#2 ΙΟΥΝΙΟΣ
Αυτά τα δυό παιδιά τα γνώρισα στη Σκύρο, τον Δημήτρη Μπούτο και την Αμάτα Σκουλούδη. Ημασταν μεγάλη παρέα, θα έλεγα μεγάλη δημοσιογραφική παρέα, με καταξιωμένους εκπροσώπους της γαστρονομικής δημοσιογραφίας αλλά και συγγραφείς βιβλίων, νέους ταλαντούχους γραφιάδες , γαστροκριτικούς και ειδικούς περί τα οινολογικά. Και μιά blogger, moi. Σε αυτές τις αποστολές τα τελευταία χρόνια προσκαλείται και μία food blogger, πράγμα που ίσως δείχνει οτι το food blogging στην Ελλάδα έχει ωριμάσει και οτι οι έμπειροι δημοσιογράφοι γεύσης αποδέχονται πλέον και τους food bloggers τουλάχιστον σαν μιά διαφορετική ματιά του ελληνικού γαστρονομικού χώρου.
Ο σεφ Βασίλης Καλλίδης, σαν οικοδεσπότης αυτής της ενημερωτικής εκδρομής με έμφαση στη γαστρονομία της Σκύρου, είχε κανονίσει ένα πρωινό ταξιδάκι με ένα σκάφος για μας στη βόρεια πλευρά του νησιού κατά τη διάρκεια του οποίου θα γευόμασταν τη περίφημη σκυριανή αστακομακαρονάδα (οι φήμες λένε οτι από εδώ ξεκίνησε αυτή η σπεσιαλιτέ;) αλλά και αυτό που έμελε να σταμπάρει γευστικά το δικό μου φετεινό καλοκαίρι: τις σκυριανές τηγανίτες με μέλι και απαστερίωτο φρέσκο κατσικίσιο τυρί. O Μπούτος την είχε φωτογραφίσει και καταγράψει τότε και μάλιστα πριν από μένα (πράγμα που μου έκανε εντύπωση γιατί μέχρι τώρα συνήθως αναρτώ πρώτη ό,τι προκύπτει από συλλογικά καλέσματα. Και πιστέψτε με -ειρήσθω εν παρόδω- αυτο δεν το κάνω μόνο για τη καύλα της πρωτιάς -που δεν είμαι πόση αξία έχει στις διαδικτυακές αναρτήσεις- αλλά και γιατί η Ελένη Ψυχούλη κάποτε κάπου έλεγε οτι τα καλύτερα κείμενα βγαίνουν όταν τα γράφεις ή επιτόπου ή αμέσως μόλις γυρνάς σπίτι σου από εστιατόρια ή γευσιγνωσία.Τέλος παρένθεσης).
Ρώτησα λοιπόν τον Μπούτο και την Αμάτα αν μπορούσα να καθήσω κοντά τους στο κατάστρωμα και συστήθηκα -χαζά ομολογώ- με το όνομα του μπλογκ μου, συστήθηκα χαμογελώντας σαν two minutes Angie φίλε. Και κείνοι -νορμάλ άνθρωποι- με τα ονόματά τους. Ναί, είχαμε διαβάσει ο ένας κείμενα του άλλου και ναί μας άρεσαν πολύ. Συνεχίσαμε να καθόμαστε μαζί και τις επόμενες μέρες, στις επισκέψεις σε ταβερνάκια και εστιατόρια που είχε επιλέξει ο Δήμος Σκύρου για μας, να μιλάμε με έναν άνετο τρόπο αν και δεν γνωριζόμασταν πολύ καιρό, μας άρεσαν όμως τα ίδια πράγματα, είχαμε την ίδια ματιά …
Εξι και πλέον μήνες μετά είμαστε φίλοι , συνεργαζόμαστε στο ανανεωμένο two minutes Angie και η δική τους ματιά σίγουρα επηρεάζει πολύ αυτό που καθημερινά βλέπετε αναρτημένο στην ιστοσελίδα μας. Οι συζητήσεις μαζί τους είναι απόλαυση, τα κείμενα του Δημήτρη ειλικρινά και απέριτα και οι γνώσεις και απόψεις της Αμάτας (ή όπως πλέον την αποκαλώ Μις Μαλλιά εξαιτίας των φοβερών μαλλιών της) στα social media θα έλεγα το λιγότερο εντυπωσιακές. “Ο παλιός είν’ αλλιώς αλλά ο νέος είναι ωραίος”, και αυτό ισχύει και στο ελληνικό food blogging two! Ναί, πέφτει πολύ κουβέντα και γέλιο στις “συσκέψεις” , δηλαδή όταν τρώμε ή πίνουμε καφέ, ποτέ στα σπίτια μας (γραφεία δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς), πάντα δουλεύουμε ό,που βρούμε, ό,που έχει wi-fi και ό,που μας αγαπούν, μιλάμε μεταμεσονύκτια στο Skype ή στο inbox για το τί θα ανέβει αύριο με πολλά emoticons…
Δυό καινούργιοι φίλοι το 2015; Δεν συμβαίνει κάθε χρόνο, έτσι δεν είναι; Επίσης, Μπούτε σε ευχαριστώ γιατί όποτε μου έρχεται να γράψω παλαβομάρες , βρισιές και χαχαχα την άποψή μου με ενθαρύνεις να το κάνω (και έτσι να συνεχίσει και το two minutes σας να είναι ένα εντελώς προσωπικό blog , blog , όχι μιά έγκυρη πηγή της ελληνικής γαστρονομίας).
