Ο παιδίατρος των παιδιών είναι ένας από τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι.
Οταν συνέστησε λοιπόν μια επίσκεψη στο Σμαρδάκιτο στη Τήνο, χωρίς να ρωτήσω πολλά-πολλά, ήξερα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να πάω…
Και πήγα. Πήρα το φέρρυ, κατέβηκα στο λιμάνι και έστριψα αριστερά για να βρώ φώτιση αντί για δεξιά προς τη Παναγιά.
Σε είκοσι περίπου λεπτά, νάτο το Σμαρδάκιτο : ένα χωριουδάκι 65 ατόμων από αυτά που σε λίγο θα υπάρχουν μόνο στα ντοκυμαντέρ της δημόσιας τηλεόρασης-αν και καλό είναι να αφήνουμε πάντα τη ζωή να μας εκπλήσσει…
Ενας γάιδαρος στη σκιά της τεράστιας ροζ πικροδάφνης στο έμπα του χωριού για καλωσόρισμα.
Δύο βρύσες , η μιά για να πλένουν τα χαλιά και τις κουβέρτες και η άλλη για να πίνουν το νερό και να ποτίζουν τα καταπράσινα χωράφια με όλα τα καλά ζαρζαβατικά και οπωροφόρα δέντρα. (Τώρα αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι χωριουδάκι εννοώ…).
Η εκκλησία του καθολικού χωριού είναι ο Αγιος Αντώνιος της Παδούης και έχει το πανηγυράκι του πάντα 13 Ιουνίου.
Είμαι όμως “μιλημένη”, έχω προορισμό και έτσι κατευθύνομαι στη ταβέρνα ΚΑΤΩΙ γρήγορα-γρήγορα ,ακολουθώντας τις μικρές ξύλινες ταμπελίτσες, εξάλλου είναι μεσημέρι και όλοι πεινάμε τρελλά.
Η πόρτα κλειστή!Το παράθυρο όμως ανοικτό, σκαρφαλώνω στο πεζούλι και, ναί, οι μάγειροι είναι μέσα κι’ ετοιμάζουν τα φαγητά για το Σαββατόβραδο.
Η ταβέρνα δεν λειτουργεί το μεσημέρι αλλά μιά κάποια παραχώρηση γίνεται -υποθέτω λόγω της πείνας που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μερικών- και έτσι καθόμαστε στη σκιά , κάτω από μιά καταπράσινη αγγελική, και περιμένουμε.
Ο Ιωσήφ και η Ανδριάννα -τό δίδυμο της κουζίνας- λειτουργούν τη ταβέρνα αυτή από το 2000 και σερβίρουν σπιτικό ελληνικό φαγητό, “πειραγμένο” μόνο στο βαθμό που επιτρέπεται από κάποιες Κωνσταντινοπολίτικες καταβολές , προσθέτοντας δηλαδή ενδιαφέροντα και τολμηρότερα μπαχαρικά στις συνταγές τους.
Το μενού γκαραντί : μουσακάς, αμπελοφάσουλα , γεμιστά, κολοκυθοκεφτέδες, χορτοπιτάκια, στιφάδο, ρεβύθια με δυό λουκάνικα, Τηνιακό και Μυκονιάτικο… ωπ, ωπ, στόπ! Εδώ είμαστε Ιωσήφ! Συνταγούλα; Μα και βέβαια! Μπαίνω στη κουζίνα, χαρτί και στυλό. Μιά μαρμελάδα από τα περισσευούμενα κορόμηλα σιγοβράζει. Η Αντριάννα αστειεύεται όταν της λέω το όνομά μου και το μπλογκ μου βαφτίζεται … “Two minutes Αντζιολίνα!” Γελάμε μαζύ…
Εκεί , στη δροσιά της ταβέρνας κάθομαι, ακούω τον Ιωσήφ να μου εξηγεί τη συνταγή κι’ εμπιστεύομαι. (“Ολα θα πάνε καλά, θα τη βρούμε την άκρη”, αισθάνομαι, όπως θα αισθανόμουν και σε ένα εκκλησιαστικότερο μέρος…).
Αχ, αυτό το έχω καταλάβει μέχρι τώρα : ο απλόχερος μάγειρας (όπως και κάθε γενναιόδωρος επαγγελματίας) είναι ένας καλός άνθρωπος που μπορείς να τον εμπιστευτείς, ένας τίμιος εστιάτορας , μιά ψυχούλα που σου κάνει ένα καθαρό φαγάκι να φάς, να το πείς σε δύο άλλους που σ’ εμπιστεύονται, να πάνε κι’ αυτοί και να χαρούν, να απολαύσουν και να ευχαριστηθούν.
Και να νιώσουν πολλά παραπάνω απ’ αυτό : τη πολύτιμη εμπιστοσύνη στους άλλους, πα πα πα, να μην το χάσουμε αυτό…
ΡΕΒΥΘΙΑ ΣΤΗ ΓΑΣΤΡΑ
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ-τηνιακά και μυκονιάτικα!
Μουσκεύω τα ρεβύθια αποβραδίς.
Σε μιά κατσαρόλα με λίγο λάδι τσιγαρίζω ένα κρεμμύδι και τα μυκονιάτικα και τηνιακά λουκάνικα κομμένα σε ροδέλλες.
Προσθέτω κύμινο, κόλιανδρο σε σκόνη, , γλυκάνισο, 3-4 δαφνόφυλλα και 1-2 ξυλαράκια κανέλλας.
Σβήνω με κρασί κουμαριανό ( από γλυκιά ποικιλία σταφυλιού που πρώτα ψήνεται στον ήλιο και μετά ζυμώνεται. Το αγαπούν πολύ αυτο το σταφύλι και … οι πέρδικες επειδή είναι γλυκό!)
Προσθέτω λίγη ντομάτα τριμμένη στο τρίφτη και πράσινες πιπεριές σε κοματάκια και ένα ποτήρι βραστό νερό.
Βάζω και τα ρεβύθια στη κατσαρόλα, χωρίς να ανακατεύω πολύ να πάρουν μιά-δυό βράσεις.
Τα βάζω στο πήλινο (στη γάστρα) στο φούρνο και τα ψήνω σκεπασμένα -εννοείται- για τουλάχιστον μία ώρα στους 200 βαθμούς. Ελέγχω για αλάτι και πιπέρι , συμπληρώνω βραστό νερό (αν χρειαστεί να βράσουν κι άλλο τα ρεβύθια ) και ξαναβαζω στο φούρνο για μιά ώρα ακόμα. Αν θέλουμε, προσθέτουμε καυτερή πιπεριά .
Το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικά μελωμένο θρεπτικό φαγητό κατάλληλο για πεινασμένους οδοιπόρους που ένα καλοκαιρινό μεσημεράκι ακολούθησαν την συμβουλή του αγαπημένου τους παιδίατρου. (Τα «παιδιά» πάνε πανεπιστήμιο πιά αλλά εκεί πάνε ακόμα…).
Εμπιστοσύνη παιδιά. Δείξτε εμπιστοσύνη. Μαζέψτε γύρω σας ανθρώπους που εμπιστεύεστε και αγαπάτε…
Δυό λόγια για τη συνταγή : Τα ρεβύθια όπως πολύ καλά γνωρίζουμε μπορεί να είναι “βραστερά” ‘η όχι και ακόμα χειρότερα μπορεί στο ίδιο σακουλάκι να έχουμε και από τα δύο είδη ρεβυθιών. Το υπενθυμίζουμε αυτό γιατί ο χρόνος στη γάστρα αλλάζει μέχρι και …δραματικά ανάλογα με το είδος ρεβυθιών που έχετε επιλέξει. Το φαγητό , μην σας εκπλήξει, αν πάρει και τρείς ώρες στο φούρνο! Τα καλά μουλιασμένα ρεβύθια βράζουν ευκολότερα και φυσικά αν προσθέσουμε ένα κουταλάκι μαγειρική σόδα για καμμιά ωρίτσα αφού τα μουλιάσουμε και τα σουρώσουμε και πρίν τα μαγειρέψουμε (πρέπει να τα ξεπλύνετε πολυ καλά πριν τα βράσετε!) θα βοηθήσει στο να μαλακώσουν τα ρεβύθια και να γίνει το φαγητό γρηγορότερα. Η μαγειρική σόδα ίσως αφήσει μιά μεταλλική γεύση στο φαγητό, προσοχή λοιπόν, να την ξεβγάλετε πολύ καλά. Γενικά , προτιμήστε μικρόσπερμα ελληνικά ρεβύθια από βιολογικό παραγωγό. Προσωπικά χρησιμοποιώ του Αλέξανδρου Γκουσιάρη από την Καρδίτσα ή από τη βιολογική λαϊκή της γειτονιάς μου τα σακουλάκια του Γκορίτσα από την ορεινή Κορινθία. Δοκιμάζοντας θα ανακαλύψετε τα δικά σας αγαπημένα και βραστερά ρεβύθια.
