#5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Το ηλεκτρικό δίκτυο στη περιοχή μας χρειάζεται μόνο μιά καλή νεροποντή για να ρίξει το ρεύμα στη γειτονιά. Κάθε που βρέχει γερά , αστράφτει και μπουμπουνίζει τρέχουμε να αποσυνδέσουμε και να σώσουμε τουλάχιστον τα συνδεδεμένα κομπιούτερ μας, καμμιά καφετιέρα, το κουτί της δορυφορικής. Ομως, σχεδόν πάντα χρειαζόμαστε ηλεκτρολόγο, όλο και κάποια φάση τα παίζει, πάντα υπάρχει ένα παράπλευρο θύμα. Ασε που ο ηλεκτρολόγος που γνωρίζαμε έφυγε στο Μπαχραίν όπως ανακαλύψαμε στην τελευταία νεροποντή.
Ετσι , μας έστειλε ένα φίλο του, τον Θοδωρή. Ο Θοδωρής , που κατάγεται από τη Τρίπολη, έφτασε μούσκεμα και με πυρετό σπίτι μας. Μου ζήτησε , τουρτουρίζοντας, ένα ζεστό . Ενώ έβραζα το νερό, του εξήγησα οτι έχουμε μόνο τσάι του βουνού στο σπίτι που το αρωματίζουμε με αποξηραμένη μέντα, λουίζα ή φλυσκούνι… Ακούγοντάς με , συνειδητοποιώ οτι γίνομαι εκκεντρική. (Φτιάξε ένα τσάι στον άνθρωπο – σκέφτομαι!)
– “Αυτό πίνω κι εγώ από μικρός, πηγαίναμε με τη γιαγιά μου και μαζεύαμε στον Ταύγετο, ξεκινά να μου λέει ο Θοδωρής. Μετά άρχισαν να τα μαζεύουν και άσχετοι και να το πουλάνε μάτσα-μάτσα στα πανηγύρια. Ομως αυτοί δεν τσάκιζαν και έκοβαν λίγα φυλλαράκια από κάθε θάμνο όπως εμείς, εκείνοι τα ξερίζωναν. Από τις ρίζες , ολόκληρα τα φυτά Αντζυ! Οι θάμνοι λιγόστεψαν και τώρα το Δασαρχείο απαγορεύει τη συλλογή άγριων βοτάνων. Εγώ όμως , επειδή πάω για ποδήλατο στα βασιλικά κτήματα στο Τατόϊ κάθε Κυριακή έχω βρεί ένα μέρος που έχει ρίγανη και άλλα βότανα. Το ανακάλυψα τυχαία όταν έπεσα με το ποδήλατο σε ένα χαντάκι και τρίφτηκα πάνω τους , αυτά άρχισαν να μοσχοβολάνε και εγώ άρχισα να γελάω. Οταν έτρεξαν οι φίλοι να δούν αν χτύπησα πέφτοντας τους εξήγησα γιατί γέλαγα, γιατί είχα ανακαλύψει εντελώς τυχαία ένα μέρος κοντά στο σπίτι μου – μένω στο Μενίδι- που θα μπορούσα να κόβω λίγη άγρια ρίγανη και βοτανάκια για το τσάι μου”.
Μιλήσαμε για λίγη ώρα ακόμα , για τσάγια και αρωματικά, πώς τα τσάγια της γιαγιάς έγιναν της μόδας τα τελευταία χρόνια και πλέον δεν μας μυρίζουν περίεργα… Σκέφτηκα την ιστορία του και μετά, όταν είχε φύγει, δυστυχώς λίγο πριν ανακαλύψω οτι αυτή τη φορά η νεροποντή είχε καταστρέψει και τις εστίες της κουζίνας μου. Θα χρειαζόμουν καινούργια πλακέτα μου είπε ο Θοδωρής τηλεφωνικά όταν έντρομη του τηλεφώνησα , λίγη ώρα μετά που μου έλεγε την ιστορία του, την ιστορία του που με έκανε να σκεφτώ ότι η κατηγορία Πλανήτης ΓΗ στο two minutes angie έγινε ουσιαστικά για να φιλοξενεί κάποιες τέτοιες ιστορίες. Ολοι έχουμε μιά ιστορία για το φαγητό, μιά ιστορία ανεκτίμητης αξίας…
“Ρε Αντζυ μαζεύω ελιές”, μου λέει λίγο αργότερα και ο Β.Σ. , ο συντηρητής μας, όταν ανακαλύπτω οτι και το ασανσέρ χάλασε από τη διακοπή ρεύματος .
-Ολοι οι πυροβολημένοι σε μένα τύχατε; του λέω ξεκαρδισμένη. Φέρε δυό πεντόκιλα καλέ όταν γυρίσεις.
-Γενάρη πιά Αντζυ.
-Και το ασανσέρ;
-Να σου στείλω έναν φίλο να σε εξυπηρετήσει;
ΥΓ: Ειρήσθω εν παρόδω και μετά την παραλαβή του εξαιρετικού του ελαιόλαδου χθες, ο Β.Σ. έμαθα ότι και τα σεμινάρια ελαιογνωσίας της Paratus έχει παρακολουθήσει και οτι η ποιότητα του λαδιού του κρίθηκε ΑΑΑ στα εργαστήρια ανάλυσης. Είμαι τόσο τυχερή που έχω λίγα λίτρα έξτρα παρθένου ελαιόλαδου σπίτι μου…
Να τα λέμε κι αυτά τα θετικά, οτι ξεκινήσαμε επιτέλους , μετά από συνεχή αγώνα ενημέρωσης από τους ειδικούς, να δίνουμε στο ελαιόλαδό μας την αξία που του πρέπει, μικροί και μεγαλύτεροι παραγωγοί και καταναλωτές εξίσου!
