Με μια διάθεση για εγκεφαλικό μαγείρεμα ξεκινώ νομίζω κάθε καλοκαίρι.
Τακτοποιώ εργαλεία και μαχαίρια, καινούργιες γκατζεταρίες που ανακάλυψα στο διαδίκτυο.
Στολές σιδερωμένες και ποδιές πεντακάθαρες, αστραφτερά λευκές. Βολικά παπούτσια. Χρονόμετρα και σιλικόνες.
Εύχομαι να πιάσουν τόπο όλα τα καινούργια βιβλία που διάβασα, να καταφέρω όλες τις λαμπρές συνταγές που ανακάλυψα, να τα βάλω όλα όσα έμαθα και είδα και γεύθηκα τον χειμώνα μέσα στις κατσαρόλες και τα ταψιά, τα καλαθάκια με το ψωμί και τα μπεν μαρί.
Φτάνω στο νησί έτσι, εγκεφαλική και προετοιμασμένη, με σχέδια και πρόγραμμα.
Το Απολλώνιο Φως όμως δεν αστειεύεται και εξαφανίζει γρήγορα αυτό το φρένο, γιατί περί φρένου πρόκειται, από το μυαλό μου. Η ταχεία ανατολή και η εξωφρενική δύση, ο έναστρος ουρανός, η απεραντοσύνη της θάλασσας (ποια κλισέ; αλήθεια είναι), τα ξανθά χωράφια με τις ελιές και τα στάχυα, ένα κλεμμένο σύκο, ένα πρωινό οτοστόπ, ένα ξεφλουδισμένο φραγκόσυκο, ένα αμπέλι, ένα τυράκι, ένα φρέσκο ψαράκι, ένας απροσδόκητος λαμπρός συνεργάτης, ένα καθαρό μποστάνι ξυπνούν τη καρδιά για να μαγειρέψει και αυτή.
Οι συνταγές μένουν στο σακίδιο, τα κοφτερό μαχαιράκι αποσύρει ευγενικά όλα τα υπόλοιπα εργαλεία, η γάστρα γίνεται ο συμμαχός μου και κάθε καλοκαίρι -μετά από μια μικρή αμηχανία- καταλήγω να μαγειρεύω αυτό που ξέρω καλύτερα, αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα, αυτό που ταιριάζει καλύτερα στη θέα της κουζίνας, στις βουτιές, στην αλμύρα, στη κάψα, το ντροπαλό ελληνικό φαγητό δηλαδή. Περιέργως, το ίδιο αρέσει και στους ταλαίπωρους ανθρώπους που τρώνε το φαγητό που μαγειρεύω. Το καθημερινό μενού δεν βγαίνει από το μυαλό αλλά από ό,τι έβγαλε σήμερα ο μπαξές, ό,τι ψάρεψε ο ψαράς, από την διάθεση του μάγειρα και της παρέας, από το μελτέμι ή τη καλοσύνη. Από κάτι που περίσσεψε ή φύτρωσε τυχαία στο χώμα δίπλα στη κουζίνα, όπως η γλυστρίδα.
Μπριάμ. Μουσακάς. Χωριάτικη. Φάβα. Ρεβυθάδα. Βλήτα παντρεμένα. Καγιανάς και στραπατσάδες. Κοκκινιστά και κρασάτα. Ριγανάτα. Ντάκος. Μόστρα. Κεφτέδες. Κολοκυθοκεφτέδες. Ντοματοκεφτέδες. Ψάρια στη θράκα. Γεμιστά. Μανέστρα. Κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες. Παστίτσιο. Σοφρίτο. Κολοκυθάκια τηγανιτά. Κοτόπουλο με μπάμιες. Κολοκυθόπιτες. Μακαρονάδες με ντομάτες ζουμερές, με πικάντικο πέστο φέτας και βασιλικό. Γιαούρτι με σύκα, με γερμάδες, πεπόνια, καρπούζια, σταφύλια, γλυκά του κουταλιού. Μέλι. Φέτα. Φύλλο.
«Αυτά; Αυτά τα κάνουμε κι εμείς στο σπίτι, κάθε μέρα αυτά μαγειρεύουμε». Το πήρα και σαν κομπλιμέντο, φίλε.
Ευτυχώς που υπάρχει και το καλοκαίρι και καταλαβαίνουμε ότι είμαστε σε λάθος δρόμο!
