ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ #4
Ένα τριήμερο στην Ιταλία, στην περιοχή του Πιεμόντε, με γεμίζει καινούργιες ιδέες για μαγειρέματα, αισιοδοξία, ειδικές γνώσεις για τρούφες και μανιτάρια, τοπικά κρασιά και φίνα κρεατικά, φωτίζει αγροτικά θέματα και ευρωπαϊκές κοινές ανησυχίες και συχρόνως μου αποκαλύπτει “γιατί οι Ιταλοί είναι μπροστά στη γαστρονομία τους”: δεν είναι μπροστά, είναι ΠΙΣΩ! Είναι αυτά που συζητάγαμε με τον Φιλάρετο Ψημένο τις προάλλες, “όπισθεν ολοταχώς στις κουζίνες”!
Στο Μιλάνο το επαληθεύω όταν καταφέρνουμε να βρούμε ένα τραπέζι για δύο στο εξαιρετικό εστιατόριο Solferino, ένα από τα καλύτερα της πόλης. Ξεκινάω με πράσινη ανάμικτη σαλάτα. Ζητώ με το πιο ευγενικό μου χαμόγελο σε σπαστά ιταλικά: μήπως θα μπορούσαν να προσθέσουν λίγη γκοργκονζόλα στη σαλάτα μου; Είμαι ενθουσιασμένη με το τυρί αυτό, εξηγώ… Επουδενί! Αυτά, sinorita, είναι αμερικάνικες σαλάτες, εμείς όταν λέμε πράσινη σαλάτα, εννοούμε ελάχιστα τραγανά φύλλα πράσινης σαλάτας με ελαιόλαδο και λεμόνι, άντε και δυο σταγόνες balsamico. Ο σερβιτόρος μου είναι ο ιδιοκτήτης του Solferino, του ζητώ σχεδόν συγγνώμη χαμογελώντας ευγενικά αλλά αμήχανα. Οταν σε λίγο έρχεται το αγαπημένο μου πρώτο πιάτο (μαύρο ριζότο με μελάνι από σουπιά και τρεις – όχι τέσσερις – λεπτές φλούδες εξαιρετικό πεκορίνο) κάνω ξανά το ίδιο λάθος, τους ζητώ λίγο επιπλέον τυρί. Το πιάτο sinorita έχει όσο τυρί χρειάζεται. (Ναί, είχε.)
Παλιά κουζίνα της περιοχής Lombardia στο Μιλάνο, αποδεδειγμένα νόστιμη και σωστά μαγειρεμένη στο Solferino, τρεις γενιές μάγειρες στο σόι, λάθος, τέσσερις με διορθώνει ο σερβιτόρος/ιδιοκτήτης, η γυναίκα μου είναι έγκυος μου λεει περήφανα για τον/την διάδοχο που έρχεται στη ζωή σε λίγους μήνες. Μέλλον προδιαγεγραμμένο, εγγυημένο και πεντανόστιμο. Ξεχωριστό υλικό στην ιταλική κουζίνα; Η αυτοπεποίθηση του εστιάτορα, αυτό που κάνω το γνωρίζω εις βάθος και το κάνω εξαιρετικά χωρίς να του προσθέτω μοντερνιές και εντυπωσιασμούς. Αυτοπεποίθηση. Αυτό.
Είναι λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το ανανεωμένο two minutes Angie και γίνεται πανικός σχεδιασμού, υπάρχουν πολλές καλές ιδέες… Για δύο μέρες δεν ανοίγω το ίντερνετ, δεν κοιτάζω ξένα ούτε ελληνικά blogs, δεν μπαίνω στο facebook, ούτε χαζεύω περιοδικά για φαγητό. Γράψε μόνο αυτό που ξέρεις καλά, αυτό που σε ενθουσιάζει, καταλήγω, κι ας σου φαίνεται λιγοστό. Μόνο.
Χαμογελώ μέχρι και τώρα, α ρε Σολφερίνο λέω κάθε τόσο, αν ήξερες…
