Τα σκόρδα που αγοράζεις στα σούπερ μάρκετ, μέσα στο διχτάκι ανά τρία, είναι ως επί το πλείστον εισαγωγής Κίνας. Είναι άνοστα, ξεφλουδίζονται δύσκολα, πολλές φορές πικρίζουν το φαγητό αντί να το αρωματίζουν ή να του προσθέτουν ένταση , πολλές φορές είναι πρασινωπά , άσε που δεν θα σου θυμίσουν απολύτως τίποτα από Ελλάδα όταν τα χρησιμοποιήσεις στα μαγειρέματά σου. Τόσο απλά.
Μπορείς όμως να διαλέξεις ελληνικά σκόρδα και να ευχαριστηθείς εκτός από τη χαρακτηριστική συμβολή τους στα μαγειρέματά σου, το εξαίσιο άρωμά τους, τη γλύκα τους και την ομορφάδα τους.
Η Ελλάδα μας λοιπόν παράγει σκόρδα στη Λακωνία, τη Θράκη, την Εύβοια και ελάχιστα στον Θεσσαλικό κάμπο , τη Κομοτηνή και στη Τριπολιτσά. Πάνε οι παλιές οι δόξες του ελληνικού σκόρδου, πάνε τα μποστανάκια και τα αγροκτήματα με τα φρέσκα σκόρδα που -πριν γίνουν πλεξούδες, μοιάζουν με φρέσκο κρεμμυδάκι και απογειώνουν τα φαγητά και τη γεύση όταν ψήνονται στη θράκα έτσι χλωρά.
Τα … “σοβαρά” σκόρδα είναι της Θράκης. Αμα το λέει η κυρά-Κούλα έτσι είναι…
Καθώς σεργιανίζω στου Ψυρρή χαζεύοντας τα εξαιρετικά γκραφίτι του Σονκέ, του Ντόκου, του Μπατή και της Yann Candy…. , σταματάω στην οδό Σαρρή και Επικούρου, το μόνο σκορδάδικο της Αθήνας με ελληνικά σκόρδα. Το παλιό μαγαζί τους στην Επικούρου (δες φωτό) ήταν ένα συγκινητικά πανέμορφο παλιό μαγαζί, μιά αποθήκη σκόρδων που άνοιξε το 1980 και κάποτε φιλοξενούσε 40 ακόμα και 50 τόνους σκόρδα απ’ όλη τη χώρα αλλά τώρα , μετά τον εκτοπισμό του ελληνικού σκόρδου από τα κινέζικα, μόλις 10-15 τόνους τη σαιζόν. Αλλά και στο νέο στέκι θα βρείτε καθημερινά τη κυρά-Κούλα και τον γιό της τον Βαγγέλη , με σηκωμένα τα ρολλά της αποθήκης, να ξεφλουδίζουν σκόρδα, να χωρίζουν σκελίδες , να πλέκουν πλεξούδες και να φτιάχνουν ματσάκια με τρία κεφάλια σκόρδων…
Σημειώστε ότι η οδός Επικούρου είναι καταπράσινη, έχει μπανανιές , συκιές σε βαρέλια και βασιλικά σε τενεκέδες στα πεζοδρόμια που το φιλαράκι μου ο Κώστας τα φροντίζει καθημερινά. (Η συκιά και η ροδακινιά μου είναι δώρα από το Κώστα μου και οι καλύτερες καλοκαιρινές αναμνήσεις τα τελευταία δύο καλοκαίρια επίσης, αλλά στόπ εδώ…).
Ελα να σου πώ και δυό τρία πραγματάκια ακόμα :
Το καλύτερο ελληνικό σκόρδο είναι της Θράκης. Η οικογένεια της κυρά-Κούλας το ξέρει καλά γιατί είναι από τη Νέα Βύσσα Ορεστιάδας Εβρου. Εκεί, σε χώματα πλούσια σε ασβέστιο το Νοέμβριο όταν αρχίσουν οι βροχές οι σκορδοκαλλιεργητές ξεχωρίζουν τις καλύτερες, χονδρότερες , εξωτερικές σκελίδες από κάθε κεφάλι σκόρδου και τις μπήγουν στο χώμα, ναί τη σκελίδα. Κάθε σκόρδο βγάζει περίπου 16 με 22 σκελίδες σκόρδα αλλά δεν είναι όλες φυτεύσιμες. Οι βροχές αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν τα σκόρδα μέχρι τον Απρίλη και τα ποτίσματα τους επόμενους δυό μήνες, μέχρι τις 5 Ιουνίου που γίνεται η συγκομιδή. Τότε τα χλωρά σκόρδα , όταν ξεραθούν, πηγαίνουν για πλέξιμο σε πλεξούδες και παίρνουν το δρόμο τους για τις αγορές και τις αποθήκες, τις καλοκαιρινές ταβέρνες και τα εστιατόρια και τα πλανόδια Ντάτσουν και πολύ λιγότερο πλέον τα σούπερ μάρκετ.
Παλιότερα έβγαζε σκόρδα και το Κουφόβουνο Εβρου και η Ξυλαγανή στη Κομοτηνή, πες μου εσύ τώρα γιατί σταμάτησαν αυτά και εισάγουμε σκόρδα από τη Κίνα… Η Τρίπολη ελάχιστα παράγει πιά, η Λακωνία -που είναι δύναμη στο σκόρδο- βάσισε όλη την παραγωγή της σε έναν αιγυπτιακό σπόρο πρίν δεκαετίες, στη Χαλκίδα φημολογείται ότι τα σκόρδα είναι κατά πολλοίς κινέζικης σποράς, άσε καλύτερα…
Μπορείς να ξεχωρίσεις τη προέλευση των σκόρδων αν σ’ ενδιαφέρει : της Λακωνίας έχουν ψιλή σκελίδα και βγάινουν στις αγορές πρώτα-πρώτα κατά τον Μάρτη-Απρίλη.
Της Χαλκίδας -τα γνήσια σκόρδα- έχουν χοντρή σκελίδα, είναι πιό στρογγυλά και άσπρα. Η Θράκη όμως έχει τη νοστιμιά και τα βγάζει τελευταία, τον Ιούνιο-Ιούλιο. Αξίζει να περιμένει κανείς…
Άντε, τρεχάτε… Τα σκόρδα κρατάνε και “τό μάτι” μακρυά…
Κατάγομαι από Κομοτηνή και δηλώνω πλήρως σύμφωνη με την κυρία Κούλα. Τα ωραιότερα σκόρδα είναι της Νέας Βύσσας. Μόνο μία καλοπροαίρετη παρατήρηση να κάνω, έχεις κάνει ένα ορθογραφικό λαθάκι, Έβρος και όχι Εύρος. Κατά τα άλλα συγχαρητήρια!