Αν το μπιφτέκι το περάσεις σε καλαμάκια και το σερβίρεις όπως στα σουβλατζίδικα, έχεις περισσότερες πιθανότητες να «σκοράρεις»!
Μου τελείωσαν οι ιδέες…
Και ψάχνω απελπισμένα να βρω έμπνευση.
Ξέρετε, για κάτι εκ ψιλο-βαθέων αλλά που να δένει και μια κάποια ψιλο-συνταγούλα, να βγάζει και ένα ψιλο-συναισθηματάκι, έναν μικρό κοινωνικό προβληματισμό ίσως;
Αλατοπιπερομένο ελαφρώς με καμιά τσαχπινιά, μαριναρισμένο σε κανένα ευφυολόγημα, κανένα αστειάκι, ένα όμορφο ρήμα, μια ασυνήθιστη λεξούλα, το μάνα εξ ουρανού ίσως; Κάτι…
Ψάχνω μια social media συνταγή, δηλαδή. Δεν είναι κι εύκολο… Ειδικά αν έχεις τάξει στην Τήνο καθημερινή μπλογκοπαρουσία μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.
Υπάρχει όμως ένας άλλος, μεγαλύτερος γίγας απέναντι σ’ αυτό το καθημερινό άγχος, που ονομάζεται και που λέγεται «τι να μαγειρέψω σήμερα»! Για να μην αναφερθώ στο διαπλανητικό, κοσμογονικό, αναπάντητο, ψυχολογικό και επιπλέον μαθηματικό πρόβλημα «τι να μαγειρέψω σήμερα για να φάνε και τα παιδιά»!
Αν εκφράζεις τα συναισθήματά σου προς τα παιδιά σου και μέσα από το φαγητό, εκτός από το blog, τότε το καθημερινό φαγητό των παιδιών μπορεί να σε στείλει στην αγκαλιά ή του Τσελεμεντέ ή του Φρόϊντ , εξαρτάται από το τι νιώθεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο: να γίνεις καλύτερος μάγειρας ή καλύτερος γονιός.
Για έναν και απλούστατο λόγο: τα παιδιά δεν τρώνε! Δεν τους ενδιαφέρει τι θα φάνε, τους αρέσουν ελάχιστα φαγητά, δηλαδή οι τηγανητές πατάτες! Άντε και τα γαριδάκια από το περίπτερο.
Εμάς, σαν Έλληνες (και του Jamie Oliver, που το ‘χει βάλει τάμα και σκοπό της ζωής του, μετά τις Εγγλεζάρες να ταΐσει και την καινούργια γενιά Χ σωστά), μας ενδιαφέρει πολύ τι θα ταΐσουμε τα παιδιά μας. Αγνά, θρεπτικά, βιολογικά, ελαφρά, διασκεδαστικά, με χαμηλά λιπαρά κτλ… Κρινόμαστε και απ’ αυτό για το αν είμαστε καλοί γονείς ή όχι.
Άσχετα αν εκείνα δεν τα νοιάζει…ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ!
Οπότε, προτείνω -με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ο σκληρότερος άνθρωπος στο διαδίκτυο- να παραιτηθούμε απ’ αυτόν τον διακαή καθημερινό αγώνα σερβίροντας δύο μόνο πιάτα καθημερινά, όπως λέει κι ένα αμερικάνικο ρητό (που σε ελεύθερη μετάφραση λέει κάτι σαν: «αν σ’ αρέσει φα’ το, κι αν δεν σ’ αρέσει μην το φας».
Απλά εφαρμοσμένα μαθηματικά.
ΚΕΜΠΑΠ
Αν το μπιφτέκι το ονομάσεις κεμπάπ, το περάσεις σε καλαμάκια και το σερβίρεις με φρέσκο ψωμάκι κομμένο όπως στα σουβλατζίδικα ή πίτες κομμένες στα τέσσερα ή άκοπες για να τα τυλίξουν τα παιδιά σαν σουβλάκια, έχεις περισσότερες πιθανότητες να σκοράρεις γκολ στη παιδική κατηγορία…
Διαλέγουμε ένα καλό κομμάτι μοσχαρίσιο κιμά και προσθέτουμε ένα κρεμμύδι (περασμένο στο μπλέντερ μέχρι να γίνει σχεδόν αλοιφή), αλάτι, μαϊντανό ψιλοκομμένο και στεγνωμένο από υγρασία, λαδάκι και μια-δυο κουταλίτσες ριγανίτσα και δυο κουταλιές της σούπας γαλέτα τριμμένη για να κρατάει το μίγμα πάνω στο καλαμάκι (αν τρώνε «μεγαλύτερα παιδιά», προσθέτουμε και σκόρδο, πάπρικα, σκόνη μουστάρδας, δυόσμο, γεύσεις περίεργες για ανηλίκους).
Τα περνάμε σε καλαμάκια (που πριν τα έχουμε μουλιάσει σε νερό για να μην βγάζουν ακίδες) και τα ψήνουμε σε πολύ δυνατό γκριλ στον φούρνο ή σε ψηστιέρα, γυρίζοντάς τα συχνά για να ψηθούν καλά από όλες τις πλευρές.
Τρίβουμε λίγο φρέσκο αγγουράκι σε ένα κεσεδάκι γιαούρτι με λάδι και ξύδι για ένα ψευτοτζατζικάκι και συνοδεύουμε με λεπτό λεπτό μαρουλάκι ή ντομάτα σε φέτες.
Βάζουμε τις πίτες στην τοστιέρα.
Αφήνουμε τα παιδιά να τυλίξουν μόνα τους τα «σουβλάκια» τους ή να βάλουν το ψωμάκι στην άκρη απ’ το καλαμάκι για μια γλυκιά ψευδαίσθηση ότι τρώνε take-away…
Λέμε τώρα… Εδώ τα παιδιά πήραν είδηση ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και το σφύριξαν και στα μικρά τους αδερφάκια, το σπιτικό take away δεν θα πάρουν είδηση; Αλλά είπαμε: η ελληνίδα μαμά δεν το βάζει ποτέ κάτω. Ειδικά όταν πρόκειται να φάνε παιδιά!
Δες κι αυτό…
Το αφράτο μπιφτέκι θέλει μαστοριά (κλικ εδώ)
Ο ξεροψημένος κεφτές που μέσα παραμένει αφράτος έχει τα μυστικά του…
(κλικ εδώ)
