Ξέρεις…
Οχι , δεν ξέρω…
Ολο αυτό το παραμύθι με τα διπλά αυγουστιάτικα φεγγάρια…
Είναι το άλλοθί μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Ένα είναι το φεγγάρι και απολολάθηκε απλά, λέω.
Λιώνω στο φώς του πρώτου περιμένοντας το δεύτερο -είπαν ότι θα έρθει μέσα στον ίδιο μήνα-και κάπως έτσι περνάει ο κύκλος και λέω μήπως είναι όντως σημαντικό που αυτός ο Αύγουστος έχει δυό φεγγάρια ή μήπως όχι.
(Θες τσιγάρο? Νερό?)
Εσύ δεν λές.
Λέω εγώ, λοιπόν. Είναι σημαντικό. Δυό φεγγάρια σ’ ένα μήνα, είναι σπάνιο.
Πες…
Μπορεί και να μην είναι.
Αλλά δεν το αντέχω να το πώ και βάζω το φεγγάρι συνεργό, εξήγησέ μου το εσύ, του λέω.
“Θά ‘χουμε ποτέ δυό ήλιους, δυό χαρές?”
Πές μου το εσύ, εγώ δεν ξέρω.
Αλλά δεν λέει.
Βρες το μόνη σου, μου ψυθιρίζεις.
(Εκτός κι αν αυτό με τα δυό φεγγάρια αυτόν τον Αύγουστο είν’ ένα παραμύθι, προσπαθώ. Απλά.)
Τα λάθη τά ‘κανα εγώ.
