Δεν έχει πάρει ακόμα Χρυσό Σκούφο, ούτε άνοιξε εστιατόριο για να ελπίζει σε κρατήσεις υπεράνω προσδοκιών και αστέρια Michelin…
Η οικογένειά της, οι φίλοι της, οι έκτακτοι καλεσμένοι όμως ξέρουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό: η φίλη μου η Μίνα Λ. ξέρει να μαγειρεύει καταπληκτικά.
Είχα την τύχη να μαγειρέψω μαζί της μιά δυό φορές αν και η ίδια προτιμά να τσιμπολογάμε τους μεζέδες της στη βεράντα, όσο εκείνη ετοιμάζει μέσα στη κουζίνα πλήρως αποροφημένη στα νόστιμα φαγητά της.
Από καταγωγή Σαρακατσάνα κατέχει τα κρέατα και τα γαλακτοκομικά , τις πίττες και τα χορταρούδια καλά. Επειδή όμως το κορίτσι ταξίδεψε και μαγεύτηκε από τα εξωτικές γεύσεις, να, κάθε τόσο ρίχνει και λίγο παραπάνω κόλιαντρο στα αρνάκια της ή λίγο τζίντζερ στις σούπες της.
Εμένα πάντως Μινάκι μου με εντυπωσίασες με την εφευρετικότητά σου , όταν ένα ανοιξιάτικο μεσημεράκι , σε ένα εξοχικό σπίτι υπό κατάρευση (όπου το θέμα “μεσημεριανό” είχε απλά παραμεριστεί λόγω ξεχορταριάσματος και φρακαρίσματος της πόρτας της κουζίνας από την χειμωνιάτικη υγρασία, τα ψώνια είχαν ακόμα ώρα μέχρι να γίνουν), εσύ μας έφτιαξες ένα βουνό “ρόστι” , με δυό πατάτες, δυό φρέσκα κρεμμυδάκια και τρία τέσσερα κολοκυθάκια που είχαμε φέρει μαζύ μας για… τη σουπίτσα των παιδιών, σαφώς επηρεασμένη από τη σκανδιναυική κουζίνα επειδή τότε έμενες κάπου εκεί κοντά… Ετσι, από δυό βασικά υλικά οι καλοί μάγειροι και οι νοικοκυραίοι μπορούν να κάνουν θαύματα!
Σήμερα που μιλήσαμε και με στενοχώρησες με τα νέα σου, άνοιξα ανόρεχτα το ψυγείο , βρήκα τρία-τέσσερα κολοκυθάκια και στο ντουλάπι δυό-τρείς πατάτες και είπα να ξανακάνω τα “ρόστι” σου και να τα φάω στην υγειά σου βρε κορίτσι…
Περαστικά Μίνα μου, καλή ξεκούραση στα αγαπημένα σου/μας Χανιά και σ’ αγαπώ πολύ κουτσούνα μου…
Τηγανίτες λαχανικών ή
τα rosti της Μίνας
Περνάω από το “μαντολίνο” τα κολοκυθάκια και τις πατάτες , σχηματίζοντας λεπτά σπιρτάκια.
Ξεπλένω και αλατίζω.
Αφήνω τα λαχανικά στο σουρωτήρι να αφήσουν όλα τους τα υγρά.
Ψιλοκόβω δύο φρέσκα κρεμμυδάκια.
Σφίγγω ανάμεσα σε καθαρές πετσέτες της κουζίνας τα λαχανικά μέχρι να είναι τελείως στεγνά.
Προσθέτω προεραιτικά 3-4 ψιλοκομμένες λιαστές ντομάτες.
Πασπαλίζω με πιπέρι και πάπρικα καυτερή.
Ετοιμάζω ένα κλασσικό αρωματικό κουρκούτι με ίση ποσότητα αλεύρι και
μπύρα:
Στο αλεύρι -πριν ρίξω τη μπύρα- προσθέτω το ξύσμα ενός λεμονιού, ψιλοκομμένα μυρωδικά (όπως λεμονοθύμαρο και μαϊντανό) και ανακατεύω να αλευρωθούν καλά τα μυρωδικά.Προσθέτω τη μπύρα σιγά σιγά ανακατεύοντας με το χέρι μέχρι να γίνει ένα σφιχτό σχετικά κουρκούτι που καλύπτει τοπίσω μέρος ενός κουταλιού χωρίς να γλυστράει και μετάχτυπάω καλά με σύρμα για να λιώσουν και τα τελευταία μπαλάκια αλευριού. Προσθέτω αρκετή πάπρικα που δίνει ένα ροζ χρώμα στο κουρκούτι και ίσως λίγο τσίλι σκόνη, αν τα προτιμάμε καυτερά.
Αδειάζω τά λαχανικά στο κουρκούτι και ανακατεύω καλά.
Ζεσταίνω καλά μπόλικο καλαμποκέλαιο σε βαθύ τηγάνι.
Ρίχνω ένα-ένα τα ρόστι (μιά μεγάλη κουταλιά της σούπας από το μίγμα ) στο καυτό λάδι, δίνοντάς τους σχήμα με τη βοηθεια του κουταλιού μιά και αυτά θέλουν να απλώσουν. Εμείς τα επαναφέρουμε στη τάξη , τα στρογγυλεύουμε!
Γυρίζουμε και από την άλλη μεριά να τηγανιστούν καλά και κατεβάζουμε τη θερμοκρασία για να τηγανιστούν και μέσα.
Οταν βάλουμε τα καινούργια ρόστι ανεβάζουμε ξανά τη θερμοκρασία του λαδιού για να αρπάξουν γρήγορα και να μην απλώσουν.
Στραγγίζουμε από τα πολλά λάδια βάζοντας τα ρόστι σε αποροφητικό χαρτί κουζίνας.
Αλατίζουμε αφού δοκιμάσουμε.
Συνοδεύουμε με γιαούρτι που έχουμε ανακατέψει με λίγη καυτερή πάπρικα και μαιντανό ή με μιά γλυκόξινη σάλτσα.
Βέβαια θυμίζουν ντοματοκεφτέδες , κολοκυθοκεφτέδες αλλά …όχι… το Μινάκι τα είπε ρόστι τότε…
