Οσα έφαγα και δεν έφαγα στη Νέα Υόρκη #1

0
18211

2000px-I_Love_New_York.svgΣτα 30.000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό η ώρα δεν περνά με τίποτα. Ξεκινώ λοιπόν να διαβάζω ένα κείμενο στο Atlantic, όπου με λίγα λόγια η Elizabeth G Dunn υποστηρίζει οτι δεν υπάρχει γρήγορο μαγείρεμα, ούτε εύκολο και οτι οι συνταγές που το υποστηρίζουν είναι δόλωμα για να προσελκύσουν αναγνώστες. Oταν γυρίζει κουρασμένη στις 8 το βράδυ από τη δουλειά της , λέει η έγκριτη δημοσιογράφος, και πρέπει να μαγειρέψει (για την ίδια και το μικρό παιδάκι της που δεν είναι ούτε δύο ετών) σχεδόν πάντα καταλήγει να παραγγέλνει φαγητό απ’ έξω, δεν εμπιστέυεται πλέον τις “γρήγορες” συνταγές στο διαδίκτυο και τα περιοδικά. Εχει δίκιο. Θέλω να της γράψω ένα γράμμα και να της πώ οτι δεν χρειάζεται να κάνεις “υψηλή μαγειρική”στο σπίτι σου, δεν χρειάζεται καν να ακολουθήσεις συνταγές παρά μόνο να βασιστείς στη κοινή λογική για να φας καλά ό ίδιος και να ταίσεις και το παιδί σου. Μπορείς να ψήσεις ένα ψαράκι , να κάνεις δυό μπιφτεκάκια , μιά σουπίτσα, ένα ριζάκι και να κόψεις μία φρέσκια σαλατούλα και να φας όπως όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν πολλή  ώρα αλλά ακόμα γνωρίζουν αυτη τη τέχνη, πώς να μαγειρεύουν ένα απλό καθημερινό φαγάκι. Μιά τέχνη που τείνει να ξεχαστεί βέβαια μέσα σ’αυτό το πλούτο της ηλεκτρονικής πληροφόρησης (και παραπληροφόρησης φυσικά)…

Το γνωρίζει καλά το εμπορικό παιχνίδι των ηλεκτρονικών μέσων η E.Dunn, λίγο πιό κάτω το λέει κιόλας, κανείς δεν θα σε στηρίξει εμπορικά αν δημοσιεύεις συνταγές για απλό καθημερινό φαγάκι…“Real “easy” cooking, if that’s what you’re after, is far too simple to sustain a magazine and cookbook industry”.

I hear ya Elizabeth (χαμογελώ…)

IMG_7757 (1)

Οταν προσγειωνόμαστε στη Νέα Υόρκη είναι απόγευμα. Αποφασίζουμε να τραβήξουμε λίγο το ωράριο για να προσαρμοστούμε και, αν και ήδη πολύ κουρασμένοι, να μην κοιμηθούμε ακόμα. Πεινάμε, στο αεροπλάνο το φαγητό ούτε το αγγίξαμε. Στο ξενοδοχείο λοιπόν έχει ένα “εστιατόριο”, μιά “δηθενιά”, μιά τρύπα σε ένα τοίχο με κάτι βαριεστημένους μαγείρους μέσα να σέρνουν τα πόδια τους και ένα μενού panamerican: μπέργκερ, πατάτες, τάκος, σαλάτα του Καίσαρα. Πας , παραγγέλνεις βάζοντας το κεφάλι στη τρύπα στο τοίχο και περιμένεις να σε ειδοποιήσουν. Πας,παίρνεις το φαγητό και κάθεσαι κάτω από θεόρατες οθόνες τηλεόρασης να φας. Απερίγραπτη αηδία. Αν και καλό το ξενοδοχείο, μάπα η κατάσταση τρύπα-στο-τοίχο, μεγαλύτερη μάπα το φαγητό. Τρως και είναι σαν να μην έχεις φάει , ο εγκέφαλος δεν καταγράφει ικανοποίηση από το φαγητό. Στο στομάχι μόνο ένα δυσάρεστο φούσκωμα. Υπερ-επεξεργασμένο φαγητό που έχει χάσει κάθε ίχνος γεύσης των συστατικών του.

collage1

Τη επομένη λέω όχι δεν θα την πατήσω ετσι, θα παω να φάω κάτι φρέσκο στο ναό, στο Whole Food, τη  πιό ψαγμένη αγορά στον πλανήτη Γη, στεγασμένη , με τα λαχανικά πανέμορφα τοποθετημένα στα ράφια, αβοκάντο και αλφαλφα να φανε και οι κότες, τί θες; Ιταλικό; Τόχουμε! κινέζικο; Επίσης. θες σούσι; Πάρε σούσι! Ινδικό; Μήπως πίτσα; Λέω ,για κάτσε ρε φίλε, στο πιό ψαγμένο μανάβικο, στο πιό πλούσιο ψαράδικο , στο πιό απιστευτο κρεοπωλείο που συστεγάζονται όλα εδώ, επιλέγουν να πεθάνουν το κάθε τρόφιμο και μετατρέπουν το φαγητό σε φαστ-φούντ; Whole Foods, περισσότερο μανιέρα παρά ουσία; Οχι ρε φίλε, μη μου το χαλάς, ήσουν η ελπίδα μου…

IMG_7687

Οι φίλοι μου έχουν καταλάβει τη κατάστασή μου, κάτσε -λένε- αυτή άλλα θέλει …Προτείνουν το ιστορικό Farmer’s market στη Union Square.

IMG_7706

Ναί, η τροφή που σερβίρεται/πωλείται εδώ είναι μιά μικρή ανάσα! Μικροί παραγωγοί από τις εξοχές της Νέας Υόρκης (upstate New York, κοντά στο θρυλικό Woodstock για να σου δώσω να καταλάβεις…) παρκάρουν τα φορτηγάκια τους τρείς φορές την εβδομάδα εδώ , στη κεντρική μεγάλη πλατεία, πουλώντας τυράκια από μικρές φάρμες, οργανικά λαχανικά και πουλερικά ελευθέρας βοσκής, ψωμιά ζυμωμένα με ενδιαφέροντα σιτηρά και σπόρια, ασυνήθιστα κρεατικά, φρεσκοστυμμένους χυμούς από εποχικά φρούτα, μέλι και αρωματικά…

IMG_7701

Φέρνουν -από ό,τι μου είπαν- ουσιαστικά  ό,τι τους περισσεύει από την εβδομαδιαία σοδειά γιατί τα περισσότερα προιόντα τους τα απορροφούν τα καλά και ψαγμένα εστιατόρια στην Νεα Υόρκη.

IMG_7696

Το επαληθεύω στο Cookshop,  ένα εστιατόριο στο Chelsea με μικρό all-day μενού και ενδιαφέρον πρωινό : το γιαούρτι με γκρανόλα από αγριοκέρασα και αχλάδια πωσέ σε λευκό κρασί έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της ψαγμένης αμερικάνικης κουζίνας με οργανικά προιόντα από μικρούς παραγωγούς (το συγκεκριμένο πιάτο με υλικά από την περιοχή Catskill).

collage

Το επαληθεύω όμως και το βράδι που πάμε να φάμε στο τιτανοτεράστιο και βραβευμένο Boulud του σεφ Daniel Boulud (φέτος εκεί μαγειρεύει ο σεφ Aaron Bludorn), το φρέσκο και το ακατέργαστο είναι μιά επιλογή και στα μενού εστιατορίων που είναι βραβευμένα με αστέρι Michelin. Το μενού στο cafe Boulud χωρίζεται σε τέσσερα μέρη : ένα εμπνευσμένο από το γειτονικό farmers market στην Union Square, ένα με τα εποχικά υλικά και φυσικά αυτό το σημαντικότερο μέρος του μενού που βασίζεται στη γαλλική παράδοση. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και το τμήμα του μενού με την ονομασία “voyage” που κάθε τρίμηνο αλλάζει και φιλοξενεί δημοφιλείς σπεσιαλιτέ από ένα διαφορετικό τόπο (τώρα ήταν αφιερωμένο στην Ινδία). Τί ωραία ιδέα -σκέφτομαι- στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της γέυσης! Το φαγητό btw , μπά, δεν τρελλάθηκα, οι δικοί μας καλοί σεφ τα εχουν ήδη ξεπεράσει αυτά που σερβίρουν εδώ. Θέλω να φάω στην April Bloomfield όμως, τί στο καλό, μιά γυναίκα σεφ… Και στον David Chang βεβαίως , βεβαίως…Τον σεφ με τη μεγαλύτερη επιρροή  στο γαστρονομικό στερέωμα. Τώρα που μιλάμε, γιατί εδώ οι μόδες αλλάζουν γρήγορα…

* Το δεύτερο μέρος εδώ: Όσα έφαγα και δεν έφαγα στη Νέα Υόρκη #2

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.