Όταν μια παγωμένη μέρα του χειμώνα ο παππούς έφυγε για τη δουλειά του και εσύ και εγώ μείναμε μόνες για λίγες ώρες, το θυμάμαι σαν να είναι τώρα: πάμε να βγάλουμε, είπες, μαρούλια.

(Να βγάλουμε, είπες. Γιατί είπες τότε «να βγάλουμε», αφού τα μαρούλια τα κόβουμε σύριζα με το χώμα και πλαγιαστά και αφήνουμε μέσα το κοτσάνι και τη ρίζα για λίπασμα…)

Εβαλα ένα θαλασσί σκουφάκι μόνο και βγήκα έξω με τις πυτζάμες χορεύοντας στα νύχια των ποδιών, πάνω στη πρωινή πάχνη και καθώς ερχόμουν προς τα σένα κουνώντας το σκαλιστηράκι στον αέρα, τόσο χαρούμενη που θα μου έδειχνες άλλη μια φορά τον κόσμο σου, ξαφνιάστηκα γιατί παραλίγο να πατήσω ένα σαλιγκάρι.

-Γιαγιάάά; Αααα…

Τι γέλιο σ’ έπιασε! Κάθισες κάτω στο χώμα, δίπλα στα μαρούλια και τα στοιχισμένα φρέσκα κρεμμυδάκια και γέλαγες, με κοίταζες και γέλαγες.

(Μερικές γιαγιάδες σώζουν ζωές…)

Μαρουλόπιτα*

(για ένα μεγάλο πυρέξ)

• 3-4 μαρούλια (αν είναι από μποστάνι θα κάνει διαφορά στη γεύση)
• 1 χοντρό ματσάκι άνιθο
• 2 μάτσα κρεμμυδάκια φρέσκα με αρκετό από το πράσινο μέρος τους
• αλάτι αρκετό και στα αυγά και στο μαρούλι
• πιπέρι χονδροαλεσμένο
• 4-5 αυγά, κατά προτίμηση…από κοτέτσι!

Ψιλοκόβεις τα μαρούλια και τα κρεμμυδάκια και με τα νερά τους -χωρίς να τα πολυστραγγίξεις- τα βράζεις σκεπασμένα σε δυνατή φωτιά μέχρι να μαλακώσουν καλά.

Μόλις «τραβήξουν τα νερά τους» και στεγνώσει καλά ο πάτος του τηγανιού, τα τσιγαρίζεις ελαφρά (με λαδι ή βούτυρο -αλλά λίγο) και τ’ αφήνεις να κρυώσουν ελαφρά.

Προσθέτεις και ανακατεύεις τον άνιθο και τα αυγά χτυπημένα. Προσοχή να μην είναι νερουλό, να υπερισχύει το μαρούλι.

Τα βάζεις σε πυρέξ που έχεις βουτυρώσει πολύ καλά.

Ψήνεις στους 150 βαθμούς με αέρα για 40-45 λεπτά.

Η, αν το τολμάς, τηγανίζεις σε μέτρια φωτιά, σε καλό αντικολλητικό τηγάνι και το αναποδογυρίζεις (με τη βοήθεια ενός καπακιού κατσαρόλας ίδιας διαμέτρου με το τηγάνι) σαν χονδρουλή κρέπα, σαν τορτίγια για να τηγανιστεί και από την άλλη μεριά!

Προτείνω το ψήσιμο σε φούρνο. Μη μου πείς μετά ότι κόλλησε και δεν αναποδογύριζε… Πήγαινε στο σιγουράκι από την αρχή, σου λέω…

Σερβίρεις κόβοντάς το σε μικρά καρεδάκια, αν θες να το παρουσιάσεις σαν μεζέ πάνω σε νόστιμο μαύρο ψωμί (το κόλλημά μου, το έχεις πιάσει πλέον…) ή στο τραπέζι με το πυρέξ, ένα μεγάλο κουτάλι για το σερβίρισμα, μια και δύσκολα θα κοπεί σε μεγάλα κομμάτια.

Συνοδεύεις (περιέργως!) με… λεμόνι για να στίψει οποιος θέλει και -εννοείται – χονδροτριμμένο πιπέρι.

*Τη συνταγή μου έστειλε η φίλη και παλιά συμμαθήτρια Κριστίν Σπάρταλη. Θυμάται τη γεύση της από μικρή, όταν την έφτιαχνε η γιαγιά της. Την ευχαριστώ πολύ!