Η πιο ωραία παρέα είμαστε εμείς: οι άνθρωποι που πιστέψαμε ότι τα ταλέντα μας, η αισιοδοξία μας, η τρέλα μας, η δουλειά μας, η μόρφωσή μας, η επιμονή μας και η υπομονή μας, η καλοσύνη μας θα απογείωνε αυτή τη χώρα. Όχι ως φιλοπάτριδες, αλλά ότι το καλό θα υπερίσχυε στο τέλος. Ελπίζαμε σε ένα, να , πώς να το πω, ένα… happy end όπου όλοι είναι καλά.
Τώρα εμείς, δηλαδή όλοι, μένουμε με το στόμα ανοικτό για τα χάλια μας, αναρωτιόμαστε τι στο καλό συνέβη, πότε και πώς και γιατί, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο ορισμένοι δεν το βάζουμε κάτω.
Με ό,τι ψιλά απέμειναν συνεχίζουμε. «Μη το βάζεις κάτω» ψιθυρίζουμε ο ένας στον άλλον.
Αντί για βυθίσματα σε ενοχές του τύπου «μαζί τα φάγαμε», βασισμένες σε υπεραπλουστευμένες απόψεις παμφάγων ανθρώπων, κοιτάζουμε μέσα μας και με ό,τι ενέργεια έχει απομείνει ξαναξεκινάμε. Συναντιόμαστε δυο-δυο, σχεδιάζουμε κάτι, σιωπηλά έρχεται εις πέρας, μετά το επόμενο, δυο-δυο, τρεις- τρεις, μήπως είναι κολλητικό κιόλας; Αναμφισβήτητα υπάρχει μια αίσθηση παρέας μεταξύ μας. Ευρύτερης παρέας.
Ακούμε με κατανόηση φίλους που δυσκολεύονται ή έχασαν τη δουλειά τους, χαμογελάμε στον σκεφτικό, λέμε ευχαριστώ όταν μας βοηθούν και το εννοούμε, γεμίζουμε μέσα μας και τείνουμε ένα χέρι βοηθείας σ’ αυτούς που χτυπήθηκαν υλικά αλλά και ψυχολογικά απ’ αυτή την «κρίση» (και που, κατά τη γνώμη μου, είναι οι πιο ταπεινωμένοι και χαμένοι του γελοίου παιχνιδιού και, σύμφωνα με τις στατιστικές, ένας πλέον εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός).
Βοηθάμε γιατί έτσι βοηθάμε και τον εαυτό μας. Ανακουφίζοντας κάποιον, ανακουφιζόμαστε και εμείς από κάτι άλλο, ίσως και εντελώς διαφορετικό, αλλά έτσι είναι τα κανάλια της αγάπης, δεν είναι επικοινωνούντα δοχεία;
Αοριστίες; Χαζο-γκουρουδιές; Σαχλαμάρες μπουρζουαζίας; Ίσως! Μπορεί και διαβάζοντας αυτό το κείμενο να ακούγομαι σαν παπάς της ενορίας, έτοιμος να βγάλει το καντάρι… Έτσι είναι… Γιατί, τι να πεις; Όλα σαν να έχασαν την αξία τους, οι λέξεις, οι παπάδες, τα χλωρά, τα ξερά, οι ιδεολογίες, το καλό, η καλοσύνη, η βοήθεια στον συνάνθρωπο, όλα έγιναν ύποπτα και ξέφτισαν. Όλα. Όλα κριτικάρονται, όλα απορρίπτονται, πού να στηριχτεί κανείς; Στον δίπλα αδύνατον κι όμως μόνον εκεί…
Συνεχίζουμε. Μαζί.
ΚΥΔΩΝΟΠΑΣΤΟ ΜΕ ΓΡΑΒΙΕΡΑ ΤΗΝΟΥ
Ένα ακόμα ελληνικό μεζεδάκι, τέλειο μέσα στην απλότητά του και την ευκολία του.
Διαλέγουμε ένα καλό κυδωνόπαστο (υπάρχει ένα πεντανόστιμο από τις «Γουμένισσες») και με ένα κοφτερό φορμάκι του δίνουμε σχήμα σε αστέρι, κύκλο, ρόμβο.
Πάνω του τοποθετούμε ένα ίδιο σχήμα αλλά μικρότερο σε μέγεθος από γραβιέρα Τήνου ή της επιλογής μας. Αλμυρό πάντως για να κάνει γευστική αντίθεση με το γλυκό κυδωνόπαστο.
Του πάει πολύ μια πράσινη γραμμούλα από σχοινόπρασσο, ακόμα κι ένα σπιρτάκι από ραπάνι καυτερό.
Είπαμε: θέλουμε ξύπνιους μεζέδες, καινούργια πράγματα. Ξαφνιάσματα.
Τα παλιά τέλος, παιδιά…
Πρωτοδοκίμασα τον συνδυασμό πριν χρόνια στο «Mina’s Greece». Για την έμπνευση, ευχαριστώ Μίνα Κακανιά…
