Ο τόνος διεθνώς είναι είδος υπό εξαφάνιση και υπό προστασία.
Το τονάκι Αλοννήσου πάλι είναι ένας μεζές που έχει τονώσει την τοπική οικονομία του νησιού και έχει δώσει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους εδώ και δεκαετίες, δημιουργώντας παράλληλα μια “μυθολογία” νοστιμιάς γύρω από το προϊόν και σωρεία εύκολων συνταγών. Και η Καλλονή, στη Λέσβο, συσκευάζει τον κιτρινόπτερο τόνο εκτός από τις περίφημες και ξακουστές σαρδέλες της.
Το νόστιμο ελληνικό προϊόν -ψαρεμένο αλλά και από ιχθυοκαλλιέργειες- πουλιέται ως γνωστόν σε βαζάκια, σε νερό ή σε λάδι, ηλιέλαιο ή ελαιόλαδο και είναι τσουχτερό στη τιμή του, κοστίζει περίπου 12-14 ευρώ για 250 γραμμάρια καθαρού στραγγισμένου προϊόντος.
Μόλις αρκετό για να φάνε μεσημεριανό δηλαδή δυο άτομα, ή σαν μεζέ τέσσερα. Πάντως μια ολόκληρη οικογένεια δεν χορταίνει και δεν λαμβάνει την καθημερινή απαιτούμενη πρωτεΐνη από τον τόνο ενός βάζου, ίσως σε συνδυασμό με το αυγό ναι… (Τέσσερις τεράστιες μοσχαρίσιες μπριζόλες σήμερα, 400 γραμμαρίων έκαστη, μού κόστισαν 18 ευρώ, το αναφέρω μόνο σε αντιστοιχία, καιροί που είναι…)
Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας, εφόσον βάλαμε τη τονοσαλάτα στο μικροσκόπιο, είναι ότι τα βάζα με τα ψαρικά έχουν διάρκεια ζωής περίπου 4 χρόνια που σημαίνει ότι είναι σαφώς επιβαρυμένα με κάποιο συντηρητικό, δεν νοείται φρεσκάδα σε ψαρικό που 4 χρόνια βρίσκεται ή σε λάδι ή σε άλμη, εύλογο νομίζω…
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί η τονοσαλάτα εμφανίζεται ακόμα τόσο συχνά στο ελληνικό τραπέζι, μετά τόση εμφανή στα ΜΜΕ, παράνομη και ανεξέλεγκτη αλιεία, ακριβώς όπως παρουσιάζεται εξάλλου και στα αλλοδαπά έντυπα και ιστοσελίδες. Επίσης, δεν μπορώ παρά να συνειδητοποιήσω ξαφνικά ότι η τονοσαλάτα, εκτός από “ένοχο”… έγινε και ένα ακριβό πιάτο.
Δεν ξέρω να πω με σιγουριά επίσης τι είναι καλύτερο: να τρώμε ένα ελληνικό προϊόν ακόμα κι αν είναι προϊόν παράνομης αλιείας, μόνο και μόνο για να μη φάμε ένα φθηνότερο, ίσως και πιο εγγυημένο ψαρικό ιχθυοκαλλιέργειας, αλλά ξενόφερτο; Η μήπως να μην φάμε καθόλου τόνο…
Ναι, η τονοσαλάτα είναι ένα νόστιμο πιάτο αλλά το ίδιο είναι και μια τηγανιά φρέσκα ψαράκια με μια ωραία ντομάτα σαλάτα. Η αν επιμένουμε στην τονοσαλάτα, τότε μπορούμε να την κάνουμε “ψαροσαλάτα” με τα φιλέτα από καλά βρασμένα ψάρια.
Και τα τρως αλλά και τα χωνεύεις με ήσυχη συνείδηση.
(Εμένα, πάντως, μου κόπηκε η όρεξη για τονοσαλάτα όταν είδα αυτό το βίντεο, κάντε κλικ…)
