Του Δημήτρη Μπούτου
Το ξυπνητήρι θα χτυπήσει τρεις (και τέσσερις) φορές, ο Γόης θα το ακούσει και θα γαβγίσει δεκατρείς, κάπου στις 7 παρά είκοσι θα το πάρεις απόφαση πως πρέπει να σηκωθείς. Ντύσιμο όπως-όπως, λίγο νερό στο πρόσωπο, μπουφάν, λουρί και η πόρτα ανοίγει βιαστικά για χάρη του Γόητα.
Όσοι έχουν ή συγχρωτίζονται με σκυλιά (αξιολάτρευτα – δεν λέω), ξέρουν πως φορτώνονται συν ένα πρωινό καθήκον: τη μεγάλη βόλτα της ανάγκης τους, στο πιο κοντινό παρκάκι/κηπάκι. Σας βλέπω παιδιά, είμαστε πολλοί όσοι με πρησμένα ακόμα μάτια μας σέρνουν από το χάραμα σκύλοι και σκυλάκια που αν μπορούσα θα τα ρώταγα «μα καλά, εσύ δεν νυστάζεις;».
Μόνη μου παρηγοριά στην πρωινή γύρα, πέρα από τον αναγκαίο καφέ, η τυρόπιτα. Της ανήκει η μισή καρδιά μου (την άλλη μισή την χάρισα χθες το βράδυ στο σουβλάκι. Ναι, έτσι τρώω, είμαι 26 χρονών). Μα όχι όποια κι όποια, όσοι μένουν προς Παγκράτι, ιδίως κοντά στον Ευαγγελισμό, από ένα και μόνο μέρος παίρνουν την τυρόπιτα που ισιώνει τη μέρα τους.
Η κυρία Αλίκη, γωνία Σπύρου Μερκούρη και Τιμάρχου, ξεφουρνίζει από πολύ νωρίς κουρού, ζαμπονοτυρόπιτες, πεϊνιρλί και πίτσα ζουμερή, τυλίγει μπαγκέτες φρεσκοφτιαγμένες. Όλα εξαφανίζονται μέσα σε μία με δυο ώρες.
Δεύτερος και τρίτος και τέταρτος γύρος μέχρι να μεσημεριάσει – τέτοια ζήτηση και όχι άδικα. 1 ευρώ η κουρού, που σημαίνει πως και να ξεχάσεις να πάρεις λεφτά, ψάξε-ψάξε τις τσέπες όλο και κάτι θα βγάλεις, θα σε φτάσει να την πάρεις.
Δεν θα σε κουράσω με περιγραφές, από τις πιο νόστιμες που έχω δοκιμάσει, φουσκωτή όσο πρέπει, βουτυράτη όσο πρέπει, με τυρί που χαίρεσαι τη μέτρια ξινίλα του… όχι άλλες άγευστες κρέμες, παρακαλώ! Και κάτι από μυρωδικά μέσα που δυσκολεύομαι να εντοπίσω αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.
Μα το καλύτερο έρχεται μετά τη δεύτερη (γιατί μία τι να σου κάνει), που ενώ συνήθως με τις περισσότερες σφολιάτες αρχίζουν καούρες και δυσκολίες, με εκείνες του Chez Alice (η μαρκίζα είναι κομψά γαλλική, κάτι που με φτιάχνει τρελά) μπορείς να φας ως και τρεις – τσεκαρισμένο – και να νιώθεις πως δοκίμασες την πιο καλοψημένη ηπειρώτικη του ταψιού.
Γιατί το κόστος πού το πας; Ένα ευρώ και άλλο ένα και κάτι για καφέ από δίπλα, στον Κόκκο, όπου ο γιος της κυρίας Αλίκης (μα τι ωραία σύμπραξη, όλη η οικογένεια σε παράταξη) φτιάχνει από τους καλύτερους εσπρέσο εντός δακτυλίου. Με λίγα λόγια, πρωινό με τα όλα του στη γωνία.
Σταθερό σουξέ εδώ και 25 χρόνια, τους έχω τσεκάρει: από τον περιπτερά μέχρι τον μανάβη, όλη η γειτονιά από εδώ περνάει πριν πιάσει πόστο. Γι’ αυτό, όποτε κατέβεις Ευαγγελισμό και έχεις λιγούρα, πέρνα απέναντι την Βασιλέως Κωνσταντίνου, μπες Ριζάρη και στρίψε στην Τιμάρχου, στη γωνία την βρήκες!
Chez Alice, Σπύρου Μερκούρη 25, Παγκράτι
