#1 ΜΑΡΤΙΟΣ
Η κόρη μου μού στέλνει μία φωτογραφία ενός στρωμένου τραπεζιού για έναν, την ίδια. Είναι ένα πιάτο βραστά φασολάκια σαλάτα με λαδάκι και λεμόνι και μία μπριζόλα πάνω σε ένα λευκό πιάτο με το πηρούνι αριστερά, το μαχαίρι δεξιά και μία χαρτοπετσέτα διπλωμένη τρίγωνο, η κόρη μου φοιτά σε μιά τουριστική σχολή στην Αγγλία. Ενα ψωμάκι λίγο πιό κεί και ένα ποτήρι νερό. Μαμά τρώω καλά 🙂 γράφει στο μήνυμα. Το κυττάζω και το ξανακυττάζω, αυτό το λιτό γεύμα πάνω στη ξύλινη επιφάνεια , αλλά ουσιαστικά αυτό που βλέπω είναι τη φροντίδα για το γεύμα της.
Θυμάμαι μπιμπερόν και φρουτόκρεμες, σοκολατένια γάλατα με το δικό τους καλαμάκι και το αγουροξυπνημένο καλαθάκι για το σχολείο (μαμά μη ξαναβάλεις αγγούρι στο σάντουιτς γιατί πανιάζει), δίαιτες πριν την σχολική της εκδρομή, αξιοθαύμαστες βουτιές σε χωριάτικες σαλάτες τα καλοκαίρια, σε τεράστια πολύχρωμα παγωτά, ζεματιστές πετσούλες τραβηγμένες με το παιδικό χεράκι από το πασχαλινό αρνάκι, τη πρώτη κοκακόλα, τον καυγά για τα take-away στις εξετάσεις, την αγαπημένη της μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και τη μάχη για το ψάρι και το αυγό.
Αυτό, που είναι μόνη της και ετοιμάζει το δικό της φαγητό, αυτό φίλε με “στέλνει” τώρα. Και που μου το στέλνει φωτογραφία για να μείνω ήσυχη οτι τρώει καλά. Την καλώ στο skype, μαμά η συγκάτοικος εδώ εχει τα γενέθλιά της και λέω να της κάνω γεμιστά. Παιδί μου γεμιστά χειμωνιάτικο; Εδώ μαμά έχει ντομάτες και πιπεριές όλο το χρόνο. Παιδί μου μην βγούν άνοστα λέω… Καλά άσε, θα της κάνω πεννες με τη σάλτσα ντομάτα σου με τις πιπεριές, άντε κλείσε τώρα.
Η ενηλικίωση έχει πολλές όψεις. Το να μαγειρεύεις το καθημερινό φαγητό σου είναι μία από αυτές.
