Ένα υποδειγματικό σχολείο!
Η Χαραυγή είναι η περιοχή της Αττικής ψηλά στο Κερατσίνι, πέρα από το Πειραιά, δυτικά του και μακριά από κάθε τί που επισκέφθηκες πρόσφατα. Κοντά στο Πέραμα, προς Ασπρόπυργο και Ελευσίνα.
Στη συνέχεια του ίδιου πειραιώτικου παραλιακού δρόμου αλλά μακριά από τα βαπόρια και τα κρουαζιερόπλοια, βόρεια της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-Ηρακλής, πάνω από την υψικάμινο της ΔΕΗ, με θέα τη Σαλαμίνα. Περνάς τα Ταμπούρια και μετά είναι η Χαραυγή. Πάνω σ’ ένα ηλιόλουστο λόφο. Ισως , γαστριμαργικά να γνωρίζεις τη Χαραυγή από τα γαριδάδικα και τα μεζεδοπωλεία. Από τις ειδήσεις για το χαλασμό Κυρίου που γίνεται στο Κερατσίνι κάθε τόσο…
Εκεί βρίσκεται και το δημοτικό σχολείο που με έστειλε η καλή και άξια φίλη μου, η δημοσιογράφος Αργυρώ Μποζώνη. Εκείνη, όπως μου εξήγησε, θα μάθει στα παιδιά πώς να εκδίδουν μιά ενδιαφέρουσα και ωραία σχολική εφημερίδα – εγώ μήπως να τους έφτιαχνα ένα λαχανόκηπο; Ο χαρισματικός και νεαρός δάσκαλος Μάριος Μάζαρης (που είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός στο maga.gr) θα γινόταν ο συνδετικός μας κρίκος. Ωραία πράγματα!
Το σχολείο αυτό δεν είναι ένα τυχαίο σχολείο : μιά σειρά από εμπνευσμένους , πρόθυμους καθηγητές εδώ και πολλά χρόνια εκδίδουν την ετήσια εφημερίδα τους “Τα τρυφερά χρόνια”, βάφουν τους τοίχους με πολύχρωμα γκραφίτι, στήνουν στο προαύλιο βροχομαζώχτρες (για να συλλέγουν το νερό της βροχής από τις ταράτσες του σχολείου και να ποτίζουν τον λαχανόκηπό τους), οι επόμενοι διορισμένοι δάσκαλοι παίρνουν τη σκυτάλη και φτιάχνουν την αυλή με τη βοήθεια των παιδιών, συλλέγουν μπαταρίες, φυτεύουν παρτέρια με ελιές, λεμονιές, μιά μουσμουλιά, οργανώνουν μαγειρέματα , παζάρια και πανηγύρια, θεατρικές ομάδες και βιντεάκια (δες στο λινκ https://www.youtube.com/watch?v=Hn-LCRu943o) μετατρέπουν ένα container σαν τα χιλιάδες που βλέπεις στους ντόκους στον ορίζοντα της Χαραυγής σε κάδο ανακύκλωσης…
Δύο συστεγασμένα δημοτικά , το 13ο και το 21ο Κερατσινίου, ένα σχολείο που έχει βραβευτεί πολλές φορές για τις δραστηριότητές του, έχει συνεργαστεί για τα περιβαλλοντικά του προγράμματα με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ΜΚΟ και αξιέπαινους συλλόγους πολιτών. Το αμερικάνικο δελτίο ειδήσεων CNN του έχει αφιερώσει ένα βίντεο για τις ιδιαίτερες δράσεις του που διαφέρουν κατά πολύ από εκείνες των άλλων συμβατικών δημόσιων και ιδιωτικών δημοτικών σχολείων- μπορείς να τα δείς όλα αυτά στην ιστοσελίδα του σχολείου.
Τη πρώτη φορά που διέσχισα το προαύλιό τους με τον Μάριο Μάζαρη κύριος προορισμός μας ήταν ένα κηπάκι 4χ5 μέτρα με διάφορα δέντρα και καλλωπιστικούς θάμνους (ανάμεσά τους μιά ελιά και μιά λεμονιά ). Ουσιαστικά είναι ένα παρτέρι που κάθε χρόνο φυτεύεται από την αρχή δίνοντας πατάτες, ντομάτες, κρεμμυδάκια, μαρούλια… Φέτος έτυχε σε μας να βοηθήσουμε τους δασκάλους και τα παιδιά να το φυτέψουν και συχρόνως να εξηγήσουμε και δυό-τρία πράγματα με κεντρική ιδέα “από τον αγρό στο τραπέζι”-αγαπημένο θέμα! Το διπλανό παρτέρι , με πιό εύκολη πρόσβαση, το είχε ήδη υιοθετήσει ένα τεχνικό λύκειο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Πώς άνοιξα το στόμα μου και πολυλόγησα χωρίς να βαρεθούν τα παιδιά στη πρώτη μας συνάντηση μή με ρωτάτε… Κύτταξα γύρω μου, είδα μιά ελιά με λίγες ώριμες ελιές πάνω της και σκέφτηκα να ξεκινήσω με αυτό : υπάρχει κάτι που τρώγεται εδώ κοντά; (Εκτός από τα πατατάκια στη καντίνα γιατί ξέχασα το πορτοφόλι μου…). Βγήκαμε να δούμε το περιβάλλον μας, το προαύλιο του σχολείου σαν μικροί τροφοσυλλέκτες και να μαζέψουμε ό,τι μπορούσαμε, αν βρίσκαμε κάτι φαγώσιμο.
Με τα “τριτάκια” παρατηρήσαμε το χώρο γύρω μας , μερικά παιδιά αναγνώρισαν την ελιά. Ενα μάλιστα αναγνώρισε και τη μουσμουλιά δίπλα της (1 στα 20, η μουσμουλιά θέλει δουλειά σκέφτηκα…). Μάζεψαν τις ελιές, τις έβαλαν σε λεκάνη με νερό που το αλλαζαν κάθε μέρα, με τη φροντίδα της δασκάλας τους , της κυρίας Δέσποινας τις αλατίσανε, τους έβαλαν ξύδι και εκεί, ανάμεσα σ’ αυτές τις δουλειές είπαμε και δυό πράγματα για τις γεύσεις (το πικρό μας δυσκόλεψε λίγο, το μπλέκαμε με το ξυνό), μιλήσαμε για τα αγαπημένα μας φαγητά (1 στα 20 είπε μόνο ότι του αρέσει η καρμπονάρα ενώ νικητής βγήκε η μακαρονάδα με κιμά με επιλαχόντες το παστίτσιο και το μουσακά), ρώτησα ποιός μαγειρεύει στο σπίτι και με χαρά έμαθα πως και μερικοί μπαμπάδες μαγειρεύουν (αργότερα έμαθα ότι ήταν επαγγελματίες μάγειρες στα καράβια), η γιαγιά ακόμα καλά κρατεί το μαγείρεμα στο σπίτι, το χωριό επίσης ακόμα στέλνει λαδάκι και ελιές, μιά χαρά είμαστε: κανονικό σπιτικό φαγητό τουλάχιστον μέχρι τα 9 μας χρόνια! Χαρά μεγάλη. Ακόμα μεγαλύτερη όταν έμαθα ότι τα περισσότερα παιδιά φέρνουν πιά κολατσιό από το σπίτι και δεν αγοράζουν από τη καντίνα.
Σύντομα ίσως τρώμε μαζί μιά μέρα τη βδομάδα, τη ρόκα που θα φυτέψουμε σύντομα ή ας πούμε μιά σαλάτα με τα λάχανα , τα καρότα και τα μπρόκολα… Ισως μαγειρέψουμε και καμμιά σουπίτσα με τα γερά τα κρύα… Δε ξέρω ακόμα, ό,τι θέλουν τα παιδιά… Φαίνεται οτι τους αρέσει, πολύ!
Μάριε είσαι απίθανος, σε ευχαριστώ που έσκαψες και ξεχορτάριασες το παρτέρι σήμερα το πρωί με τον απίστευτο διευθυντή του σχολείου , τον χαρισματικό κ. Νίκο Χάνο. Αλκηστη σε ευχαριστώ που έρχεσαι μαζί μου στο σχολείο και μαθαίνεις στα παιδιά πόσο σημαντική είναι η ακρίδα στη διατροφική αλυσίδα του λαχανόκηπου και τους βάζεις να πιάσουν και να μυρίσουν το χώμα, να γνωρίσουν τα σκουλήκια- μόνο με τη θεωρία δεν γίνεται. Αργυρώ, υπόχρεη!
πώς να εκδώσουν σωστά την εφημερίδα του σχολείου τους!
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε πρώτα στην ηλεκτρονική εφημερίδα lifo.gr/ΓΕΥΣΗ)
