Είναι η γνωστή αυτή η ώρα… Η ώρα της λιγούρας.
Μεταξύ 11 π.μ. και 12 νταν, καταφθάνει η κυρία Λιγουρασιόν (που μπορεί από όνομα να μην σκίζει αλλά -επειδή σίγουρα σας έχει επισκεφθεί και προσωπικώς και μάλιστα σε φλοy ραντεβού -) ξέρετε ;oτι δεν αστειεύεται.
Είναι απαιτητική, αμείλικτη, σε καλεί να την πάρεις στα σοβαρά και όσο και αν προσπαθείς, απλά δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Μετά από ποταμούς καφέδων σε άδεια στομάχια, σχεδόν την προσκαλείς! Το μεσημεριανό αργεί ακόμα, η υπνηλία σε δοκιμάζει: είσαι h-angry, ο νέος όρος που υποδηλώνει ακριβώς αυτό, ότι από την πείνα, τη λιγούρα, το πεσμένο ζάχαρο και την υπνηλία, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς και εκνευρίζεσαι. Είσαι… hungry+angry= hangry!
Η λιγούρα όντως δεν είναι κομψή. Δεν έχει καθόλου χάρη, υπομονή ή τακτ, όπως αρμόζει σε μία πραγματική κυρία.
Γι’ αυτό την κελάρω απ’ τη γωνία πριν ακόμα εκείνη προλάβει να στρίψει στο στενό μου και όταν καταφθάνει με τουπέ, της κλείνω το μάτι με κάτι παραπάνω από ένα λιτό πρωινό, λιγότερο από ένα μεσημεριανό, με ένα μεζεδάκι ελληνικό.
(Για να μάθει…)
ΟΜΕΛΕΤΑ ΜΕ ΧΑΝΙΩΤΙΚΟ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ*
Η ομελέτα με κομμένα λουκάνικα μέσα δεν μου λέει τίποτα πια. Είναι αδύνατον να απολαύσω αλλά και να χωνέψω όλο αυτό το λίπος του λουκάνικου…
Αν ο μάγειρας είναι τσίφτης ίσως τηγανίσει σε ροδέλλες τα λουκάνικα, στραγγίξει τα πολλά λίπη που βγάζει το λουκάνικο και μετά ρίξει τ’ αυγά στό ίδιο τηγάνι για να κάνει μια ομελέτα. Ούτε έτσι λέει, γίνεται ένα βαρύ πιάτο για τόσο νωρίς το πρωί…
Γιατί τα λουκάνικα θα χάσουν το τραγανό τους, την υπόστασή τους…
«Αποδομημένο» -η λέξη που αγαπάμε να μισούμε- λοιπόν για πιο όμορφο και πιο ελαφρύ. Αναδεικνύει αυγό και λουκάνικο ξεχωριστά και μαζί γίνεται δυο χορταστικές μπουκιές. Πέραν του ότι είναι χάρμα οφθαλμών! Με νοιάζει η αισθητική του καινούργιου ελληνικού μεζέ, πώς να το κάνουμε…
Καίμε το αντικολλητικό τηγάνι καλά και ρίχνουμε τα λουκάνικα ολόκληρα κατεβάζοντας σε δυο λεπτάκια τη φωτιά στο μέτριο.
Αφήνουμε να τηγανιστούν με το δικό τους λίπος, γυρίζοντάς τα να τραγανιστούν καλά. Στραγγίζουμε το λίπος.
Ζεσταίνουμε ξανά το αντικολλητικό τηγανάκι.
Χτυπάμε δυο αυγά και κόβουμε μέσα μικρά κομματάκια βούτυρο. Το ρίχνουμε στο τηγάνι και ανακατεύουμε όπως στα scrambled eggs. Τα πειράζουμε συνέχεια με ξύλινη κουτάλα, δεν τ’ αφήνουμε να γίνουν ομελέτα, πάντα σε μέτρια φωτιά. Κάποια στιγμούλα το μίγμα δένει, αλλά παραμένει υγρό.
Κόβουμε φρέσκο λευκό ψωμί σε φέτες (η μπαγκέτα είναι ιδανική), ακουμπάμε το αυγό και πάνω του το λουκάνικο. Πιπέρι φρεσκοτριμμένο και σχοινόπρασο ή μπόλικο μαϊντανό ψιλοκομμένο και μια στάλα ελαιόλαδο.
(*Τα χανιώτικα λουκάνικα που προμηθεύτηκα φέτος, με πάπρικα ή σκέτα, είναι εξαιρετικά για πρωινό και μικρά σε μέγεθος, οπότε τα τηγανίζω ολόκληρα και έτσι μένουν ζουμερά και κουκλιά)
