Μέλι

Ξέρεις, αυτό που πάς σ’ ένα καινούργιο νησί και σ’ αρέσουν όλα. Και κάθε μιά εμπειρία φτιάχνει ένα κολλιέ αγαλλίασης…

Περπατάω στους Πάλους , ένα τοσοδούλι λιμανάκι στη Νίσυρο. Ο Φραντσέσκο προτείνει ν’ αφήσουμε τις ρακές γι’ αργότερα, να ξεκουνηθούμε από το “Φαλιμέντο” και να πάμε ν’ αγοράσουμε μέλι από τη Φιλίτσα. Φιλίτσα, είναι εύκολο να την βρείς, έξω από το σπιτικό της έχει στοιβαγμένες τις κυψέλες που ακόμα στραγγίζουν το μέλι.

Πρέπει να επιστρέψουμε αύριο λοιπόν, ακόμα οι κερήθρες στάζουν μικρές πολύτιμες χρυσαφιές σταγόνες μελιού .

Πές μου την ιστορία Φιλίτσα…

Κάθε χρόνο η Φιλίτσα , λοιπόν, στέλνει το κερί από τις κερήθρες της στη Ρόδο, σ’ ένα κηροποιείο (όπως κάνουν και οι εκκλησιές με τα χρησιμοποιημένα κεριά τους), για να της το μετατρέψουν σε λεπτά φύλλα κεριού που θα μπούν στα τελάρα μέσα στις κυψέλες.

Εκεί, οι μέλισσες ξεκινάνε την αρχική δουλειά τους : φτιάχνουν τις μικρές κυψέλες τους  και τις γεμίζουν με μέλι.

Αν η ανθοφορία είναι μεγάλη τότε σε μιά βδομάδα (γεγονός που μου κάνει εντύπωση!) οι μέλισσες έχουν κάνει τις κυψέλες και τις έχουν γεμίσει. Οι μελισσοπαραγωγοί μπορεί στη διάρκεια του ενός αυτού παραγωγικού μήνα να ενισχύσουν τις εργατικές μέλισσες δίνοντάς μέλι ή ζάχαρη για να μην εξαντληθούν από την πολύ δουλειά.

Μετά οι κυψέλες φορτώνονται στο φέρρυ για την Τήλο, το κοντινό νησάκι στη Νίσυρο, που είναι γεμάτο θυμάρι. Ολη η Τήλος είναι γεμάτη θυμάρι. Αυτό γίνεται κατά τις αρχές του Ιούνη. Ρωτώ ξανά για να είμαι σίγουρη : τα μελίσσια πάνε Τήλο με το φέρρυ και με τις μέλισσες μέσα τους??? Μάλιστα!

Συνεχίζουμε : Σε ένα μήνα, οι κυψέλες ξαναφορτώνονται στο φέρρυ και γυρνούν Νίσυρο, γεμίζουν ακόμα και μετά στραγγίζουν.

Το μέλι της Φιλίτσας στραγγίζει σιγά σιγά σε ένα βαρέλι και από κεί με μιά μεγάλη κουτάλα στο βάζει στο βάζο σου.

Φέτος δεν ήταν καλή χρονιά , η ανθοφορία ήταν περιορισμένη και οι μέλισσες δεν έφτιαξαν πολύ μέλι.

Με τον Φραντσέσκο είμαστε ενθουσιασμένοι : στην μικρή σκοτεινή αποθηκούλα της υπάρχει ένα ολόκληρο χάος από κιβώτια, αναποδογυρισμένα τραπέζια και καρέκλες , ο κούκλος ανηψιός/βοηθός της που σπουδάζει μηχανικός στην Αθήνα με το κατακόκκινο μπλουζάκι του και καταμεσίς το καζάνι με το μέλι μας.

“Να της το αγοράσουμε όλο”, λέει γελώντας ο Ιταλός μου.

Πληρώνουμε 15 ευρώ το κιλό και εννοείται ότι δεν δοκιμάζουμε μπροστά στη Φιλίτσα ενώ μιά αγενής κυρία βουτάει κάθε τόσο το δάχτυλό της στο καζάνι και δοκιμάζει – δήθεν. Η Φιλίτσα την κοιτάζει ευγενικά.

“Νομίζεις ότι θα είναι καλό?, με ρωτάει ο Φράν.

Τον κοιτάζω και χαμογελάμε συνωμοτικά, θα το αγοράζαμε από την Φιλίτσα όπως και να ‘χε γιατί σε κάθε κουταλιά μέλι που θα γεύομαι το χειμώνα που μας έρχεται θα τα θυμάμαι όλα αυτά και θ’ αντέχω-certo, tesoro mio…