Αδιαμφισβήτητα η ωραιότερη νησιώτικη κουζίνα που έχω ποτέ μαγειρέψει! Μπήκα μέσα της και χάθηκα (κυριολεκτικά και μεταφορικά μιά και οι διαστάσεις της ήταν ενός μεγάλου δωματίου -5χ6 μέτρα!!!). Μιά καλαίσθητη ολόλευκη κουζίνα , ηλιόλουστη και φωτεινή, με τεράστιους μαρμάρινους πάγκους εργασίας, δυό βορεινά παραθυρα για να δροσίζεσαι, θέα στη θάλασσα και σ’ ένα βράχο γεμάτο γλάρους ακροβάτες, μιά κουζινάρα με εφτά φωτιές (γκάζι) και ένα φούρνο ποίημα που έκαιγε από το πρωί για φρέσκα κρουασάν μέχρι αργά το βράδι για φαγητά σιγομαγειρεμένα στη γάστρα.
Άλλοι ονειρεύονται πλούτη, δόξα και φήμη , εγώ ονειρεύομαι μιά μέρα να ξαναμαγειρέψω εκεί, γιατί για να αποκτήσω μία δεν το βλέπω…
Λεπτομέρεια που σκοτώνει; Ενα μποστανάκι τόσο δα ( σε διαστάσεις μικρότερο από τη κουζίνα!!!) με φρέσκες μελιτζάνες, πιπεριές, τομάτες, κολοκύθια και τοματίνια και ένα αμπελάκι με όψιμη μανδηλαριά (νησιώτικη ποικιλία για τη παρασκευή κόκκινου κρασιού), ήταν σε απόσταση δέκα μέτρων από αυτή τη θεική κουζίνα!
Τί άλλο να ζητήσει κανείς όταν βρίσκεται στο παράδεισο; Ισως ένα-δυό μποφοράκια παραπάνω, σκάσαμε αυτό το καλοκαίρι…
Μιά μεγάλη καλοκαιρινή διαπίστωση : η διαφορά ανάμεσα στον παλαβό με το μαγείρεμα και τον μή είναι μόνο μία, ο μάγειρας ανοίγει το “άδειο” ψυγείο, τα ντουλάπια της κουζίνας που “δεν έχουν τίποτα” , ρίχνει και μιά ματιά στις γλάστρες στην αυλή και βλέπει άπειρες δυνατότητες για να συνθέσει ένα φανταστικό μενού-από το “τίποτα”. Πράγμα που επιβεβαιώνει το κανόνα πως τα καλύτερα φαγοπότια για μιά μεγάλη πεινασμένη παρέα πάντα θα γίνονται από το “τίποτα”. Ελαιόλαδο νά’χουμε παιδιά και κανένα παξιμάδι-η βάση για πολλά καλοκαιρινά. Αντε και κανένα ζυμαρικό και καμμιά τομάτα. Καμμιά κάπαρη, κανα τυράκι ντόπιο, καμμιά σαρδελίτσα και δυόσμο και βασιλικό στις γλάστρες… Μόνο το λεμόνι θα μας λείπει πάντα από τις ανοργάνωτες κουζίνες στις ερημιές , τί να κάνουμε… Μέγας δάσκαλος της καλοκαιρινής φιλοξενίας και απλότητας και φέτος ο Σ.Μ. Σπεσιαλιτέ του ο γαύρος μιά ωμός σεβίτσε, μιά μαρινάτος, μαγείρεψέ τον όπως θες (αλλά μη ξεχάσεις το τσίλι!).
Η καλύτερη συνταγή καρυδόπιττας είναι της μαμάς της Ελένης Ψυχούλη. Τέλος και τελεία. Σερβίρεις με καϊμάκι παγωτό και παλαβώνεις. Θα ρωτήσω αν μπορώ να την ανεβάσω και αν ναί, ετοιμάσου…
Το μοχίτο μαστίχας είναι πιό ωραίο από το μοχίτο με ρούμι. Βάλε λεμόνια αντί για λάιμ.
Η καλύτερη λεμονάδα μετά τη σπιτική είναι η “Κάμπος Χίου”.
Το ναξιώτικο τυρί Αρσενικό ταιριάζει πολύ στη μπεσαμέλ του μουσακά (σόρρυ κεφαλογραβιέρα, έχασες…).Επίσης πάνω σε τραγανά τσιπς μελιτζάνας με ελάχιστη γλυκειά σάλτσα ντομάτας γινεται ένας νόστιμος καλοκαιρινός μεζές.
Y.O.L.O : Ζείς μόνο μιά φορά-κάθε βδομάδα γεμιστά. Και στρογγυλά κολοκύθια και μελιτζάνες στο ταψί.
Τα τηγανιτά καλαμαράκια αξίζουν μόνο φρέσκοψαρεμένα με γαυράκια, σαρδελίτσες και μικρά κεφαλόπουλα ακόμα μέσα στις αχόρταγες μικρές κοιλιές τους. Μακρυμάνικο μπλουζάκι και …σκάφανδρο (χαχαχαχα!) απαραίτητα για το τηγάνι (πιτσιλάνε το καυτό λάδι όταν τηγανίζονται!) και πολύ υπομονή στο καθάρισμα. Εγώ παιδιά το μάτι το αφήνω στο μικρό καλαμάρι, είναι λάθος αυτό;
Το καλύτερο αχλάδι είναι η κοντούλα. Και το πιό ακριβό. 18 ευρώ το κιλό και βάλε…
Τα τρία πανευκολότερα, πεντανόστιμα και ομορφότερα φαγητά του καλοκαιριού είναι τα πακετάκια φέτας με μέλι (για ορεκτικό, κυρίως φαγητό αλλά και επιδόρπιο!), ο ντάκος με σούρωμα (το μαλακό άσπρο παριανό τυρί που το λένε ξυνομυζήθρα στη Κρήτη και τυροβολιά στη Μύκονο) , τομάτα και κάπαρη και η παγωμένη σούπα τομάτας.
Η ευκολότερη σάλτσα για τις καλοκαιρινές μακαρονάδες είναι με πέστο βασιλικού με φέτα ή παρμεζάνα και η ωμή τομάτα/βασιλικός/σκόρδο/λάδι.
Ο διάσημος αμερικανοκορεάτης σεφ του Momofuku David Chang μεταλλάσει τη χωριάτική μας σε σούπα γκαζπάτσο και γίνεται θέμα στο περιοδικό Food and Wine. Η Νανά Δαρειώτη το είχε κάνει μήνες πριν στο Αλάτι και Πιπέρι παιδιά, μη τρελλαίνεστε…
Το καρπούζι είναι πλέον ωραίο μόνο όταν γίνεται χυμός στο μπλέντερ χτυπημένο με πολλά παγάκια. Α-πα-ρά-δε-κτα τα καρπούζια και τα πεπόνια και φέτος!!! Η μόνη γευστική εξαίρεση είναι της φωτογραφίας και εκείνο που δοκίμασα στο εργαστήρι κεραμικής Υρια στη Πάρο που με πήγε η Μίνα Κακκανιά. Μποστανάκι φροντισμένο και σωστός σπόρος, αυτά κάνουν τη διαφορά, αλλιώς το καρπούζι θυμίζει -και μυρίζει- κολοκύθι!
Ο παγωμένος “καραβίσιος” φραπέ (ρίχνεις – ακριβώς όπως όταν ξυπνούν οι απανταχού βαρκάρηδες και καπεταναίοι- μιάμιση κουταλιά καφέ και ζάχαρη στο ποτήρι, προσθέτεις παγωμένο νερό μέχρι επάνω, ανακατεύεις με το δάκτυλο και γεμίζεις με παγάκια) είναι πιό ωραίος από τον φρέντο εσπρέσσο. Ο καλύτερος γίνεται με εκείνο το γερμανικό στιγμιαίο καφέ με το δύσκολο όνομα και το ακόμα πιό δύσκολο καπάκι που όμως κλείνει αεροστεγώς διατηρώντας το ελαφρά σοκολατένιο άρωμα του καφέ.
Το ευκολότερο γλυκό του καλοκαιριού είναι τα καραμελωμένα νεκταρίνια. Τα κόβεις σε βόρειο και νότιο ημισφαίριο, αφαιρείς προσεκτικά το κουκούτσι και τις πολλές ίνες, πασπαλίζεις με ελάχιστη ακατέργαστη ζάχαρη και μόνο μία σταγόνα λεμονιού και τα τσουρουφλίζεις δυό λεπτά από κάθε πλευρά στο ήδη καυτό αντικολλητικό σου τηγάνι. Στο σερβίρισμα γεμίζεις τις τρυπούλες τους (εκεί που ήταν το κουκούτσι) με μιά κουταλιά γιαούρτι χτυπημένο με κανέλα και μέλι και γαρνιτούρα από τριμμένα μπισκοτάκια κανέλας και ξύσμα πορτοκαιού -για να φαίνονται ακόμα πιό λαχταριστά στη φωτό που ανεβάζεις στο facebook.
Είναι ένα ψαράδικο στη Νάουσσα της Πάρου που κάνει πολύ ωραίες γούνες. Σκουμπριά δηλαδή που τα ανοίγουν στα δύο, τα πασπαλίζουν με θαλασσινό αλάτι και τα αφήνουν μιά μέρα στον ήλιο να ψηθούν. Δυό νέα παιδιά τό’χουν καμάρι που οι γούνες τους εξαφανίζονται με το που φτιάχνονται και ονειρεύονται η γούνα να πάρει μιά μέρα την αξία που της πρέπει στο παγκόσμιο γαστρονομικό στερέωμα. Ζωή, σε αγαπώ και σε ευχαριστώ!
Το τελειότερο γλυκό σταφύλι το κάνει η γυναίκα του βενζινά μου στην Ανω Μερά και η γυναίκα έχει και τέσσερα παιδιά. Τα ‘χουμε ξαναπεί αυτά ε; Οτι στην ελληνική κουζίνα, ιδίως τη καλοκαιρινή, η συνταγή περιγράφει υποχρεωτικά και το “περιβάλλοντα χώρο” για να βγάζει νόημα, συμφωνείτε;
Του χρόνου δυό ερωτευμένα φιλαράκια μου σκέφτονται να ανοίξουν μιά ταβέρνα στην Ικαρία με λαχανικά από το δικό τους μπαξέ και μου είπαν να πάω κι’ εγώ να μαγειρεύουμε μαζί. Το πήρα και για κομπλιμέντο φίλε…
(Ολες οι συνταγές που αναφέρονται σ’ αυτό το επί τροχάδην-καλοκαιρινό ημερολόγιο θα δημοσιευτούν σιγά-σιγά κι’ εδώ- δεν λέμε ακόμα καλό χειμώνα…)
