Τρεις άνθρωποι (τέσσερις αν προσθέσεις και τον σεφ Γκαστόν Αστούριο που ξεκίνησε τη γαστρονομική επανάσταση στο Περού στέλνοντας χιλιάδες παιδιά στις σχολές μαγειρικής για να μάθουν και να διαδώσουν την περουβιανή κουζίνα αλλά και πίσω στα χωράφια για να γνωρίσουν τον πλούτο της γης τους), τρεις διασημότητες έβαλαν σκοπό της ζωής τους το τίμιο, καλό και καθαρό φαγητό ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ: Ο Κάρλο Πετρίνι, ιδρυτής και πρόεδρος του παγκόσμιου διατροφικού κινήματος Slow Food, η αμερικανίδα σεφ Alice Waters (ο μύθος πίσω από το εστιατόριο Chez Panisse, η “σπίθα” της καμπάνιας “10.000 κήποι στην Αφρική” του Slow Food Αφρικής και των Σχολικών Κήπων ) και ο -δεν-χρειάζεται-συστάσεις- σεφ Τζέιμη Ολιβερ που επί δεκαετίες προσπαθεί να σε μάθει πώς να μαγειρέψεις το πιο γρήγορο και καλό φαγητό στο σπίτι σου).
Είναι οι άνθρωποι που -έχοντας ο καθένας τους κατακτήσει τους προσωπικούς τους στόχους- ενδιαφέρονται περισσότερο για τη πολιτική πλευρά του φαγητού, για το ποιοι πεινούν στη κοινωνία μας , ποια φαγητά μας αρρωσταίνουν, για τη παγκόσμια εξάπλωση των γενετικά μεταλλαγμένων τροφών , τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αγοράσουν ποιοτικό φαγητό και τα παιδιά που τρώνε χάλια από γεννησιμιού τους και καθόλου για τις ουάου συνταγές και τα γαστρονομικά βραβεία. Για εκείνους και τους συνεργάτες τους πιο σημαντικός είναι ο μικρο-καλλιεργητής μια ποικιλίας πατάτας που εξαφανίζεται κάπου στις Ανδεις (και μαζι της όλο το πολιτισμικό terroir της-αν μας επιτραπεί ο όρος) όπως και η Κοινή ευρωπαϊκή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) που μπάζει νερά…
Έτσι, όταν πριν δύο χρόνια συγκεντρώθηκαν στην εκδήλωση της Slow Food στο Τορίνο για να να ενώσουν δυνάμεις και να θέσουν κοινούς στόχους (που όλοι εύχονται να επηρεάσουν θετικά κάποιες ευρωπαϊκές ή παγκόσμιες νομοθετικές ρυθμίσεις γύρω από το φαγητό) το αμφιθέατρο του Lingotto γέμισε αισιόδοξους, ιδεολόγους νεαρούς, έτοιμους να στηρίξουν τις φιλελεύθερες, ανθρωπιστικές ιδέες τους.
Συγκινημένη, σχεδόν δακρυσμένη στη συνάντηση, η Alice Waters (από τις ΗΠΑ που , όπως είπε χαριτωμένα, έχει ακόμα στο “σκληρό της δίσκο” αναμνήσεις από το καλομαγειρεμένο αγνό φαγητό του παρελθόντος όσο φαστ-φούντ και αν έφαγε) εξήγησε ότι ο πιο δημοκρατικός τρόπος για να καλυτερεύσει το φαγητό του κόσμου είναι από το φαγητό σε όλα τα δημόσια σχολεία (στις πιό πολλές χώρες παγκοσμίως τα παιδιά τρώνε το κύριο γεύμα τους στο σχολείο) έτσι ώστε τα φτωχότερα παιδιά να τρώνε εξίσου καλά με τα πλουσιότερα. “Είναι πιο δύσκολο είναι να αλλάξεις τη νοοτροπία των μεγάλων, των γονιών που μαγειρεύουν για τα παιδιά τους παρά των παιδιών που είναι πάντα έτοιμα να δοκιμάσουν τα πάντα-όπως καλά γνωρίζετε. Τα παιδιά χαίρονται επίσης πολύ με τους σχολικούς κήπους γιατί νιώθουν οτι τα φροντίζουμε χωρίς όμως να τους λέμε τί να κάνουν και αυτό τα κάνει να είναι δεκτικά σε καινούργιες ιδέες και να χαίρονται μέσα από τη σύνδεση με τη Φύση”. Μέχρι στιγμής τους 25 σχολικούς κήπους που λειτουργούν στην Αμερική επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες μαθητές και δοκιμάζουν από ραπανάκια μέχρι τοπικές ποικιλίες μήλων που ποτέ δεν θα επιλέξουν γιατί πολύ απλά ποτέ δεν θα μπουν σπίτι τους (λόγω κόστους ή άγνοιας των γονιών τους).
Ένα πράγμα που ζηλεύει η Alice Waters είναι η ευκολία του Jamie Oliver να πείθει τις κυβερνήσεις να αλλάζουν τις διατροφικές τους νομοθεσίες. Πώς το πετυχαίνεις αυτό, τον ρωτά. “Α, είναι απλό, απαντά εκείνος, προσεγγίζω τους πολιτικούς πάντα στις προεκλογικές περιόδους, τότε που αποζητούν την ψήφο του καθενός μας! Τότε απαιτώ ό,τι πρέπει να αλλάξει στα σχολικά γεύματα, στα γηροκομεία και στα νοσοκομεία”. Ο “γυμνός σεφ” Jamie ευαισθητοποιήθηκε περισσότερο για τα σχολικά γεύματα αφού έγινε πατέρας ο ίδιος αρχικά προσεγγίζοντας παραγωγούς βιολογικών και ποιοτικών προϊόντων και βροντοφωνάζοντας ένα παγκόσμιο ηχηρό “όχι σκουπίδια για τα παιδιά μας” σε Αμερική και Αγγλία , μετατρέποντας τη πόρτα της σχολικής καντίνας σε αρχική είσοδο προς το καλό, θρεπτικό φαγητό για όλους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Και πριν δώσει το λόγο στον πιο αγαπητό Ιταλό παγκόσμια, τον Κάρλο Πετρίνι, πρόλαβε να σοκάρει το κοινό που τον άκουγε μαγεμένο με ένα και μόνο στοιχείο: δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται κάθε χρόνο για διαφημίσεις φαστ-φουντ που απευθύνονται αποκλειστικά στα παιδιά! Τα νούμερα είναι εξίσου απελπιστικά για τον παιδικό διαβήτη, τη παιδική παχυσαρκία, τα ποσοστά χοληστερίνης στο δημοτικό σχολείο. “Δεν είναι αμαρτία να τρώνε καλύτερα οι φυλακισμένοι από τα παιδιά μας, ρώτησε το κοινό, αναφέροντας πόσο τον εντυπωσίασε το φαγητό σε μια κουζίνα φυλακής που φρόντιζε να προμηθεύεται λαχανικά , φρέσκα αυγά και όσπρια από τους κοντινούς παραγωγούς!
Ο εξηντάρης πλέον Πετρίνι από τη μεριά του ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας πόσο ζηλεύει τα νιάτα και την ορμή του Jamie κάνοντας το κοινό του να αναθαρρήσει μετά τα απαισιόδοξα στοιχεία που παρουσίασε ο βρετανός σεφ. Ο Καρλίν (όπως όλοι τον φωνάζουν χαϊδευτικά ξέρει να το κάνει καλά αυτό, γνωρίζει πώς να ξεσηκώνει το κόσμο και τις κυβερνήσεις. Είναι ο πατέρας του παγκόσμιου διατροφικού κινήματος Slow Food, ο άνθρωπος που από ανέμελος καλοφαγάς της Bra ορκίστηκε να γίνει ο φύλακας-άγγελος του καλού , τίμιου και καθαρού φαγητού όταν ο ίδιος αρρώστησε και χρειάστηκε να μείνει για μήνες στο νοσοκομείο. Πρόσφατα μάλιστα κάλεσε όλους τους ανθρώπους που σχετίζονται με το φαγητό να γίνουν πιο επαναστατικοί, πιο απαιτητικοί και να ενημερώνονται για ό,τι σχετίζεται με αυτό. “Το σύστημα της διατροφής, όπως είναι τώρα, δεν βλάπτει μόνο την υγεία μας , βλάπτει και το περιβάλλον, το κλίμα, απειλεί τους φυσικούς πόρους και τις ανθρώπινες κοινότητες των αγροτών που πασχίζουν ενάντια σε κολοσσούς για να κρατήσουν τα χωράφια τους και τις καλλιέργειές τους”. Δυστυχώς, συνέχισε αφήνοντας άναυδους τους παρευρισκόμενους για μια ακόμα φορά, η διατροφή μας έγινε μια πολιτική πράξη, δεν είναι πιά η φυσική ανθρώπινη λειτουργία που ευφραίνει καρδίαν. Και γι’ αυτό πρέπει να επαναστατήσουμε”, είπε όπως ακριβώς είπε και στον Μπαράκ Ομπάμα όταν τον συμβουλεύτηκε για να αλλάξει το σύστημα υγείας στη χώρα του! “Αλλαξέ το ριζικά όλο του είπε, από τη βάση, από το φαγητό στα σχολεία!”
Το νεανικό κοινό εμπνέεται, οι συνομήλικοί του τον πιέζουν για ακόμα πιο σκληρή πολιτική, οι πολυεθνικές τροφίμων τον παρακολουθούν και όλοι όσοι ασχολούνται με το φαγητό με τον ένα ή τον άλλον τρόπο συμφωνούν μαζί τους γιατί πραγματικά η κατάσταση στη παγκόσμια διατροφή έχει ξωκείλει κάπως. Για να το πούμε ευγενικά.
