Μιά λεμονιά βρήκε «το σπίτι της»! Στις λεμονιές δεν αρέσει καθόλου να ανεμοδέρνονται, θέλουν «σπίτι», προστασία από τον αέρα. Χρόνια δεν το τολμούσαμε, στο χωράφι κατεβαίνει γερά ο βοριάς, απειλητικά ο νοτιάς αλλά φέτος βγάλαμε λίγα από τα πανταχού παρόντα φραγκόσυκα και έτσι, σε μια κατεβασιά, τσούπ, ήρθε το δεντράκι και βολεύτηκε μια χαρά.
(Αντε βρε Βαγγελάρα, σε κάθε μυκονιάτικη λεμονιά σε θυμάμαι να λές πως «για πιο νόστιμα λεμόνια θέλει κοπριά γαιδάρου», βρήκαμε κι από δαύτη…)
Επιπλέον οι φίλοι βγήκαν για απορίχια σήμερα και τους συνάντησα τυχαία λίγο αργότερα, ο αγαπημένος μου «γάλλος σεφ», ο κύριος που δούλευε παλιά στη ΔΕΗ, ένα νεύμα μ’ ένα χέρι σηκωμένο στην ανηφόρα, μια αγκαλιά, μιαπλακίτσα… Η χαρά μου είναι διπλή: που τους βλέπω καλά στην υγεία τους και που μαθαίνω καινούγια πράγματα κάθε φορά.
Χαρά τριπλή όταν τα μοιράζομαι…
ΑΠΟΡΙΧΙΑ ΣΑΛΑΤΑ
Μαζεύουμε τα απορίχια, τις κορφούλες από τις βρούβες, τραβώντας κατά μήκος της βρούβας και προς τα πάνω μέχρι να λυγίσει και να κόβεται εύκολα το πάνω μέρος του. Αυτό είναι το απορίχι, η μη λουλουδισμένη κορφούλα της κατακίτρινης ανθισμένης βρούβας, του αγριόχορτου που όλοι βλέπουμε την άνοιξη στις εξοχές.
Βράζουμε πολύ νερό, χωρίς αλάτι, και όταν βράσει μόνο τότε ρίχνουμε μέσα τα χόρτα και τα βράζουμε ξεσκέπαστα. Δυο μυστικά επιτυχίας για καταπράσινα απορίχια.
Αφήνουμε να βράσουν για λίγο δοκιμάζοντας όχι το λουλουδάκι αλλά το βλασταράκι νά είναι μαλακό, εκεί που το κόψαμε.
Ακόμα και άν τα χρησιμοποιήσουμε για ομελέτα, πρέπει να τα ζεματίσουμε πρώτα και να πετάξουμε το νερό τους, η βρούβα είναι βαριά μην βαρυστομαχιάσουμε κιόλας…
Σερβίρουμε ζεστά με το εξαιρετικό μας ελαιόλαδο και λεμονάκι. (Από του χρόνου και από τη δική μας λεμονιά, ελπίζουμε).
