Αν ο κολοκυθοκεφτές δεν είχε το σιχτίρ του τρομερά απαιτητικού και απαραίτητου στιψίματος θα ήταν ένα ακόμα εύκολο καλοκαιρινό φαγητό (και όλοι εμείς, που το παραγγέλνουμε σε ταβερνάκια και εστιατόρια το καλοκαίρι δεν θα απογοητευόμασταν από τη νερουλή τηγανίτα με ελάχιστο άρωμα κολοκυθιού και δυόσμου που καταφθάνει στο τραπέζι μας , τις πιό πολλές φορές κακοφτιαγμένο εξ αιτίας ενός βασικού λάθους , επειδή το καλό στέγνωμα του κολοκυθιού αλλά και των κρεμμυδιών δεν έγινε σωστά).
Το μισό κιλό κολοκυθάκια που ζητάει αυτή η συνταγή δεν κοστίζει παραπάνω από ένα ευρώ, οπότε διαλέγουμε βιολογικά και κερδίζουμε σε γεύση.
Αν λατρεύεις τους κολοκυθοκεφτέδες και αποφασίσεις να τους φτιάχνεις τακτικά, σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να προμηθευτείς ή μια πυκνο-υφασμένη γάζα (τουλπάνι) ή μια παλιά πετσέτα λινή που ποτέ δεν θα τη “κλάψεις” γιατί δεν καθάρισε τελείως από τη πρασινίλα του στιψίματος.
Χαλάλι του κολοκυθοκεφτέ, λέω εγώ, και μια και δυο λινές πετσέτες! Γιατί, όσο και να το στίψεις το κολοκύθι ανάμεσα στις χούφτες σου δεν θα καταφέρεις να αφαιρέσεις όλο το ζουμί από το αλατισμένο, όλο νερό λαχανικό.
Πρέπει λοιπόν αρχικά να το αλατίσεις, να το αφήσεις μισή ωρίτσα σε σίτα να βγάλει τα πρώτα του ζουμιά (θα εκπλαγείς πόσο!) και μετά να το σφίξεις μέσα στο ύφασμα μέχρι να βγεί εντελώς στεγνό. Και ξανά και ξανά μέχρι να έχεις μιά στεγνή κολοκυθένια πρώτη ύλη.
Θα εκπλαγείς εκ νέου από το αρχικά στεγνό μίγμα (όταν δηλαδή προσθέσεις τα υπόλοιπα υλικά όπως τα στεγνά τυριά και τη γαλέτα στα τριμμένα ωμά κολοκύθια), αλλά μέχρι να τους βουτήξεις στο καυτό ελαιόλαδο, όλο και κάποιο ζουμάκι θα ξεφύγει για να τους υγροποιήσει τόσο ώστε -όταν ενωθούν με το αλεύρι- να κάνουν μιά τέλεια καστανόξανθη κρούστα από το τηγάνισμα.
Παιδεύτηκα λίγο μέχρι να βρω την αλάνθαστη δόση των υλικών και την ισορροπία της υγρασίας αλλά νομίζω πως κάπου έφτασα, σε μιά σωστή δοσολογία και έτσι αποφάσισα να δημοσιεύσω τη συνταγή εδώ.
Ο κολοκυθοκεφτές σε όλες του τις μορφές (μπαλάκι, πιταράκι, σε μέγεθος S-M-L-XL-XXL) είναι το πιό αγαπημένο καλοκαιρινό μεζεδάκι.
Πικάντικος όπως είναι, ο κολοκυθοκεφτές στέκεται επίσης περίφημα δίπλα στην καλοκαιρινή μακαρονάδα με τη γλυκιά σάλτσα ντομάτας. Έτσι το είχα πρωτοδοκιμάσει στον μαγικό κήπο της θείας μου της Κάτιας στα Σεπόλια και έτσι το σερβίρω κι’ εγώ μέχρι σήμερα : κολοκυθοκεφτέδες αλμυροί από το τυρί και μακαρονάδα γλυκιά από την σάλτσα ντομάτας… Κάτω από γιασεμιά και δίπλα σε φρεσκοποτισμένα γεράνια.
ΟΙ ΚΟΛΟΚΥΘΟΚΕΦΤΕΔΕΣ
ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΑΤΙΑΣ
- 8-10 μικρά κολοκύθια (περίπου 500 γραμμάρια), τριμμένα στο τρίφτη, αλατισμένα για ένα δίωρο και καλά στιμμένα
- 2 αυγά
- 1 κούπα κεφαλογραβιέρα
- 1 κούπα θριματισμένη πικάντικη φέτα (Παρνασσού, Τριπόλεως, Κεφαλονιάς)
- 2 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα
- 2 κουταλιές της σούπας γαλέτα τριμμένης φρυγανιάς
- 1 χούφτα δυόσμο, μόνο τα φύλλα, ψιλοκομμένο
- 3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια(ψιλοκομμένα και καλά στιμμένα μαζί με το ξερό κρεμμύδι και τα κολοκύθια)
- 2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο ξερό κρεμμύδι (και στιμμένο από το νερό του)
- αλεύρι
- ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί και πλάθουμε σε στρογγυλά πιταράκια , πλακέ, σε μέγεθος όσο σχηματίζει ο δείκτης όταν κλείνει με τον αντίχειρα…
Αλευρώνουμε απαλά πέντε λεπτά πριν τηγανίσουμε.
Το λάδι καίει πολύ καλά στο τηγάνι (δεν αχνίζει αλλά καίει).
Ρίχνουμε τους κεφτέδες (όπως είπαμε, πέντε λεπτά αφού τους αλευρώσουμε) για να μην προλάβουν να “πιούν” το αλεύρι.
Οταν είναι ξανθοί από τη κάτω μεριά, τους γυρίζουμε και στο τέλος τους ακουμπάμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας.
Τρώγονται κρύοι ή ζεστοί.
