Είμαστε από τις πιό ακριβές χώρες στην Ευρώπη. Και στη διατροφή.
Εκτός από τον πολυδιαφημισμένο καπουτσίνο (στον οποίο προτιμούν πάντα να αναφέρονται τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και που όντως σερβίρεται εδώ δυό και τρείς φορές ακριβότερος από την Ισπανία ή την γενέτειρά του την Ιταλία αλλά τέλος πάντων μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτόν), το γάλα, το ψωμί , τα φρούτα και τα ποιοτικά λαχανικά , όπως και πολλά άλλα είδη καθημερινής διατροφής μπορούν να σου αδειάσουν το πορτοφόλι χωρίς να το καταλάβεις καλά-καλά.
Ακριβότερη απ´ όλα πάντως παραμένει η συνήθειά μας να αγοράζουμε πλέον τα πάντα από τα σούπερ-μάρκετ.
Το κρέας, τα λουκάνικα, τα λαχανικά , τα τυριά , το λάδι και οι ελιές , τα φρούτα , οι χυλοπίτες, τα σκόρδα, οι τροφές αυτές συνήθως παλιότερα έφθαναν στο τραπέζι μας και από τον “μπάρμπα” στο χωριό , μέσα σε τενεκέδες, πανέρια και καλάθια. Θυμάμαι ακόμα το τραχανά, τις χυλοπίτες, τα τυριά να αριβάρουν διπλωμένα προσεκτικά σε λαδόκολες , βαμβακερές παλιές μαξιλαροθήκες και μαντήλια.
Τα θυμάστε αυτά; Αν όχι, μήπως θυμάστε την προηγούμενη γενιά να μαζεύει χόρτα και να πίνει και το βραστό ζωμό τους ή – τους πιό έμπειρους- να μαζεύουν μανιτάρια και αγρια σπαράγγια κάθε φορά που ταξίδευαν εκτός πόλης; Μήπως έχετε μιά έγχρωμη φωτογραφία από μια ηλιόλουστη Καθαρή Δευτέρα που κάποιος απλώνει το χέρι να φτάσει ένα πορτοκάλι ή μανταρίνι σε κάποια εκδρομούλα στο Αργος ή σ´ έναν περίπατο στις κοντινές εξοχές της Αθήνας , στο Σούνιο, τη Ραφήνα , την Ανάβυσσο πριν το κυριακάτικο μεσημεριανό;
Πριν λίγες δεκαετίες , οι άνθρωποι της πόλης , δεν έκοβαν και έτρωγαν το φρούτο επιτόπου για οικονομία αλλά για τη χαρά που έχει μέσα της μια τέτοια γήινη μπουκιά. Τό έκαναν αυτόματα , εκεί που περπατούσαν, μιά καθημερινή συνήθεια που δεν κόπηκε με τον ερχομό τους στη πρωτεύουσα… Οι τουρίστες τα καλοκαίρια κόβουν ένα σύκο και αναρωτιούνται αν “επιτρέπεται” να το φάνε for free ( και μετά πέφτουν ανάσκελα από τη νοστιμιά , έχει εντελώς άλλη γεύση από το σύκο που αγόρασαν στο ψαγμένο Whole Foods του Columbus Circle, N.Y. Δεκέμβρη μήνα).
Τα λέω αυτά γιατί μου τελειώνουν τα νοστιμότερα πορτοκάλια του κύριου Μίμη από τη Κόρινθο, τα αβοκάντο του Δημήτρη, το λάδι της Μαρίνας, τα λάχανα και τα μπρόκολα της “σουσουράδας”; Αν ξεκινήσεις να αλλάξεις τις διατροφικές και αγοραστικές σου συνήθειες , όταν σου τελειώνει το νόστιμο τυρί, ε πώς να το κάνουμε , παθαίνεις ένα μικρό στερητικό και ψάχνεις να βρείς την κοντινότερη αργία για προμηθευτικό ταξιδάκι.
Επειδή όλοι μας ΑΚΟΜΑ έχουμε έναν “μπάρμπα στο χωριό” ίσως είναι καλή ιδέα να προμηθευόμαστε και ορισμένα από κεί; Και πιό φρέσκα και πιό φθηνά και πιό χαρούμενα.
Θες να το πείς και αλληλεγγύη του αστού προς τον αγρότη που προσπαθεί; Πες το κι’ έτσι…
ΖΕΣΤΗ ΣΑΛΑΤΑ
με κόκκινο λάχανο και μανταρίνι
Αφαιρούμε τα δύο εξωτερικά στρώματα του λάχανου εκτός αν ξέρουμε τη …καταγωγή του.
Ψιλοκόβουμε αλλά λίγο πιό χονδρό απ’ ότι για τη σαλάτα.
Πλένουμε καλά και στραγγίζουμε καλά, δεν θέλουμε νερά.
Σε μιά κατσαρόλα λιώνουμε λίγο φρέσκο βούτυρο , βάζουμε το λάχανο και ένα χοντροτριμμένο πράσινο μήλο , πασπαλίζουμε με λίγη ακατέργαστη ζάχαρη (προεραιτικά) και το βράζουμε σε μέτρια φωτιά , σκεπασμένο για να κρατήσει τις ουσίες του , μέχρι να μαλακώσει αλλά να κρατάει ένα τσικ.
Στη μέση της βράσης , προσθέτουμε όσο ξύδι (καλής ποιότητας) μας αρέσει και τουλάχιστον ένα ξεφλουδισμένο μανταρίνι κομμένο σε μικρά κομμάτια.
Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε λίγα ακόμα κομένα μανταρίνια πριν το σερβίρισμα .
(Τέλειο , γλυκό σε γεύση και θρεπτικό , σούπερ-ταιριαστό με το πικάντικο αλλά στεγνό χοιρινό ή κοτόπουλο , αντί για πατάτες , πατάτες , πατάτες συνέχεια πιά…)
Το κόκκινο λάχανο είναι ένα καλό χειμωνιάτικο αντι-οξειδωτικό και φούλ στη βιταμίνη C, A και K. Τονώνει δηλαδή καρδιά, ανοσοποιητικό σύστημα και έχει τόση δύναμη που τα βάζει και με τον … “έξ’ από δώ”…
