Ακηδία, της Λίνας Στεφάνου

Απρόσεκτοι διασχίζουμε τη μέρα μας
Εντολοδόχοι καθημερινότητας
απλοί εκτελεστές
διεκπεραιώνουμε συνήθειες και υποχρεώσεις
ξοδεύοντας απερίσκεπτα το Μεγάλο Κεφάλαιο
των ημερών που απέμειναν.

Από μικροί ασκούμαστε στην ιδιότυπη
του «δεν με αφορά» αφαίρεση
Και σαν εκπαιδευμένοι δρομείς
υπερπηδάμε τα άσχημα της διαδρομής
κωφεύοντας στις μικρές προσβολές μιας κοινωνίας ανήθικης

Κουφοί και λίγο αφηρημένοι
τυφλοί, με χαμηλά αντανακλαστικά
διανύουμε ότι απομένει
το Εγώ ακριβά πληρώνουμε
προσφέροντας γι’ αντάλλαγμα ψυχή

Έτσι απρόσεκτα μια μέρα
τη ζωή μας απιθώνουμε
στο μπροστινό μπαλκόνι
Ένας τυχαίος άνεμος φυσάει
και -κατά λάθος;-
άλλη μέρα για μας δεν ξημερώνει.

Κάθε φορά που αρρώσταινα με 39 πυρετό. Έκλεινα το στόμα μικρό παιδί με πείσμα 80χρονου γέρου. «Το κλειδοστομιασμένο μου», έλεγε Εκείνη καθώς άπλωνε το λευκό της χέρι και χάιδευε το φλογισμένο μου μέτωπο προσφέροντας στιγμιαία ανακούφιση με τη δροσιά της. Ύστερα έφευγε και χωνόταν στην κουζίνα. Κι από κει για ώρα άκουγα το μίξερ να κοπανάει, την κατσαρόλα να κοχλάζει, το θόρυβο του μαχαιριού που κόβει. Στο μεταξύ κόκκινος ο λαιμός, από θυμό και πόνο, σταματούσε οποιονδήποτε πήγαινε να περάσει. Κι ο βήχας με πουρνάρια έγδερνε λες ότι έβρισκε μπροστά του. Ξύπναγα κοιμόμουν και περίμενα. Ξύπναγα κοιμόμουν και μυστικά αδημονούσα. Στα ενδιάμεσα όταν βαριόμουν πολύ κι ο πυρετός λίγο υποχωρούσε έπαιζα με τα κρόσσια της κουβέρτας παριστάνοντας πως ήταν άνθρωποι. Σχημάτιζα ιστορίες. Ή έλεγα πως είναι στρατιώτες σε πόλεμο. Ύστερα κουραζόμουν και μ’ έπαιρνε ο ύπνος πάλι. Όταν ξυπνούσα ήταν επιτέλους μεσημέρι! Εκείνη ερχόταν με ένα δίσκο στο χέρι καθόταν στο κρεβάτι και με τάιζε κουταλιά κουταλιά την κρεατόσουπα. Τη σούπα που έφτιαχνε μονάχα σαν ήμουν άρρωστη. Κι εγώ δεν μίλαγα από ευδαιμονία κι ευχαρίστηση. Και πάντα καθυστερούσα να ανοίξω το στόμα, όχι από αδυναμία όπως πίστευε Εκείνη, αλλά για να αφήσω το άρωμα της σούπας να με πλημμυρίσει.

Προμήνυμα της γεύσης που θα ακολουθούσε. Δυο μέρες τρεφόμουν με τη σούπα Της. Κι ύστερα γινόμουν καλά. Πάντα.

Τώρα τη φτιάχνω εγώ για το γιο μου. Όταν ψήνεται στον πυρετό και τίποτα δεν κατεβαίνει -εκτός από αέρηδες που κουβαλάνε πουρνάρια που γδέρνουν το λαιμό του στο πέρασμά τους. «Το κλειδοστομιασμένο μου», ψιθυρίζω. Και χώνομαι στην κουζίνα. Δεν τρελαίνεται για σούπες αλλά αυτή είναι η μόνη που τρώει. Και πάντα ζητάει κι άλλο πιάτο. Κι εγώ χαμογελάω γιατί ξέρω πως εκτός από σούπα του φτιάχνω και κάτι άλλο μαζί εκείνη την ώρα.

Του φτιάχνω και μιαν ανάμνηση. Όπως έκανε κάποτε Εκείνη σε μένα.

• 1κ. κρέας μοσχάρι (ελιά, ή σπάλα)
• 3 κρεμμύδια
• 3-4 καρότα
• 2 πατάτες
• 1 ματσάκι σέλινο