Ο Στέφανος Ψημένος, χαρτογράφος της Terrain (www.terrainmaps.gr), βρίσκεται 300 ημέρες τον χρόνο σε μέρη απίστευτης ομορφιάς σε όλη την Ελλάδα για τις ανάγκες της δουλειάς του.

Όταν χαρτογραφεί παλιά και ξεχασμένα μονοπάτια, μπορεί να περάσει ως και τέσσερις μέρες μακριά απ’ το κοντινότερο χωριό με αποκλειστική τροφή ό,τι έχει να του προσφέρει η φύση. Πριν επιστρέψει στη πόλη του πάντα συλλέγει λίγα άγρια χόρτα, καρπούς ή φρούτα για να τα μοιραστεί με την οικογένειά του αλλά και για να μας γράψει μία συνταγή γεμάτη άρωμα της ελληνικής φύσης.

Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που ακολουθούν είναι από την τελευταία χαρτογράφησή του στη Κάρπαθο.

του Στέφανου Ψημένου

Αργά το απόγευμα μετά από μια ολόκληρη μέρα περπάτημα στα μονοπάτια στα βουνά, κάθισα να ξεκουραστώ στη σκιάς μιας γέρικης ελιάς σ’ έναν παλιό ελαιώνα δίπλα στη θάλασσα, λίγο νότια από το Διαφάνι, εδώ στη βόρεια Κάρπαθο. Οσο πιάνει το μάτι μου, γαλάζιο πέλαγος και καταπράσινα βουνά. Βγάζω από το σακίδιο μου το «Ευλογημένο Καταφύγιο» του Φώτη Κόντογλου και διαβάζω φωναχτά μιας και είμαι μόνος μου στην ερημιά:

«Να κάθεσαι λοιπόν σε ένα ακροθαλάσσι, να μη βλέπεις πονηρό κόσμο. Να κάνεις το σταυρό σου και να λες “Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να μη βλέπω και να μην ακούγω τίποτε απ’ όσα γίνουνται στον κόσμο, και να μη με ξέρει κανένας άλλος παρά μονάχα εσύ”. Ο ήλιος θα βγαίνει και θα τον καλημερίζω σαν να ‘ναι φίλος μου, και το βράδυ πάλι θα βουτά στο πέλαγο και θα τον καληνυχτίζω. Θα τσαπίζω τα λάχανα, θα φροντίζω τα δεντρικά μου, θα ‘χω λίγα ζωντανά και μια βάρκα πισσωμένη να ψαρεύω και να παίρνω καμμιά κοντινή βόλτα. Θα αγαπάω το κάθε τι, τα βράχια, τα βότσαλα της ακρογιαλιάς, τις αλμυρήθρες, τα χορτάρια…»

Μετά έβγαλα από το σακίδιο το κουταλάκι που έχω τροχίσει για να είναι κοφτερό σαν μαχαίρι, και με αυτό το εργαλείο έκοψα καμιά εικοσαριά μικρά πράσινα ηφαίστεια γεύσης και αρώματος από την καρδιά του χορταριού που το λένε αλιβάρβαρο, και εδώ στην Κάρπαθο αγκιναράκι. Μάζεψα και δυο κλαδάκια ανθισμένο φασκόμηλο. Με δύο αυγά χωριάτικα, και λίγο ελαιόλαδο, είχα όλα τα χρειαζούμενα για το Μυστικό Δείπνο στο Ευλογημένο Καταφύγιο.

Ομελέτα με χωριάτικα αυγά

και αγκιναράκια

Τα χρειαζούμενα:

• 2 αυγά, από κοτέτσι στο χωριό
• 2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
• ένα κλαδάκι φρέσκο φασκόμηλο, ανθισμένο
• 20-25 αγκιναράκια, που τα βρίσκεις στο βουνό κάθε άνοιξη, παντού στα νησιά αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα, δίπλα στα μονοπάτια, στα βράχια, στα φαράγγια, στις βουνοκορφές αλλά και δίπλα στη θάλασσα.

Καθαρίζω τα αγκιναράκια από τα αγκαθάκια τους, με ένα μαχαιράκι.

Τα βράζω για πέντε λεπτά σε λίγο νερό, στο μπρίκι του καφέ.

Σε ένα μπολ χτυπάω τα αυγά για την ομελέτα, λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, και ρίχνω μέσα και τα αγκιναράκια, όχι όλα όμως, κρατάω 5-6 για να ρίξω στο τέλος από πάνω στην ομελέτα, για στόλισμα, να είναι ωραία.

Ρίχνω το λάδι στο τηγάνι, και μόλις κάψει ρίχνω για ένα λεπτό το κλαδάκι του φασκόμηλου, να δώσει άρωμα στο λάδι.

Βγάζω το κλαδάκι, και ρίχνω στο τηγάνι το μείγμα των αυγών.

Λαδώνω δύο φέτες χωριάτικο ψωμί, τις πασπαλίζω με λίγο θυμάρι, τις φρυγανίζω, και τις κρατάω ζεστές στη φρυγανιέρα μέχρι να είναι έτοιμη η ομελέτα.

Σερβίρω το φαγητό, που το λες και Διαβατήριο για το Ευλογημένο Καταφύγιο…