Βγάλτα στη φόρα , μάστορα… (ή γιατί είμαι blogger)
Χρειάστηκε να ταξιδέψω μέχρι μιά πόλη που βασίζει ένα ποσοστό της τουριστικής της επισκεψιμότητας στον θάνατο, τα βασανιστήρια και τον τρόμο, το Βερολίνο για να γράψω κάτι για τα δύο χρόνια που κλείνω σαν blogger.
Σαρανταοκτώ ώρες στο Βερολίνο είναι αρκετές , πρώτον, για να αναρωτηθείς πώς άραγε αισθάνεται ένας λαός που προβάλει στο κέντρο της πρωτεύουσάς του μιά έκθεση για να υπενθυμίσει την ακριβή θέση των βομβαρδισμένων κεντρικών κτιρίων των S.S. και της Γκεστάπο (κοντά στο τεράστιο συμβολικό νεκροταφείο των Εβραίων λίγο πιό πέρα) και, δεύτερο και φυσικό επακόλουθο, να σου κοπεί τελείως η όρεξη από τις φωτογραφίες του ανθρώπινου εξευτελισμού, αφίσες, ντοκουμέντα, προβολές , πλακέτες, μνημεία , τη μόνιμη αναφορά στο ναζισμό σ’ ό,ποια γωνία της πόλης κι’ αν βρεθείς. (Κι’ αν δεν είναι για τον Ναζισμό, θα είναι για το Τείχος του Αίσχους, άλλο ανθρώπινο δράμα απο κεί…)
Στην έκθεση της Φρίκης όμως ξαναθυμάσαι ότι δεν ήταν ο λαός, δεν ήταν οι Γερμανοί, ήταν οι Ναζί. Στα στρατόπεδα δεν σκότωσαν μόνο Εβραίους, εκτελέστηκαν , βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν διανοούμενοι, σοσιαλιστές, τσιγγάνοι και ομοφυλόφιλοι, κομουνιστές, καλλιτέχνες, ελεύθερα πνεύματα της εποχής , οι αντιφρονούντες. Δυστυχώς ,διαβάζοντας Ιστορία , πολλές φορές επίσης καταλαβαίνεις και τις ομοιότητες με το παρόν “…μιά δημοκρατία που δεν ξέρεις τί να την κάνεις…μιά φιγούρα αγαπητή στο λαό”…
Το Βερολίνο είναι μιά πόλη “βγάλτα -όλα -στη- φόρα”, δεν κρύβει τίποτα, αντίθετα αναδεικνύει τόσο το παρόν όσο και το παρελθόν .
Περιέργως, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο εξαιρετικό βερολινέζικο εστιατόριο Grill Royal (Friedrichstrasse 105 B) που όχι απλά φημίζεται για τα εξαιρετικά κρέατα που σερβίρει αλλά τα αναδεικνύει υποδειγματικά κομμένα στη κεντρική του σάλα σε λιτά σχεδιασμένα ψυγεία που θυμίζουν παγωμένες βιβλιοθήκες ή προθήκες μουσείου . Σαστίζω στο έμπα, κυττώ έκπληκτη τα ψυγεία και αναρωτιέμαι τί περιέχουν , δεν μπορεί να είναι το κρέας έτσι φάτσα-φόρα…
Ομως, όντως, αν είσαι περήφανος για το κρέας που σερβίρεις, λογικό είναι να μη το καταχωνιάζεις σε ένα ψυγείο, στο καταψύκτη, στο πίσω μέρος της κουζίνας του εστιατορίου σου ή στο υπόγειό σου, αντίθετα, το μοστράρεις σαν μέρος της διακόσμησης και το αναδεικνύεις περήφανα στους πιστούς σου πελάτες .
Αισθάνομαι λίγο αμήχανα που μοιράζομαι δυό φαινομενικά ασύνδετες σκέψεις από το Βερολίνο και περιέργως κλείνοντας μ’ αυτό το κείμενο δυό χρόνια food blogging. Τα δυό χρόνια που γράφω , καθημερινά αναρωτιέμαι πότε μιά ανθρώπινη σκέψη, ό,ποια κι’ αν είναι αυτή, κρίνεται λάθος, μακάβρια, ενοχλητική, αν είναι σωστό να την εκθέτεις, να τη μοιράζεσαι…
Μόνο για ό,τι ντρέπεσαι το κρύβεις, καταλήγω. Τα μπλογκ απλά σε βοηθούν να εκθέτεις ελεύθερα τη ματιά σου ελπίζοντας σε έναν ανοικτό διάλογο χωρίς λογοκρισία ή υποκρισία, πρωτίστως του ίδιου σου του εαυτού… Grill Royal (Friedrichstrasse 105 B, Berlin)
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας LIFO/blogs/γεύση http://www.lifo.gr/team/u34535/42605. Δώρο για τα γενέθλια του μπλογκ μου η συνεργασία που ξεκίνησε με το αγαπημένο έντυπο-έτσι το βλέπω…)
