Πέρασα μια βδομάδα και φέτος στα Χανιά… Ανάμεσα σε εκπληκτικές εκδρομές σ’ όλο τον νομό, επισκέψεις σε σοφούς μοντέρνους ελαιοπαραγωγούς και βενετσιάνικα μετόχια απίστευτης ομορφιάς και πλούτου (όμως συχνά και εγκατάλειψης), σκεφτόμουν τι είναι αυτό που έχει απομακρύνει τους νέους από τα χωράφια …
Ναι, ξέρω: Εμείς της πόλης τα βλέπουμε όλα τα αγροτικά πιο γραφικά, πιo ρομαντικά , περισσότερο υποσχόμενα και λαμπερά απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Ρώτα έναν αγρότη και το πρώτο που θα σου πει είναι πόση κούραση έχει ο αγρός και το δεύτερο πόση απογοήτευση νοιώθει από το κράτος. Εννοούν φυσικά ή την περίφημη «επιδότηση» (τη λέξη εχθρό και σύμμαχο κάθε αγρότη) ή την παντελή κρατική αδιαφορία για επιμόρφωση και προώθηση των προϊόντων τους.
Υπάρχουν και εξαιρέσεις: αγρότες που δεν επιδοτούνται, όπως και αγρότες που δεν γκρινιάζουν. Συνάντησα ένα-δυο τέτοιους, γελαστούς και εργατικούς (φυσικά προβληματισμένους αλλά όχι τεμπέληδες και μίζερους…).
Κι έναν κρητικό νεαρό λεβέντη τυροκόμο που άφησε πίσω του τη ζωή στην Αθήνα και τη μίζερη δουλειά στο κυλικείο πλοίου της γραμμής, που γύρισε με «εντολή» από την οικογένεια να βοσκήσει και να τυροκομήσει πάνω στα απάτητα Λευκά Όρη, επειδή του σκότωσαν τον θειο -που φρόντιζε μέχρι τότε την «οικογένεια» όλη – και το μετόχι θα ‘μενε ακυβέρνητο άρα και ευάλωτο. Προβληματίστηκε ο άνθρωπος, ν’ αφήσει το κυλικείο αλλά και γυναίκα και μικρό παιδί πίσω αλλά πήρε τα βουνά και βρήκε την υγεία του και ίσως και κάτι παραπάνω. Αυτό που ψάχνουμε όλοι, καθημερινά: την ευτυχία.
Ολοι τους νέοι άνθρωποι… Ο μεγαλύτερος …τριανταφεύγα! Μπορεί να τα κληρονόμησαν, μπορεί και όχι. Αποφάσισαν όμως να κάνουν αυτή τη δουλειά, την προτίμησαν.
Δεν θέλω να πω γιατί αποφασίζει να γίνει κάποιος αγρότης ή όχι, θέλω να πω ότι τα εμπόδια είναι βασικά δύο, όπως σ’ όλες τις δουλειές: το πράγμα θέλει πειθαρχία και υπομονή. Κι αυτές είναι δυο αρετές που η «άτιμη η κοινωνία» δεν τις καλλιεργεί. Καλλιεργεί αστραπιαίες επιτυχίες, τύπου Λόττο και «Ελλάδα, έχεις ταλέντο». Μπαμ και κάτω, από μιζεράκι άρχοντας σε μια -τηλεοπτική- σαιζόν.
Οχι, ο αγρότης δεν είναι αστραπιαίος σταρ (όπως και ο καρδιοχειρούργος εξάλλου!). Η επιτυχία του θέλει κόπο. Ο αγρός δεν αποδίδει πλούτο σε μια σαιζόν.
Σου μαθαίνει όμως πώς να ζεις, να ζεις με υπομονή και πειθαρχία και υπομονή και πειθαρχία και υπομονή και πειθαρχία και…
Τώρα από πού μαθαίνεις πειθαρχία και υπομονή, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
ΡΟΔΕΛΛΕΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΩΝ ΜΕ ΚΑΡΑΜΕΛΑ
Η φίλη μου η Αμαλία μου θύμισε πώς σερβίρουμε τα φρέσκα πορτοκάλια που όσο να’ναι την έχουν την ξινίλα τους: με κομμάτια καραμέλας σπασμένα πάνω από ξεφλουδισμένες ροδέλλες πορτοκαλιών.
Αν σας είναι δύσκολο να κάνετε την καραμέλα, έχετε δυo επιλογές: ή να μάθετε να την κάνετε με δυσκολία στην αρχή και με εξάσκηση όλο και πιo εύκολα, ή να αγοράσετε δυo-τρία παστελάκια φτιαγμένα από αμύγδαλα και καραμέλα και να τα σπάσετε από πάνω. (Η επιλογή δική σας. )
Επιλέξτε βιολογικά πορτοκάλια!
Μιά εύκολη σπιτική καραμέλα
Φορέστε γάντια κουζίνας, μακριά μανίκια και προσοχή μεγάλη: η υγρή καραμέλα ζεματάει και κάνει εγκαύματα.
Απλώνουμε ομοιόμορφα λευκή ζάχαρη σε αντικολλητικό τηγάνι σε δυνατή φωτιά και ρίχνουμε λίγες κουταλιές νερό. Μόλις αρχίζει να σκουραίνει στις άκρες, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε, χωρίς να ανακατεύουμε, τη ζάχαρη να γίνει καραμέλα. Δεν ανακατεύουμε καθόλου με κουτάλα, απλά περιστρέφουμε το τηγάνι και περιμένουμε να πάρει η καραμέλα ένα βαθύ γλυκό πορτοκαλί χρώμα – τότε είναι έτοιμη.
Αδειάζουμε την καραμέλα χύνοντάς την από το τηγάνι πάνω σε λεία επιφάνεια (τον πάγκο της κουζίνας αν είναι μαρμάρινος ή ένα αντικολλητικό ταψί καλυμμένο με χαρτί ψησίματος ή λαδόκολλα.
Αφήνουμε να κρυώσει για 5-10 λεπτά.
Σπάμε τη καραμέλα σε κομμάτια (με τα δάκτυλα αν είναι λεπτή ή με γουδοχέρι ή με τον πλάστη αν είναι πιό χονδρή).
Ραντίζουμε την πιατέλα με τα πορτοκάλια.
Φαίνεται όλο αυτό δύσκολο και ακατόρθωτο; Αγόρασε μερικά καλής ποιότητας παστέλια με αμύγδαλα , σπάστα με ένα γουδοχέρι και πασπάλισε με αυτά τις ροδέλες πορτοκαλιών! Τα αμύγδαλα με τα πορτοκάλια και τη καραμέλα δημιουργούν ένα πολύ γευστικό τρίο!
