Γνωριστήκαμε με την Ελευθερία πριν τέσσερα νομίζω χρόνια στο γενναιόδωρο κτήμα του κύριου Μίμη στη Κορινθία μαζεύοντας τα πορτοκάλια που είχε δωρίσει στα δημοτικά συσσίτια της Αθήνας (με πρωτοβουλία των Atenistas και -ειρήσθω εν παρόδω- τότε είχαμε φορτώσει τρία φορτηγάκια του Δήμου Αθηναίων με 6.5 τόνους φρεσκάδα και … αισιοδοξία).
Η Ελευθερία τότε βρήκε και λίγο χρόνο να μαζέψει κάτι άγρια χορταράκια, τα “σπουργιτάκια”, και άγνωστα καθώς ήταν σε μένα τη παρακάλεσα να μου δείξει πώς τα μαγειρεύει, έτσι δημοσιεύτηκε η συνταγή μιας υπέροχης ομελέτας.
Τότε, μικρά δάκρυα έκπληξης έτρεξαν από τα μάτια μου.Δεν υπερβάλω (άντε , καλά, λίγο…) αλλά οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ελληνική χλωρίδα είναι για μένα οι μικροί μου ήρωες, οι δάσκαλοί μου και μιά πηγή έμπνευσης για το μπλογκ και τη κουζίνα μου.
H Ελευθερία ήρθε να μαγειρέψουμε μαζί στη Συλλογική Κουζίνα στο Κέντρο της Γης και το εξασκημένο μάτι της έπεσε κατ’ ευθείαν σε ένα παρτέρι γεμάτο με μολόχα. Εσύ κι εγώ τότε ίσως το προσπερνούσαμε αδιάφορα αλλά , εκείνη , ενθουσιασμένη με τη ποσότητα του ταπεινού αυτοφυούς χόρτου/βοτάνου, πήρε ένα μαχαίρι και μάζεψε μιά αγκαλιά μολόχες, ξεχώρισε κοτσανάκια από φύλλα και άρχισε το “μάθημα” :
-Εχεις κάνει ποτέ ομελέτα με μολόχα?
-Οοοχι…
-Στραπατσάδα με μολόχα?
-Ούτε…
-Ντολμαδάκια από φύλλα μολόχας;
-Ντολμαδάκια;;; Από φύλλα μολόχας; Με τίποτα!
Δεν είχε περάσει καμμία τέτοια ιδέα από το μυαλό μου! Παιδί της πόλης (αλλά θερμή φαν της ζωής εκτός πόλης, μεγάλη συζήτηση, μην την ανοίξουμε τώρα…), τι να ξέρω εγώ απ’ αυτά;
Ομως, οφείλω να πώ ότι η στραπατσάδα με μολόχα ήταν υπέροχη, κόστισε περί τα 3 ευρώ για δεκαπέντε άτομα που πρόλαβαν και τη δοκίμασαν και άφησε όσους έφτασαν αργότερα να μας ρωτούν πότε θα την ξαναμαγειρέψουμε γιατί το μυστικό της νοστιμιάς είχε διαρρεύσει.
Η γεύση της, επειδή περιλαμβάνονται και τα κοτσανάκια της μολόχας, θύμιζε χωρίς πλάκα ελαφρώς … σπαράγγι και δεν υστερούσε σε τίποτα από άλλες χειμωνιάτικες στραπατσάδες που γίνονται με χόρτα ή λαχανικά. Το αντίθετο.
Την άλλη φορά , λοιπόν , που θα περνάς νωρίς την Ανοιξη μπροστά από το εγκαταλελειμμένο οικόπεδο της γειτονιάς σου ή μιά εξοχούλα και θα αναρωτιέσαι τί θα μαγειρέψεις σήμερα, τόλμησε κάτι καινούργιο. (Γιατί τα παλιά και τα χιλιοειπωμένα δεν σου λένε τίποτα πιά, αν σε ξέρω καλά…)
Και μη ξεχνάς ότι ο Ησίοδος, ο Πυθαγόρας, ο Διφιλος ο Σίφνιος, ο Πλίνιος , ο Ιπποκράτης και όοολοι οι προπάπποι σου από το 700 π.Χ. ήδη τη γνώριζαν , τη χρησιμοποιούσαν και τη συνιστούσαν δια πάσα νόσο…
TWO MINUTES ANGIE + ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΤΡΑΠΑΤΣΑΔΑ ΜΕ ΜΟΛΟΧΑ
Μάζεψε τις μολόχες (τόσες ώστε να χωρούν σε μιά μεγάλη λεκάνη ή κατσαρόλα), κατά προτίμηση μετά μιά καλή βροχή και από καθαρό χωράφι.
Τις πλένεις καλά αλλά προσεκτικά να μην τραυματιστεί το όμορφο μεγάλο φύλλο.
Ξεχωρίζεις τα κοτσάνια από τα φύλλα. (Κρατάς τα τρυφερά από τα κοτσάνια, τα μέρη δηλαδή που είναι κοντά στο μεγάλο φύλλο της μολόχας.)
Κόβεις τα κοτσάνια σε κομμάτια όχι μακρύτερα απο 5-6 εκατοστά αφήνοντας τα φύλλα ολόκληρα ή κόβοντάς τα στη μέση.
Σε ένα βαθύ τηγάνι βάζεις τα κοτσανάκια με ελάχιστο νερό σε χαμηλή φωτιά και τα μαραίνεις για 3-4 λεπτά και μετά προσθέτεις στο νερό και τα φύλλα.
Μόλις μαλακώσουν τα σουρώνεις και τα επιστρέφεις στο τηγάνι με λίγο λάδι και 2-3 ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια και τα γιαχνίζεις ελαφρά.
Χτυπάς 8 αυγά.
Τα ρίχνεις σιγά σιγά στις μολόχες ανακατεύοντας να πάει το μίγμα παντού.
Προσθέτεις αρκετό αλάτι και πιπέρι.
Περιμένεις , ανακατεύοντας ελαφρά, μέχρι να στεγνώσει η ομελέτα σου.
Αν θές περισσότερες διατροφικές πληροφορίες για τη μολόχα , που -μακάρι να το ήξερα νωρίτερα- είναι εξαιρετικό φυσικό γιατρικό ΚΑΙ για το βήχα και τη βραχνάδα, πήγαινε στο botanologia.blogspot.gr. Εγώ ενδεικτικά αντιγράφω (από τούτη τη σελίδα )
ότι η μολόχα : “… είναι το βότανο που θεραπεύει ” … τα κρυφά πάθη των γυναικών”…
τα νοσήματα των νεφρών….
τα ηπατικά νοσήματα…..
τις πληγές…. “
