Έτσι γρήγορα που καλπάζει όλη αυτή η απαξίωση της τροφής, της αληθινής τροφής και η οικολογική καταστροφή της φύσης σύντομα το καλομαγειρεμένο φαγητό στο σπίτι, τα ταβερνάκια, τα τυροκομεία, οι μπαξέδες, τα μελίσσια, το ψάρεμα, η άγρια φύση με τα ιαματικά της μυστικά φυτά, τα δάση, οι λίμνες, οι μερακλήδες μικροπαραγωγοί και οι μάγειροι θα φτάσουν να αποτελούν μουσειακό είδος στο χείλος της εξαφάνισης. Οι άνθρωποι σταδιακά θα φθάσουν να μην αναγνωρίζουν την τροφή για να την συλλέγουν, να την επεξεργάζονται, ούτε και να την μαγειρεύουν. Η ανεξαρτησία που τους προσφέρει η παραγωγή και η δημιουργία της δικής τους τροφής (και διατροφής) θα σταματήσει και τότε θα ξεκινήσει η μεγαλύτερη εξάρτηση του ανθρώπου και το τέλος της σχετικής καθημερινής αυτονομίας τους.
Αυτό το απαισιόδοξο «νέο» διάβασα πριν λίγο καιρό και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ακόμα όμως αρνούμαι να το πιστέψω, αντίθετα πιστεύω ότι υπάρχει μια παγκόσμια θέληση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, να απαλλαγούμε από τις παλιές καταστροφικές συνήθειες εκτροφής, καλλιέργειας και διατροφής που έχουμε συνειδητοποιήσει οτι δεν μας ωφελούν ούτε εμάς ούτε τη Φύση και να υιοθετήσουμε καινούργιες ανθρωπιστικές, ουσιαστικές πρακτικές με όφελος για όλους.
Πολλές ομάδες πολιτών , οικολογικές και μη, σε όλο τον κόσμο αφυπνίζονται , δραστηριοποιούνται, ενημερώνουν και οργανώνουν δράσεις που -μα, με κάνουν και γελάω μερικοί !- αποκαλούνται «ακτιβιστικές» ή «επαναστατικές» από πολλούς άσχετους και απληροφόρητους ανθρώπους που φοβούνται την ουσιαστική και απαραίτητη αλλαγή ενώ , αυτές οι πράξεις είναι το ακριβώς αντίθετο, είναι πράξεις κοινής λογικής στον παράλογο κόσμο που ζούμε, οι μόνες που ενημερώνουν, ευαισθητοποιούν και προτρέπουν τους ανθρώπους να συμμετέχουν και να αλλάξουν τις τοξικές συνήθειές τους.
Να πάρε για παράδειγμα τι έφτιαξε μια ομάδα ανθρώπων που μελέτησαν και συνειδητοποίησαν ότι αν οι μέλισσες εξαφανιστούν θα εξαφανιστεί ταυτόχρονα και η φυσική αλυσίδα της διατροφής . Στο Λονδίνο, λοιπόν, για την ευαισθητοποίηση των κατοίκων οι δημιορυγοί της ομάδας δημιούργησαν μικρές ανθόσπαρτες στάσεις μέσα στη χαώδη πόλη με σκοπό να καλωσορίσουν ξανά τις μέλισσες που αποπροσανατολισμένες από το θόρυβο και τα μικροκύματα εξαφανίστηκαν σε μεγάλους αριθμούς. Οι “ακτιβιστές” ενημερώνουν και προτείνουν μάλιστα στους πολίτες της τεράστιας μητρόπολης να βάλουν ένα γλαστράκι έστω στο πρεβάζι τους ώστε οι μέλισσες να μπορούν να τρυγήσουν ξανά πετώντας από μπαλκόνι σε παράθυρο, σε γλαστράκι, σε παρκάκι. Δεν είναι μια αισιόδοξη κίνηση αυτή;
Ψάχνοντας για να ανακαλύψω και να προβάλω περισσότερα αισιόδοξα μηνύματα σκόνταψα πρόσφατα σε μια ανάρτηση της δημοσιογράφου Κατερίνας Ανέστη στο Facebook, εκεί ανάμεσα σε φωτογραφίες εντυπωσιακών φαγητών σερβιρισμένα με καλλιτεχνική διάθεση και πολλά θαυμαστικά (μερικές από τις οποίες και δικές μου, να τα λέμε κι αυτά…), μια ανάρτηση, λοιπόν, για τον γερμανό καλλιτέχνη Joseph Beyus, που μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα φύτεψε 7.000 βελανιδιές στη βιομηχανική πόλη Kassel στην περιοχή της Βόρειας Εσσης στη Γερμανίας στα πλαίσια της μεγάλης καλλιτεχνικής έκθεσης Documenta, σημαντική έκθεση που ξεκίνησε εκεί και φέτος γίνεται παράλληλα και στην Αθήνα. Το μήνυμά του Beyus; «Δεν θέλω απλά να κεντρίσω το ενδιαφέρον των ανθρώπων, θέλω να τους ταρακουνήσω» δήλωνε πριν λίγα χρόνια για την τέχνη του. Σκέφτομαι, τι ηχηρό μήνυμα που περνάει αυτή η εικαστική και περιβαλλοντική δημιουργία (που πραγματοποιήθηκε με την αρωγή 500 εθελοντών και την υποστήριξη του σοσιαλδημοκράτη δημάρχου της πόλης ενάντια στην κριτική των συντηρητικότερων παρατάξεων και πολιτών). Κλικ εδώ αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τον Beyus και τις 7.000 βελανιδιές του…
Ετσι θυμήθηκα ένα άλλο «art installation» που ανακάλυψα στη μέση του πουθενά, στο Αλσος Βεΐκου συγκεκριμένα, όπου πάω και περπατάω συχνά και μαζεύω χόρτα και λίγη άγρια ρόκα τους βροχερούς μήνες.
Εκεί, χωρίς καμία λογική και χωρίς να έχει θέση, είδα λοιπόν ένα μικρό ξεκάρφωτο παρτέρι που κάποιος είχε προετοιμάσει και είχε φυτέψει… φρέσκα κρεμμυδάκια! Και λίγο πιο πέρα ένα ακόμα παρτεράκι και ένα τρίτο! Οι βροχές τα πότιζαν και τα βοηθούσαν να μεγαλώσουν, αλλιώς ποιος μπορεί να έφερνε νερό στη κορυφή του άλσους για να τα ποτίσει; Μόνο ένας καλλιτέχνης θα το έκανε αυτό, μια καλλιτεχνική ψυχή με οικολογικές ανησυχίες, ένας δημιουργός που ήθελε να περάσει αυτό το μήνυμα: «Καλλιεργείτε γιατί χανόμαστε». Ή «πιστέψτε στο χώμα γιατί χανόμαστε». Η «δες τώρα τα κρεμμυδάκια γιατί στο μέλλον μπορεί να μην…».
Δεν θέλω να βάλω ταμπέλα και τίτλο εγώ σ’ αυτό το art installation, εξάλλου το έγραψε ήδη ο ίδιος ο καλλιτέχνης με μαύρο μαρκαδόρο πάνω σε ένα σπασμένο μαρμαράκι που βρήκε εκεί και μάλιστα στα γαλλικά! «Τολμήστε να ονειρευτείτε» προτρέπει ο άγνωστος οικολόγος καλλιτέχνης στην κορυφή ενός λόφου στη καρδιά της πόλης…
Τι λέτε; Να το τολμήσουμε να ονειρευτούμε και να αισιοδοξήσουμε;
Δες κι αυτό…
Σοκολάτα για την Ημέρα της Γυναίκας! (κλικ εδώ)
