Στα δοξασμένα ’70 και 80’s της νιότης μου θυμάμαι τα πουλάγανε μέσα από τα κοφίνια στο Γιαλό, εκεί που πίναμε καφέ ερχόντουσαν, δηλαδή κατέβαινε ένας μπάρμπας πεζή ή μιά γιαγιά πάνω στο γαϊδαράκι τους και από τη μιά μεριά είχαν τα πόδια από την άλλη το κοφίνι και μέσα διπλωμένα λίγα ξινότυρα σκεπασμένα με πετσέτα κουζίνας και κανένα σύκο (α, ναί, στις αρχές του καλοκαιριού μπορεί να πετύχαινες και καμμιά τυροβολιά σε σακούλα πλαστική) μιλάμε μέχρι και πρίν δέκα χρόνια ή κάπου εκεί μπορούσε και κατέβαινε ένας γάιδαρος στο Γιαλό της Μ-υ-κ-ό-ν-ο-υ και βέβαια κάποιος πάνω του -όχι μόνο του καλέ το ζωντανό- να πουλήσει χωρίς Υγειονομικό ή πιστωτική ή απόδειξη, δεν έπαθε και κανένας μας τίποτα, όλοι μαζί στην ίδια παραλία κολυμπούσαμε αν σε είχε πειράξει κάτι θα το μάθαινα, και εγώ και όλη η παρέα, πού να το φανταζόμουν τότε ότι θα σέρβιρα δεκαετίες μετά το ξινότυρο Μυκόνου σε παραγωγούς του Χόλυγουντ και επώνυμους αμερικάνους αθλητές και -καλά, εγώ το σέρβιρα, εκείνοι πώς τους αρέσει έτσι…αρτυμένο με λίγο δενδρολίβανο που έκοψα βιαστικά από τον κήπο πριν πάω δουλειά, ένα κλαράκι (μη φανταστείς, και τα αρωματικά πάθανε λαλά με τον καύσωνα εδωπέρα που βρέχαμε το κεφάλι στο νεροχύτη πριν σερβίρουμε, τέτοια ζέστη, ζέστη κυκλαδίτικη, όχι αστεία), ελαιόλαδο από τα Χανιά (γιατί κουβαλάμε και τον ντενεκέ μαζί μας, δεν μας έφταναν οι μπασίνες και οι δίσκοι κοπής, οι στολές και τα 300 τηγάνια του Λεωνίδα) , με τα ροζ πιπεράκια που τα αγαπώ τόσο πολύ και σπασμένα φυστίκια Αιγίνης με λίγο μέλι έτσι για να γυαλίσει φίλε και να κάνει κόντρα το ξινό με το γλυκό, μάλιστα όλα αυτά φορεματάκι στο ξινότυρο Μυκόνου που όλο τα ίδια και τα ίδια τυριά Π.Ο.Π. ακούω και βλέπω στα μενού και ξινότυρο πουθενά, θα έρθει η ώρα σου τιμημένο και θα σε αποζητούν και σένα οι σεφ και θα σε αγαπήσουν και οι νέοι , τα παιδιά που πάνε στα ψαγμένα δλδ, γιατί ποιός έφαγε αλά Νόρμα με ξινότυρο Μυκόνου και δεν αναφώνησε, Χριστέ μου τί νοστιμιά, una vera Norma, για το ξινότυρο Μυκόνου φίλε, μάλιστα το ξινότυρο!
