Ο Στέφανος Ψημένος, χαρτογράφος της Terrain (www.terrainmaps.gr), βρίσκεται 300 ημέρες τον χρόνο σε μέρη απίστευτης ομορφιάς σε όλη την Ελλάδα για τις ανάγκες της δουλειάς του.
Όταν χαρτογραφεί παλιά και ξεχασμένα μονοπάτια, μπορεί να περάσει ως και τέσσερις μέρες μακριά απ’ το κοντινότερο χωριό με αποκλειστική τροφή ό,τι έχει να του προσφέρει η φύση. Πριν επιστρέψει στη πόλη του πάντα συλλέγει λίγα άγρια χόρτα, καρπούς ή φρούτα για να τα μοιραστεί με την οικογένειά του αλλά και για να μας γράψει μία συνταγή γεμάτη άρωμα της ελληνικής φύσης.
[Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που ακολουθούν είναι από την τελευταία αναρρίχησή του στην κορυφή Ζάστανο της Σάμου]
Αυτή είναι η κορυφή Ζάστανο, στα 1100 μ υψόμετρο, και δύο χιλιόμετρα πιο νότια η κορυφή Βίγλα, στα 1400 μ., η πιο ψηλή κορυφή της Σάμου. Το σκουροπράσινο δασάκι που βλέπεις ψηλά πάνω στα βράχια, δίπλα στην κόψη της ορθοπλαγιάς, είναι τα θαμνόκεδρα απ’ όπου μάζεψα τα κεδρόμηλα που σου υπόσχεθηκα. Λιώνεις ένα ανάμεσά στα δάχτυλά σου και ξεπηδάνε φουρτουνιασμένες θάλασσες, βροχές, ομίχλες, κόκκινα φεγγάρια, κεραυνοί. Το φαντάζομαι τριμμένο, σαν αστερόσκονη, να συμμετέχει στα μαγικά που κάνεις στην κουζίνα σου…
Έχω φύγει από το Ζάστανο και χαρτογραφώ το μονοπάτι προς την κορυφή Βίγλα, την ψηλότερη κορυφή του Κέρκη, αυτή που “ακουμπάει” στα σύννεφα, στο βάθος. Στην τσέπη του μπουφάν μου έχω τα κεδρόμηλα που σου υποσχέθηκα. Φυσάει ένας παγωμένος βοριάς εδώ πάνω, και πλησιάζουν απειλητικά τα σύννεφα της βροχής, αλλά είμαι “τυλιγμένος” μέσα σε ζεστές μυρωδιές-χάδια που αναδύονται από την κουζίνα σου.
Εδώ είμαι στην κορυφή Ζάστανο, νύχτα πλέον, με αναμμένο τον φακό (η φωτό τραβήχτηκε με πολλά ISO). Στο βάθος το φωτισμένο Καρλόβασι. Το μικρό κεδροδάσος είναι πίσω μου, κάτω από την βουνοκορφή που φαίνεται στο βάθος. Τα κεδρόμηλα που σου έκοψα δεν φαίνονται, είναι στην τσέπη μου.
Εδώ είμαι εγώ, στην κορυφή Ζάστανο. Η συστάδα με τα θαμνόκεδρα είναι στη ράχη στα αριστερά της φωτό. Σκεπασμένη με σύννεφα στο βάθος, η κορυφή του Κέρκη
Ήρθε εδώ πάνω, στη βόρεια πλαγιά του Καρβούνη, και του άρεσε. Έχτισε το καλύβι του στο μικρό πλάτωμα κάτω από τα βράχια της κορυφής. Έφτιαξε ένα κανάλι και έφερε νερό από την πηγή του Λάζαρου, να έχει να πίνει και να ποτίζει. Φύτεψε μια ροδιά, μια δάφνη, δύο κλήματα στην αυλή μπροστά από την πόρτα του να γίνουν κληματαριά να κάθεται στη σκιά της τα καλοκαίρια να πίνει το κρασί του. Και μετά ξεκίνησε πέτρα πέτρα να καθαρίζει την πλαγιά, να χτίζει πεζούλες, να ξεχερσώνει τα βάτα. Φύτεψε ένα αμπέλι από τη μεριά που δύει ο ήλιος, και μετά άλλο ένα από την άλλη μεριά της ράχης, ως εκεί που αρχίζουν τα κάθετα γκρι βράχια της κορυφής.
Μετά έφυγε. Ποιος ξέρει για που. Ίσως για την πόλη κάτω στο λιμάνι, ίσως για τον άλλο κόσμο. Βρήκα το κρασοπότηρό του πεταμένο στο χώμα δίπλα στο ξύλινο τραπέζι που σαπίζει έξω στην αυλή, την ξύλινη καρέκλα του πεσμένη. Βρήκα την κληματαριά του φορτωμένη σταφύλια, κόκκινες ρώγες βαριές γεμάτες βουνίσιο άνεμο και φεγγάρια. Έφαγα μέχρι που έσκασα. Έκοψα και ρόδια, που ήταν πιο κόκκινα κι από αίμα. Μετά, σήκωσα την καρέκλα του. Μάζεψα από κάτω το ποτήρι του, το ξέπλυνα από τα χώματα, το γέμισα κρασί από το παγούρι μου και το άφησα εκεί δα, στο τραπέζι. Πριν φύγω, έκοψα πέντ’ έξι κλωνάρια δάφνη και τα έβαλα στο σακίδιό μου να σου τα φέρω. Να ρίξεις δυο-τρια φυλλαράκια στις επόμενες φακές που θα μαγειρέψεις. Να μυρίσουν βουνίσιο αμπέλι…
Και ιδού η συνταγή για το κουνέλι που ο Στέφανος Ψημένος ετοίμασε με τα κεδρόμηλα από το Ζάστανο:
Έχεις λίγο χρόνο ακόμα; Κλικ εδώ για όλες τις ανταποκρίσεις του Στέφανου Ψημένου από τα μονοπάτια που χαρτογραφεί, φωτογραφίες και κείμενα για μέρη απίστευτης ομορφιάς σε όλη την Ελλάδα.
