Ομελέτα με πατάτες

Πατάτες με αυγά, υπάρχει τίποτα πιό νόστιμο;

0
16300

Η όλη μου σχέση με το φαγητό δεν έχει όρια.

Τί εννοώ : Με ενδιαφέρουν τα πάντα γύρω από αυτό.

Είναι αδύνατον να σου αρέσει να τρώς καλά (πρωτίστως) και να μαγειρεύεις (δευτερευόντως) και να μην σε απασχολούν όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη τροφή.

Οχι, ότι όλοι όσοι αγοράζουν τρόφιμα πρέπει να νοιάζονται για όλα τα θέματα γύρω από τη τροφή. Αλλά οι ιθύνοντες ναι, επιβάλλεται! Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ιθύνοντα, φευ , αλλά ψάχνοντάς το λίγο κατέληξα ότι το θέμα φαγητό δεν είναι μόνο ένα εύγευστο αποτέλεσμα από πετυχημένες συνταγές.

IMG_0270

Χαίρομαι λοιπόν όταν τα πράγματα “είναι σωστά στη θέση τους” , όταν, για παράδειγμα αναφέρονται οι παραγωγοί και η γεωγραφική προέλευση των ελληνικών πρώτων υλών στα μενού. Κατά κάποιο τρόπο , ο εστιάτορας δείχνει έτσι πολλά περισσότερα από μία συνταγή, δείχνει ποιός είναι ό ίδιος, αν στηρίζει τους έλληνες καλλιεργητές, τυροκόμους κτλ, τί τον νοιάζει στη ζωή περιγράφοντας έτσι την φιλοσοφία του μενού του.

Αλλος άνθρωπος είναι ο σεφ που γράφει στο μενού “μπακαλιάρος” και άλλος αυτός που γράφει “φρέσκα μπακαλιαράκια ψαρεμμένα στα ανοικτά της Λήμνου”. Κάτι δηλώνει με τη περιγραφή, αν  μη τί άλλο δηλώνει ειλικρίνεια και ότι με 2-3 άλλους (τους προμηθευτές του) “το παλεύουν” το θέμα μενού…

Γι’ αυτό και γώ αναφέρω τους παραγωγούς όποτε τους γνωρίζω και τον τελευταίο καιρόπροσπαθώ να τους γνωρίζω αρχίζοντας από τους βιοκαλλιεργητές της λαίκής της γειτονιάς μου. Πρόθυμοι άνθρωποι που θα σου εξηγήσυν τα πάντα και θα σου δώσουν και συνταγές που θα τρίβεις τα μάτια σου.

Παλιότερα , τα καλά εστιατόρια , οι παλιές καλές ταβέρνες προμηθεύονταν κυρίως τοπικά υλικά και δεν αναφέρομαι μόνο στα ακριβά μαγαζιά.Τότε -και λιγότερο τώρα- ο κόσμος έλεγε “πάμε για μπριζόλα εκεί ή πάμε για ψαράκι στον άλλον…”. Βέβαια τότε υπήρχε μιά διαφορά : κοντά στις παραλίες έτρωγες ψάρι και από κάτω ήταν η βάρκα του ψαρά και στα χωριά έτρωγες εγγυημένα καλό κρέας και χυλοπίττες με φρέσκα αυγά την ίδια στιγμή που ο τσοπάνος ή ο τυροκόμος καθόταν στο βάθος του καφενείου και έπινε το κρασάκι του .

Γνώριζες τη τροφή σου από το α-ω γιατί όλα φύτρωναν ή μεγάλωναν δίπλα σου.

Η σκηνή άλλαξε πολύ από τότε. Τα τρόφιμα που διαλέγουμε καθημερινά με την ευκολία του σούπερ-μάρκετ φτάνουν σε εμάς έχοντας ταξιδέψει ίσως και υπερατλαντικά και σε λίγο ίσως να καλλιεργούνται και σε κάποιο καθαρότερο φεγγάρι!

Αλλά πίσω στη Γή:

Εννοείται ότι πρωτίστως με ενδιαφέρει το θέμα των σπόρων και γι’ αυτό ανέβηκα στο Φεστιβάλ Σπόρων του Πελίτι στη Δράμα πριν 2-3 βδομάδες.

Ηθελα να καταλάβω γιατί ο σπόρος είναι τόσο σημαντικός, γιατί οι αγρότες έστησαν ένα πανηγύρι ανταλλαγής σπόρων, μήπως φοβήθηκαν ότι στο μέλλον θα μείνουν χωρίς τη δύναμη αυτή στα χέρια τους;

Και κατάλαβα : Ο ελληνικός σπόρος, ο περασμένος από γενιά αγροτών στην επόμενη γενιά είναι η περιουσία τους. Και θα σας πώ γιατί: γιατί το σπόρι της ντομάτας, του αγγουριού το ξέρει ο αγρότης όπως ξέρει ο κτηνοτρόφος το ζώο του και ο γονιός το παιδί του. Ξέρει πότε πρέπει να φυτευτεί για να “πιάσει” , αν θέλει πότισμα και πόσο συχνά, τί είδους χώμα, κλάδεμα, στήριγμα, θιάφισμα.

Αν του δώσεις όμως έναν ξένο και μεταλλαγμένο σπόρο δεν ξέρει τί να τον κάνει, πώς να τον αναπτύξει , πώς να τον καλλιεργήσει για να αποδώσει όσο πιό πολύ καρπό μπορεί.

Στηρίζεται στις βιομηχανίες σπόρων να του πούν τί να κάνει και φυσικά εκείνες θα του πουν “βάλε λίπασμα”, από το δικό μας το καλό…

Σπόρος λοιπόν, ένα το κρατούμενο. Δεν χρειάζεται να είσαι ακτιβιστής για να καταλάβεις αυτό το απλό : ό,ποιος έχει σπόρο , έχει ελευθερία και αυτονομία και γνώση στην επιχείρησή του, στο χωράφι του , στο πλάνο του. Γνωρίζει τη καλλιέργειά του όπως το παιδί του, από την αρχή μέχρι την καρποφορία.

Ακόμα κι άν έχεις όμως τον σπόρο, το θέμα της τροφής δεν μπορεί παρά να ακουμπήσει και στη πολιτική. Διότι , βρε φουκαριάρη έλληνα αγρότη, που ακόμα δεν έχουν καταλάβει οι περισσότεροι ότι είσαι το ίδιο αξιολύπητος με τον δημόσιο υπάλληλο, έτσι όπως σε διαμορφώσανε και σε δημιουργήσανε ποσώς δεν τους απασχολούσε άν η ντομάτα θα έπιανε τιμή στην ΕΕή όχι . Σε “δέσανε” με τις πριμοδοτήσεις διαφόρων τύπων, ευρωπαικών , ελληνικών κτλ. και εκεί που ήσουν ελεύθερος , με τον σπόρο σου και τη τεχνογνωσία σου (και ήξερες ότι 2 στρέμματα φτάνεις να καλλιεργείς κάθε χρονιά και δεν πήγαινες παραπέρα), σου έταξαν φορτηγά, λιπάσματα, δωρεάν σπόρους , αποζημιώσεις και κανένα φανταιζί κουρσάκι (ακριβώς όπως έταξαν και στους δημόσιους υπάλληλους μονιμότητα και αραλίκι) με μία μόνο χάρη : να τους ψηφίζεις.

Αγρότες και δημόσιοι υπάλληλοι απόλυτα εξαρτημένοι, ελεγμένοι και κλωτσοσκούφι του καθενός. Μιλάμε για μεγάλες πληθυσμιακές μάζες, πολλές ψήφους, γνωστά αυτά! Κρίμα.

Αντε τώρα , που το πανηγύρι τελείωσε, να αφήνεις (μετά από τα ψεκασμένα και τα μεταλλαγμένα για χρόνια) το χωράφι να αναπνεύσει και να περιμένεις για πιστοποιήσεις βιολογικών…

Ε, ναί, με νοιάζει η πατάτα που τρώω να είναι καθαρή. Δεν εννοώ βιολογική, εννοώ καλής ποιότητας, αγνή, να είναι τέλος πάντων … αυτό που δηλώνει. Και να σας πώ και κάτι;

Επειδή δεν κάνω πολλά εξτρέμ στη ζωή μου, τις αγγινάρες α λα πολίτα ας πούμε, τις θέλω να είναι εγγυημένα καλής ποιότητας. Γίνεται; Χμ, δύσκολο αλλά γίνεται…

Βλέπεις, με νοιάζει για μένα αλλά με νοιάζει και για τα παιδάκια μου, τα θέλω υγιή και εύρωστα και το ίδιο θέλω και καθένα από μας.

Η τροφή, όπως έλεγε από αρχαιοτάτων ο παππούς μας αλλά και ο Ασκληπιός , ο Διοσκουρίδης, ο Γαληνός είναι και θρέψη και γιατρικό, δεν είναι μόνο μάσα και ευχαρίστηση.

Και έκοβε και μάς μοίραζε ένα λαχανάκι…

Είναι όμως και ευχαρίστηση , θα μου πείτε. Ναί, συμφωνώ. Θέλω ντομάτα ντοματένια και φράουλα φραουλένια, δεν θέλω ντομάτα αγγουρένια ή εντελώς άγευστη κατακαλόκαιρο.

Δεν θέλω ένα μεταλλαγμένο προιόν που δηλώνει ντομάτα αλλά δεν είναι , είναι απλά κόκκινη, ελκυστική και γυαλιστερή! Και τα θέλω καλομαγειρεμένα και όμορφα συνδυασμένα και σερβιρισμένα με αγάπη, από μάγειρους ψαγμένους και ταγμένους στην ποιότητα και όχι μόνο στον εντυπωσιασμό. Θέλω ελληνικές παραδοσιακές και μοντέρνες συνταγές που μου θυμίζουν τη γεωγραφία μου, την ιστορία μου και τη μαμά μου χωρίς να έχω αντίρηση -του’ναντίον- σε κάθε αφρό που εμπνέει έναν ταλαντούχο δημιουργό.

Α, ναί και θέλω έναν υπέυθυνο σε ένα υπέυθυνο υπουργείο να τον ρωτήσω ένα δυό πραγματάκια. Σε ένα γραφείο με ωράριο , πλάνο για τη Γεωργία φιλικό προς τους αγρότες και τους τυροκόμους και τους μελισσοκόμους και τους καταναλωτές ομοίως, με νόμους και ποινές για τους παραβάτες της τροφής.

Ντε και καλά πρέπει να γίνω ακτιβίστρια δηλαδή για να φάω ένα φαγητό της προκοπής;

ΟΜΕΛΕΤΑ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ

Απλό φαγητό με εξαιρετικές πρώτες ύλες, αυγά και πατάτες από τη βιολογική λαϊκή, (δοκίμασε και πες μου…)
Απλό φαγητό με εξαιρετικές πρώτες ύλες, αυγά και πατάτες από τη βιολογική λαϊκή,
(δοκίμασε και πες μου…)

Σημαντικό : Διαλέγω ένα αντικολλητικό τηγάνι και ένα επίπεδο καπάκι ίδιας διαμέτρου.

Κόβω τις πατάτες για τηγανιτές και τις τηγανίζω μέχρι να χάσουν την χλωμάδα τους αλλά χωρίς να γίνουν πολύ κρατσανιστές.

Χαμηλώνω τη φωτιά.

Χτυπάω τόσα αυγά όσα και πατάτες σύν ένα.

Χονδροτρίβω λίγο πικάντικο τυρί (γραβιέρα Νάξου, Κρήτης ώριμη ή Τήνου). Τό ρίχνω στα αυγά και ανακατεύω.

Με το καπάκι ανά χείρας και αποφασιστικότητα στραγγίζω το λάδι μέχρι να μείνει ελάχιστο για το τηγάνισμα των αυγών στον πάτο του τηγανιού. *

Ρίχνω τα αυγά πάνω στις πατάτες (αφού τις έχω αλατίσει καλά) και κουνάω το τηγάνι να πάει παντού το αυγό και να σκεπάσει ομοιόμορφα τις πατάτες.

Το αφήνω μέχρι να αρχίσει να μυρίζει όμορφα το αυγό αλλά όχι καμμένο, γύρω στα 4 λεπτά.

Με το καπάκι ανά χείρας δεύτερη φορά και περισσότερη αποφασιστικότητα σκεπάζω το τηγάνι και το αναποδογυρίζω πάνω στο καπάκι.

Η ομελέτα βρίσκεται πάνω στο καπάκι και σιγά σιγά την γλυστράω πάλι μέσα στο τηγάνι
για να τηγανιστεί και από την άλλη μεριά.

Σ’αυτό το σημείο μπορείτε και να κλείσετε εντελώς τη φωτιά και να αφήσετε την ομελέττα να σιγοψηθεί έτσι και να στεγνώσει.

Σερβίρω σε στρογγυλή πιατέλα.

Είναι μιά κούκλα!

ΤΕ-ΛΕΙ-Α με χωριάτικη σαλάτα !

Και οικονομική! Αλλά αυτό θα το πούμε άλλη φορά.Γιατί απλά δεν μπορείς να μιλήσεις για φαγητό χωρίς να μπλεχτείς ΚΑΙ με την Οικονομία.

*Και το περιβάλλον βέβαια, δεν πετάμε ποτέ λάδια μαγειρέματος μέσα στον νεροχύτη, έχουμε μιά άδεια μπουκάλα και με χωνί τα μεταγγίζουμε σ’ αυτό. Οταν γεμίσει το αδειάζουμε στους μεγάλους κάδους έξω από πολλά σούπερ μάρκετ, όπως το ΑΒ.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.