Η καλή μου η Ντούνια από τη Συρία μου φέρνει κάθε Δευτέρα απόγευμα, που μαγειρεύουμε στο 132o Δημοτικό Σχολείο, το σχολείο των παιδιών της στη Γκράβα, ένα πακέτο με αραβικές πίτες από το μικρό παντοπωλείο που διατηρούν με τον άντρα της στη Κυψέλη. Πάντα, μα πάντα βρίσκω κάτι να φτιάξω μ’ αυτές. Αυτή τη φορά όμως τον λόγο πήρε η κόρη μου!

Είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε τις αραβικές πίτες, είναι αυτοί οι μαλακοί δίσκοι ψωμιού (που όπως υποδηλώνει το όνομά τους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αραβικής κουζίνας) που πωλούνται πλέον παντού και που… ταιριάζουν εξωφρενικά με τα πάντα!

Αποτελούν μια σούπερ βάση για ατομικές ή μεγαλύτερες πίτσες και melties (ανοικτά τοστάκια δηλαδή) με ό,τι τυρί μας αρέσει, απορροφούν καλά τα υγρά (τη σάλτσα ντομάτας ας πούμε, αν κάνετε μία πίτσα) «χωρίς να πανιάζουν» και αφού ξεροψηθούν, κομμένες σε μικρά κομμάτια, λωρίδες ή σπασμένες με τα δάκτυλά σας διακοσμούν και δίνουν στις σούπες και τις σαλάτες σας με ένα ωραίο «κρατς». Γίνονται επίσης πολύ ωραίες τσεπούλες για τονοσαλάτα και κοτοσαλάτα, οι πολλές εύκολες και γρήγορες χρήσεις τους εναπόκεινται ουσιαστικά στη δική σας εφευρετικότητα στην κουζίνα.

Η μικρή μου κόρη με ενέπνευσε προχθές για μια ακόμα γρήγορη ιδέα με τις αραβικές πίτες, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας έναν μεγάλο δίσκο ολικής άλεσης. Τα παιδιά και οι νέοι, μέχρι κάποιας ηλικίας ή την ενηλικίωση τέλος πάντων, δεν θέλουν πολλούς μπελάδες στο μαγείρεμα: προτιμούν αντίθετα τα «εύκολα» και απλά φαγητά με ευδιάκριτα τα υλικά τους (αυτά που οι μαμάδες «σαν να ντρέπονται» να σερβίρουν στην οικογένειά τους, επειδή παραείναι απλά και φοβούνται οτι υποδηλώνουν μιά βιασύνη ή αδιαφορία – αν είναι δυνατόν δηλαδή αλλά τέλος πάντων, καθώς φαίνεται, η ανάγκη για μόχθο είναι αναπόφευκτο ταμπού και στη κουζίνα).

Με πήρε καιρό να καταλάβω ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των ηλικιών αυτών (και κατά περίεργο τρόπο και των ηλικιωμένων!) και να σταματήσω να προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάθε γεύμα της κόρης μου δεν μποριε να είναι ένα πλήρες και θρεπτικό φαγητό , ναί, μαγειρεμένο με κόπο, φροντίδα και αγάπη, αλλά μερικές φορές απλά όχι του γούστου της (όταν δηλαδή αποζητά απλούστερες γεύσεις, με ένα -άντε δύο- υλικά ιδίως αργά το βράδυ, μετά το πολύ διάβασμα).

Αν, λοιπόν, κανένα βραδάκι και εσείς δείτε «το παιδί» να σπρώχνει το πιάτο με το ωραίο φαγητό που του μαγειρέψατε λίγο πιο πέρα ή να λέει ότι δεν πεινάει, άστε το να φτιάξει μόνο του τα αγαπημένα του αυγά, μελάτα ή τηγανητά, ένα σάντουιτς μόνο με… βούτυρο , μακαρόνια μόνο με τυρί ή μια πίτσα μόνο με σάλτσα ντομάτας, ούτε καν τυρί! Θα του δώσετε όχι μόνον την ελευθερία της επιλογής, αλλά και τη χαρά της εντελώς προσωπικής δημιουργίας, που θα του χαρίσει πολλές χαρούμενες στιγμές στη δική του πλέον κουζίνα στο μέλλον .

Και, στην τελική, αφήστε το να φτιάξει ένα απλό φαγητό που ξαναβάζει τη σπιτική μαγειρική στη σωστή της βάση. Στο σπίτι τρώμε αλλιώς, δεν τρώμε ούτε όπως μας προτείνει η τηλεόραση (ελπίζω…), ούτε καν η μαμά μας όσο μεγαλώνουμε. Τρώμε όπως μας κάνει κέφι. Και αυτό είναι πολύ δυσκολότερο από όσο φαντάζεστε…

Αλλά αξίζει τον κόπο!

Πίτσα με σάλτσα ντομάτα (ναι, μόνον!)

• 5 κουταλιές της σούπας καλή σάλτσα ντομάτα (σπιτική ή της αγοράς)
• 1 μεγάλη αραβική πίτα ολικής άλεσης
• ελάχιστη ρίγανη
• μια πρέζα αλάτι, πιπέρι προαιρετικό
• 2-3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς, ιδανικά με αέρα και γκριλ, αλλιώς μόνο με αέρα ή στη ρύθμιση του φούρνου που ψήνει πάνω-κάτω.

Αλείφουμε ένα αντικολλητικό ταψάκι με ελάχιστο ελαιόλαδο.

Ακουμπάμε την αραβική πίτα και την αλείφουμε με τη σάλτσα ντομάτας, προσθέτουμε το αλάτι και τη ρίγανη και την ραντίζουμε με το ελαιόλαδο.

Την ψήνουμε για 10-15 λεπτά ελέγχοντας πάντα τον φούρνο, για να μην καεί η πίτσα μας.

Την μεταφέρουμε σε δίσκο κοπής και με ένα μεγάλο μαχαίρι την κόβουμε σε μεγάλα ή μικρά κομμάτια πριν κρυώσει και σφίξει γιατί θα θρυματιστεί. Οι αραβικές πίτες το έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, όταν ξεραθούν θρυματίζονται, δεν κόβονται. Σερβίρουμε αμέσως. Οι μεγάλοι προσθέτουν λίγο πιπέρι τριμένο, καυτερό μπούκοβο ή φρέσκια άγρια ρόκα! Αλλο να στο λέω κι’ άλλο να το τρώς!

(Ναι, θυμίζει το παραδοσιακό ελληνικό κολατσιό των παλιότερων χρόνων, το ψωμί με τον πελτέ και φυσικά το υπέροχο σπανιόλικο τυπικό πρωινό, το pan dulce ! Και ναι, δεν είναι φαγητό “της ξεπέτας”, είναι η σοφία του non action, του ουκ εν τω πολλώ το ευ, ένα πιάτο καλοβρασμένα χόρτα με λάδι και λεμόνι είναι υπέρτατο φαγητό, τα παιδιά τα ξέρουν όλα, ζήτω η ελευθερία της λιτής έκφρασης και στη κουζίνα, less is more κτλ… (Ο Βουδισμός, φίλε μου… Έχει τις απαντήσεις σε όλα… Ο Βουδισμός και όχι ο Χριστιανισμός με τις απαραίτητες ενοχές και το σκληρό μόχθο για λαμπρά αποτελέσματα και όλα τα συναφή. Αλλά ξέφυγα, ως συνήθως…)

Δες κι αυτό…

Οκτώβριος 2015: Η κόρη μου μού στέλνει μία φωτογραφία ενός στρωμένου τραπεζιού για έναν, την ίδια. Είναι ένα πιάτο βραστά φασολάκια σαλάτα με λαδάκι και λεμόνι και μία μπριζόλα… (κλικ εδώ)

10 φαγητά που μισούσες σαν παιδί

Ψωμί με ντομάτα και μυκονιάτικη τυροβολιά
του σεφ Παναγιώτη Μενάρδου