Η Θεσσαλονίκη παραμένει για μένα ακόμα ένας άγνωστος προορισμός. Οποτε την επισκέφθηκα ήταν πάντα σε συνδυασμό με δουλειά ή σαν ενδοιάμεσος σταθμός για κάπου αλλού στη βόρεια Ελλάδα και κατά κάποια περίεργη σύμπτωση δεν έμενα ποτέ παραπάνω από μία νύχτα.
Με τους φίλους που ταξιδεύαμε μαζί κάθε φορά συμφωνούσαμε να επισκεφθούμε ένα τουλάχιστον από τα ξακουστά της εστιατόρια , πολλά από τα οποία ακούω ότι υπάρχουν ακόμα και κάθε φορά τρώγαμε όντως εξαιρετικά. Ετσι, η Θεσσαλονίκη έμεινε στη μνήμη μου για τις σύντομες απολαύσεις της και τους απίστευτα χαλαρούς και ζεστούς ανθρώπους της.
Δεν την ξέρω αυτή την όμορφη πόλη, δεν τη κατέχω παρά μόνο αποσπασματικά και είχα χρόνια να την επισκεφθώ.
Οταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω εκεί για 24 μόνο ώρες για να παρακολουθήσω το συνέδριο του Οργανισμού Τουρισμού της Χαλκιδικής ξαναβάλθηκα να τη γνωρίσω λίγο καλύτερα αλλά … πάλι μέσα από μιά γαστριμαργική τρεχάλα.
Τετάρτη 8μμ : Οταν προσγειωνόμαστε στη Θεσσαλονίκη και περιμένουμε στην ουρά ταξί για το ξενοδοχείο μας , μιά ευγενική κίνηση του Βασίλη Καλλίδη στον άγνωστο τουρίστα , που τού παραχωρεί τη θέση μας, μας βάζει μαγικά στο … σωστό όχημα : νεαρός και εργένης , ο Χρήστος, αναγνωρίζει τον δημοφιλή σεφ και αρχίζει η κουβέντα. Εκείνος μας λέει ότι έφτιαξε ρεβύθια (για έναν!) σήμερα αλλά εμείς αντί να ζητήσουμε τη συνταγή, του ζητάμε να μας πεί πού του αρέσει να τρώει στη Θεσσαλονίκη. Αρχίζει ένας χείμαρρος πληροφοριών, διότι ο Χρήστος είναι και γνώστης και κρατά πολλούς άσσους στο μανίκι του όπως και ένα μυστικό-διαμάντι που θα σας το πώ αργότερα. Βγαίνουν επιτόπου σημειωματάρια και φωτογραφικές μηχανές!
Τετάρτη 8.30μμ : Το ξενοδοχείο The Met είναι από τα καλύτερα ξενοδοχεία που θα βρείς στη Θεσσαλονίκη , μήπως και το καλύτερο; Μοντέρνο και άνετο έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα , μπορεί να είναι στο Βερολίνο , το Λονδίνο και το Παρίσι , ας πούμε, με λιτές γραμμές και εξαιρετική εξυπηρέτηση.
Τετάρτη 8.45 μμ : Η Ελλάδα και θέλει και μπορεί και μαθαίνει μέσα στη “κρίση” το μαζί.Ξενοδόχοι, εστιάτορες , σεφ από όλη την Ελλάδα, υπουργοί , πρόξενοι και πρέσβεις, ακαδημαϊκοί και τουριστικά επιμελητήρια ενώνονται για να προωθήσουν τόσο πολιτιστικά όσο και εμπορικά την πανέμορφη Χαλκιδική. Η εκδήλωση είναι οργανωμενη άριστα και καλύπτει όλα τα επίπεδα γνώσης που θα πρέπει να έχει κανείς που ασχολείται με το φαγητό από την ιστορία του τόπου , τη ποικιλία των τοπικών προιόντων της μέχρι τις συνταγές των σεφ που δημιουργούν τις σπεσιαλιτέ τους εμπνευσμένοι από τη κάθε περιοχή. Η καθηγήτρια του Αριστοτέλειου πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης Μαρία Τσιμίδου στην εξαιρετική ομιλία της περιγράφει τους αιωνόβιους ελαιώνες του Αγίου Ορους, τα ιδιαίτερα ελαιοκομικά προιόντα του νομού Χαλκιδικής (χονδρολιές , ελιές Χαλκιδικής και στρογγυλολιές ) και η παρουσία σεφ όπως ο Δόξης Μπεκρής (από το Costa Navarino) και ο Λευτέρης Λαζάρου (Βαρούλκο) επιβεβαιώνουν το γαστρονομικό ενδιαφέρον τους στις κουζίνες τους. Είμαι τυχερή που κάθομαι δίπλα στη Κλαούντια Παπαγιάννη, την εξαιρετική οινοπαραγωγό που παράγει τα πολυβραβευμένα βιολογικά κρασιά της στην Αρναία στο δάσος του Ταξιάρχη και μου μιλά με ενθουσιασμό για την ιστορία της παλιάς ελληνικής ποικιλίας της Μαλαγουζιάς (Π.Γ.Ε./Προιόν Γεωγραφικής Ενδειξης) που αναβίωσε τη τελευταία δεκαπενταετία.
Πέμπτη 9πμ : Με το πρώτο πρωινό καφέ συζητάμε με τον αγαπημένο, αστείρευτο σε ενέργεια και σούπερ-ευχάριστο συνταξιδιώτη μου, τον Βασίλη Καλλίδη και αναρωτιόμαστε πώς θα μπορέσουμε να χωρέσουμε μέσα σε λίγες ώρες όλα όσα θέλω να δώ , όσα μας είπε ο ταξιτζής και όσα επιμένει ο Βασίλης ότι δεν πρέπει να χάσω.
Πέμπτη 10 π.μ. : Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο για ροξ στον Τζήκα, στον Εύοσμο. Οπου ρόξ (πρώτη άγνωστη λέξη και πέστε να με φάτε που σαν μπλόγκερ δεν ξέρω ούτε το ροξ) -εκτός από αγαπημένο του Βασίλη καθότι Θεσσαλονικιός- εστί γλυκιά αρωματική ζύμη με σοκολάτα και τριμμένο καρύδι. Τσουρέκια πασχαλινά με ρόζ γλάσο , χίλιες γεύσεις παγωτού, ποντικάκια και χιονούλες (πάστες κλάσσικ στη συμπρωτεύουσα) τριγύρω μας.
Και θα σου πώ κάτι φίλε μου και αν θες το πιστεύεις : μετά το ροξ είναι η σειρά του πατσά! Διότι στη Μεγάλου Αλεξάνδρου στον Εύοσμο υπάρχει ο Κουκλουτζάς με το ατμοσφαιρικό του μαγαζάκι που άνοιξε το 1994 και έκτοτε ψιλοκόβει καλό πατσά αλλά δίπλα σερβίρει και γλώσσα βραστή με λαδολέμονο (αγαπημένος μεζές που ευτυχώς κάνει διεθνές και ελληνικό comeback στον έρωτά μας ) , σουτζουκάκια με πολύ κύμινο και μάγουλα μοσχαρίσια τηγανιά!
Πέμπτη 10.30πμ : Μένουμε στα δυτικά της Θεσσαλονίκης στον Εύοσμο , περπατώντας στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου. Προσπερνώ ένα φούρνο και μοσχοβολά το πεζοδρόμιο, κάτι πιάνει το μάτι μου και -αν και δεν είναι στη λίστα μας- μιά στάση σίγουρα την αξίζει. Ο φούρνος των αδερφών Σαπουντζή ψήνει ένα εκπληκτικό κουλούρι με ταραμά και ελιές, πολύ παραρουνόσπορο σε σχήμα κοτσίδας.
Το κουλούρι στη Θεσσαλονίκη έχει χίλιες δυό εκδοχές μαθαίνω, το στολίζουν από μανιτάρια μέχρι λουκάνικο και κάθε φούρνος παινεύεται για το δικό του. Πειραματισμοί των ειδικών στις καθιερωμένες συνταγές που στρώνουν το δρόμο της ελεύθερης έκφρασης στους νεότερους σεφ που με τη σειρά τους κάνουν επανάσταση με υβριδικά γλυκά όπως , ναί, το μάντεψες… το ΜΠΟΥΓΑΤΣΑΝ!
Πέμπτη 11 πμ: Αποκλείεται να μπείς στο Estrella χωρίς να χαμογελάσεις . Αν δεν χαμογελάσεις θα σου χαμογελάσει ο Δημήτρης Κοπαράνης , ο σεφ/δημιουργός του Μπουγατσάν=κρουασάν και μπουγάτσα σε ένα. Βρίσκομαι σε ένα μαγαζί με εξαιρετικό καφέ , κρουασάν , κόλλυβα, τραχανά, bagels, αυγόφετες και ομελέτες που όμως δεκαπλασίασε το τζίρο του χάρη στο … διάσημο μπουγατσάν. Με το που εμφανίστηκε το υβριδικό γλυκό (τραγανό κρουασάν με γέμιση κρέμα μπουγάτσας , απλό ή σε διάφορες παραλλαγές , όπως με φράουλες, κρέμα καρύδας και μικρό σοκολατένιο πασχαλινό αυγό, με κρέμα μελιού και κηρήθρα κ.τ.λ…) τα ηλεκτρονικά μέσα γέμισαν με φωτογραφίες του και όλοι έσπευσαν να δοκιμάσουν ένα μπουγατσάν αλλά και ένα κομμάτι της δημοσιότητας που θριαμβευτικά απέσπασε . Δοκίμασα τη πιό απλή εκδοχή του και το στόμα μου γέμισε με την βελούδινη κρέμα με μιά υποψία πορτοκαλιού και τα αρώματα από βανίλια και κανέλα.
Το μπουγατσάν , εκτός απο ιδιοφυώς απλό, είναι εξαιρετικό και παιχνιδιάρικο, ο Κοπαράνης πλέον καρντάσης μου και με πολύ συγκίνηση δηλώνω ότι η συνταγή μου για “το πιό εύκολο τυροπιτάκι ever” βρίσκεται ήδη στα χέρια του σεφ για μετάλλαξη. Σε κάποια άλλη ζωή μαγειρεύω με τον Κοπαράνη.
Πέμπτη 12 το μεσημέρι : Θα μπορούσα να μείνω εκεί, στη μπάρα του φιλόξενου Estrellaνα χαζεύω το σεφ να δημιουργεί και να καταστρώνει τα επόμενα “τρελλά του” αλλά πρέπει , μου είπε ο Χρήστος ο Ταξιτζής, να πεταχτώ εκεί κοντά στον ιστορικό Παππού της Μπουγάτσας ( Το Νέον) που καταφέρνει να με συγκινήσει όμως περισσότερο με τη πίτσα του με ροδέλες φρέσκιας τομάτας και το ρυζόγαλό του. Εγγονός και ανηψιός δυό ομορφόπαιδα με το ίδιο όνομα (Βαλάντης και Βαλάντης) έχουν αναλάβει τα ηνία του παλιού μπουγατσάδικου και τα πάνε μιά χαρά. Στις 12 το μεσημέρι λίγα πράγματα έχουν μείνει αφού Το Νέον ανοίγει στις 5 το πρωί για τους ξενύχτηδες και τους πρωινούς τύπους. Μαθαίνω για την σκέτη μπουγάτσα, χωρίς κρέμα, μόνο φύλλο, μα δεν ξέρω τίποτα;;;
Πέμπτη 2 μμ : Πάνω κάτω τη Φράγκων, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μπορώ να περπατώ εκεί για ώρες, να χαζεύω την αγορά , τα λουλουδάδικα, το κόσμο να ψωνίζει κάθε λογής καλούδι. Στέκομαι στα “Βομβίδια”και , ναί φίλε μου, αρχίζω να τρώω ένα εξαιρετικά μικρό ανάλαφρο μπιφτεκάκι που κάπως θα έστρωνε το στομαχάκι μου (σου θυμίζω ότι έχω ήδη δοκιμάσει πατσά, παγωτό, κουλούρι, ρόξ, μπουγατσάν, μπουγάτσα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ πάντα), αν ο Βασίλης Καλλίδης δεν μου το πασπάλιζε με πολύ καυτερή πιπεριά και πολύ μουστάρδα. Ετσι, ναί , είναι ένα απολαυστικό βομβίδιο! Αν έμενα Θεσσαλονίκη θα περνούσα πολλές φορές την εβδομάδα από κεί-εγγυημένα πεντανόστιμο και πεντακάθαρο και τα παιδιά όπως παντού σ’ αυτή τη πόλη συ-μπα-θέ-στα-τα.
Πέμπτη 3μμ : Εχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση των ωρών πριν να γυρισουμε Αθήνα και ο Βασίλης προτείνει άμεση αλλαγή σχεδίου φεύ με προσθήκες! Εγώ πάλι προτείνω , μήπως να αλλάξουμε τα εισιτήρια; Μέσα σε ένα κοντινό στενό όμως ξαφνικά διακτινίζομαι στη Βομβάη , στη Γκόα , στο Νέο Δελχί! Πίσω από κεντρικούς θεσσαλονικιώτικους δρόμους και καλά κρυμμένο , σε ένα αδιέξοδο σοκάκι, βρίσκεται ένα από τα καλύτερα ινδικά εστιατόρια , το Nargis, το πρώτο ινδικό εστιατόριο της πόλης. Δεν χρειάζεται να σου πώ άλλα : Ινδοί , Πακιστανοί, καλλιτέχνες και ψαγμένοι τύποι της πόλης τρώνε εκεί οικονομικά και καθαρά. Αρνί κόρμα, ταντούρι κοτόπουλο ή ψάρι, ψάρι-κάρι , μπιριγιάννι αρνί και κοτόπουλο, ρύζι λεμονιού με πολλά τσαπάτι και ναάν. Ο παράδεισος επί της Γης, ο σούπερ γλύκας εστιάτορας και ινδικά κόμικς Μπόλλυγουντ στα τραπέζια. Είμαι στη Καλκούτα!
Πέμπτη 4μμ : Ο Καλλίδης είχε δίκιο. Αν δεν δοκιμάσεις τη ψαρόσουπα του Ιππόκαμπου θα αναγκαστείς -δυστυχώς- να έρθεις ξανά Θεσσαλονίκη και να κάνεις μόνο αυτό. Να ρουφήξεις κάθε κουταλιά αυτής της εξαιρετικής ψαρόσουπας , μελωμένη απο τη ποικιλία των ψαριών, τη πατάτα , το καρότο (και το -γνωστό- τρυκ της μαγείρισσας Μαρίας που παίρνει μιά κουταλιά σούπας και λαχανικών και τα περνά μιά γρήγορη από το μπλεντεράκι της προσθέτοντας το μίγμα ξανά στη νόστιμη ψαρόσουπα). Επίσης, εξαιρετική πράσινη φάβα από ξερά μπιζέλια (στη Θεσσαλονίκη η φάβα ήταν πράσινη ανέκαθεν μαθαίνω) και μελιτζανοσαλάτα στα καλύτερά της. Πεντακάθαρο μαγαζί που γεμίζει κάθε μέρα από οικογένειες , γειτόνους και λάτρεις του καλού φρέσκου ψαριού απ’ όλη τη Θεσσαλονίκη. Βρισκόμαστε στη Τούμπα φίλε και εμένα αυτή η γειτονιά μου αρέσει. Πες ό,τι θες…
Πέμπτη 5μμ : Γύρο στα κάρβουνα δεν είχα ξανακούσει ούτε ματαξαναδεί. Οταν μπαίνουμε στο Express Snack Grill ο ένας και μοναδικός γύρος μόλις έχει στηθεί και ξεροψήνεται στα κάρβουνα (;) που τοποθετούνται στη θέση της ηλεκτρικής αντίστασης. Μεγαλύτερη εντύπωση από τον μικρό κατάλογο όμως μου κάνει το τυλιχτό μπιφτέκι τους, ένας πολύ λεπτός δίσκος μοσχαρίσιου κιμά που ψήνεται , γεμίζεται και τυλίγεται με κασέρι, μανιτάρι και μιά καταπράσινη σος από ροκφόρ που φτιάχνουν μαμά , κόρη και γιός καθημερινά. Από φιλοσοφημένη άποψη , το μαγαζί είναι κλειστό το Σαββατοκύριακο-μιά ζωή την έχουμε, λίγες υποχρεώσεις , γιατί να την αφιερώσουμε όλη στη δουλειά , μας εξηγούν!
Πέμπτη 6μμ : Το διαμαντάκι που σας είπα στην αρχή έχει επιτέλους όνομα και επώνυμο : Χρήστος Μακρίδης.
Δεν είναι άλλος από τον συνονόματο ξάδερφο του γουρλίδικου ταξιτζή μας , που είχε δίκιο να επιμένει να επισκεφθούμε το λουκουματζίδικο στη Τούμπα κοντά στα παλιά ΚΤΕΛ της Χαλκιδικής. Ενα χάρμα οφθαλμών το εργαστήριο, απολαυστικά φιλικός ο Χρήστος Μακρίδης, ένα τρυφερό ποίημα τα λουκούμια του! Μέσα από τις ξύλινες συρταριέρες όπου αναπαύονται δυό είδη φρέσκων λουκουμιών , με περγαμόντο και τριαντάφυλλο, ο γιός του μας κόβει φρέσκο λουκουμάκι, ναί, το κόβει καρεδάκια και το πασπαλίζει μεσα στο ολόλευκο χιονάτο βουνό από ζάχαρη άχνη. Οταν το δοκιμάζω είναι ακόμα ζεστό, πορφυρένιο και μαστιχωτό και δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με όποιο λουκούμι τριαντάφυλλο έχω δοκιμάσει και , πρέπει να με πιστέψεις σ’ αυτό, είμαι λουκουματζού, οι φίλοι πλανόδιοι λουκουματζήδες στα φέρρυ με ξέρουν με το μικρό μου όνομα και οι πωλήτριες στη Ματσούκα στη Βουλής στην Αθήνα με αγριοκυττάζουν χρόνια τώρα επειδή κλέβω ένα λουκουμάκι στο έμπα. Εδώ όμως βρίσκομαι στον ναό του λουκουμιού, αυτό το λουκούμι κυριολεκτικά δεν έχει προηγούμενο , ούτε συγκρίνεται με κανένα απ’ όσα έχω δοκιμάσει.
Όταν πείθομαι να βγώ κάτω από τους πάγκους που τα απλώνουν και να σταματήσω να κρύβομαι ελπίζοντας να περάσω το υπόλοιπο της βραδιάς ξεχασμένη στον οργασμικό μου Παράδεισο του Λουκουμιού , ο Χρήστος Μακρίδης προτείνει να δοκιμάσω και το υποβρύχιό του με κράνα που είναι επίσης εξαιρετικό, μαλακό και καθόλου γλυκερό. Το ονειρεύομαι από τώρα το καλοκαίρι βουτηγμένο σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό…Παστέλια, μπεζέδες, τσουρέκι, σάμαλι και μαντολάτα όλα βρίσκουν το δρόμο τους σε καλά ζαχαροπλαστεία και εξαιρετικά εστιατόρια της πόλης, η επόμενη γενιά είναι ήδη στις επάλξεις . “Ποιότητα που δεν αντιγράφεται” -όπως ορθώς αναφέρεται και στη κάρτα του πεντακάθαρου εργαστηρίου. Αν πας Θεσσαλονίκη, δεν ξέρω αν θα πετύχεις τον ξάδερφο-διαμάντι με το ταξί αλλά στον ξάδερφο-διαμάντι με τα λουκούμια πρέπει να πας. Σιγουράκι.
Πέμπτη 6.30 μμ : Αυτό το ίδιο εξαιρετικό λουκούμι μπαίνει και στο άλλο τρελοσνάκ της Θεσσαλονίκης, δυό μπισκότα πτι-μπερ ενωμένα από ένα λουκούμι στη μέση!Μπισκοτολούκουμο! (Ο Κοπαράνης σκέφτομαι… Πώς θα το πείραζε ο Κοπαράνης;)
Τα βρήκα οδηγώντας στη Μ. Μπότσαρη , στη τελευταία στάση πριν το αεροδρόμιο, στονεξαιρετικό φούρνο του Ιωάννη Τουρλή που φημίζεται και για τα κρουασάν του.
Είναι φίνα παιδιά οι Θεσσαλονικείς σου λέω…
Οσα πρόλαβα να δώ και να φάω…
The Met Hotel , 26ης Οκτωβρίου 48, 2310-017000, themethotel@chandris.gr
Οργανισμός Τουρισμού Χαλκιδικής, Διοικητήριο 63100, Πολύγυρος, 23713-51425, www.visit-halkidiki.gr.
Ιππόκαμπος (τσιπουράδικο-ψαροταβέρνα) Α. Παπαναστασίου και Καρακάση 75, 2310-943106
Τζήκας (ζαχαροπλαστείο) Μ. Αλεξάνδρου 10, 2310-574165
Αφοί Σαπουντζή (φούρνος) Μ. Αλεξάνδρου 64, 2310-761388.
Χρήστος Μακρίδης (εργαστήριο λουκουμιών και γλυκισμάτων) Καρακάση 68, 2313-023913.
Κουκλουτζάς (πατσατζίδικο) Μ. Αλεξάνδρου 30-32.
Αρτοζαχαροπλαστείο Ιωάννας Τουρλή , Μ.Μπότσαρη 50, 2310-831066.
Estrella, Παύλου Μελά 48, 2310-272045.
To Νέον(μπουγατσοπωλείο) Φράγκων 20, 2310-527804.
Nargis (Ινδικό εστιατόριο) Καπ. Πατρίκη 18 και Α. Σβώλου γωνία, 2310-228502.
Express Snack Grill (γύρος στα κάρβουνα, τυλιχτό μπιφτέκι) Μαλακοπής 7, Τούμπα, 2310-932543.
Claudia Papayianni , www.cp-domain.gr
