μου ήταν από μοσχεύματα με πρόελευση γειτονικούς κήπους ή άγρια βλάστηση. Μάλιστα η τοπική λαική σοφία έλεγε ότι αν δεν είναι κλεμμένο, δεν πιάνει. Στο κάτω κάτω ένα κλαδάκι είναι, τι ψυχή έχει; Ούτε που θα τους λείψει!
Αλλά απομακρύνθηκα από το θέμα μου. Εκέινη την έποχή ήταν, που αγόρασα από πλανόδιο της πόλης κάτι πού μου πλάσαρε ως μώβ βασιλικό. Άσχετη εγώ, ενθουσιάστηκα και τον φύτεψα δίπλα στο παρτέρι με τα εποχικά και τα βότανα, πρόχειρο για την κουζίνα. Η απογοήτευση δεν άργησε. Μπορεί να έμοιαζε λίγο με σγουρό πλατύφυλλο βασιλικό αλλά το άρωμα, μάλλον ήπιο, δεν είχε καμμία σχέση. Συνέχισα μεν να τον ποτίζω γιατι το χρώμα των φύλλων έκανε ωραία αντίθεση με τα γειτονικά εποχικά, αλλά γρήγορα ξέχασα την ύπαρξη του.
Μόνο που εκείνο δεν με ξέχασε… έριχνε τους σπόρους του αβέρτα, και με τα χρόνια εξελίθηκε στο πιό γονιμο ζιζάνιο του κήπου μου. Φύτρωνε όπου έβρισκε ποτισμένο χώμα και εμφανιζόταν φάντης μπαστούνι ανάμεσα στα λουλούδια μου κάθε καλοκαίρι. Μαλιστα άρχισε να εμφανίζει και διάφορες αποχρώσεις, από το αρχικό βαθύ μωβ μέχρι ζωηρό πράσινο.Εκεί που χρειαζόμουνα λίγο όγκο και χρώμα το άφηνα, εκεί που ενοχλούσε το ξερίζωνα άσπλαχνα. Με τα χρόνια έμαθα και την βοτανική του ονομασία, Perilla fruticosa. Βέβαια, με την πείρα, μειωνόταν και η κηπουρική μου σχολαστικότητα και με βόλευε ένα φυτό που γέμιζε απρόσκλητο τα κενά.
Αυτή ήταν η κατάσταση όταν πέρσυ το καλοκαίρι φιλοξένησα μια παλιά συμφοιτήτρια απ το Μπέρκλευ, την Αϊλήν, που ήταν ιαπωνικής καταγωγής. «Πώ πώ, ελληνικό shiso,» είπε ενθουσιασμένη. Έτσι έμαθα ότι το ταπεινό μου πασπαρτού ήταν κοινό λαχανικό και μυριστικό, όχι μόνο στην Ιαπωνική κουζίνα, αλλά και στην κινέζικη και κορέατικη. Ψιλοκομμένο έμπαινε σε ωμές σαλάτες, τα φύλλα το τηγανίζονταν στην τεμπούρα βουτηγμένα σε χυλό, η χρησίμευαν για να τυλίξουν σούσι ή απωανατολίτικους ντολμάδες.
Σιγα σιγά άρχισα να το χρησιμοποιώ κι εγώ στην κουζίνα μου, ως σχετικά «ουδέτερο» λαχανικό ή μυρωδικό που παρά την ιδίοτητά του αυτή άφηνε την ιδιαίτερη στάμπα του εκεί που το έβαζα. Δεν έμαθα ποτέ αν η διακριτικότητα της γεύσης του οφείλεται στην δικιά μου ξενιτεμένη κατώτερη ποικιλία, ή έτσι είναι από φυσικού του ακόμα και στους τόπους της προέλευσης του. Εγώ το προτιμώ ωμό και ψιλοκομμένο, όπως στην παρακάτω συνταγή.
Θα μου πείτε, τι σας δίνω την συνταγή όταν δεν έχετε το περι ού ο λόγος μυριστικό; Απλούστατα γιατί με οποιοδήποτε άλλο βοτάνι, όπως ο βασιλικός, ο δυόσμος, ή η φρέσκια ρίγανη, έχει ανάλογη νοστιμιά, και ταιριάζει ως συνοδευτικό με καλοκαιρινά φαγητά. Αφήστε που με διασκεδάζει η ιστορία της επιδρομής του στον κήπο μου.
Ζεστή αγγουροσαλάτα με shiso
Υλικά
2 μεγάλα αγγούρια με την φλούδα τους, κομμένα σε κύβους.
2-3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
Μερικές κουταλιές ελαιόλαδο,
2 κουταλιές σάλτσα σόγια
2 κουταλίες ξύδι,sherry ή μπαλσάμικο
2 κουταλίες καφτερη πιπερίτσα ψιλοκομμένη (προαιρετικό)
Μία χούφτα ψιλοκομμένο shiso.
Οδηγίες
Σε βαθύ τηγάνι σε δυνατή φωτιά ριχνουμε το λάδι και το αγγούρι και το τηγανίζουμε ανακατεύοντας συνεχως (stir fry) για 3-4 λεπτα. Αν θα βάλουμε πιπεριά το κάνουμε τώρα, ανακατεύοντας για ένα λεπτό ακόμα.
Μετά ρίχνουμε το σκόρδο και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε για καμμιά σαρανταριά δευτερόλεπτα. Δεν πρέπει να πάρει χρώμα.
Σβύνουμε με την σόγια και το ξίδι, και μόλις έχουν εξατμιστεί λίγο (1 λεπτό), κατεβάζουμε το τηγάνι από τη φωτιά, και σερβίρουμε τη σαλάτα με το λίγο ζουμί της σε βαθύ πιάτο ρίχνοντας από πάνω το shiso.
Σερβίρεται και κρύα.
