Έτσι κλείσαμε τα πέντε χρόνια φέτος. Το μπλογκ μου κι εγώ.
Το γιορτάσαμε ανήμερα με βραστό λάχανο σαλάτα, με ένα ωραίο ελαιόλαδο που έφερα από τη Σίφνο και ξινό, μυρωδάτο λεμόνι, πρασινωπό ακόμα, από την τεράστια δίφορη λεμονιά που φύτεψε ο πατέρας μου πριν ακόμα χτίσει το σπίτι του.
Σκέφτηκα οτι αυτά τα τρία πράγματα εκφράζουν και τη φιλοσοφία αυτού του food blog: εποχικότητα, τόπος, ιστορία. Φαγητό θεσπέσιο, λαμπρό μέσα στην απλότητά του, που το ετοιμάζεις με χαρά και όρεξη γιατί το λαχτάρισες.
Ποιό φαγητό λαχταράς να φας σήμερα;
Κανείς μας δεν τρώει τυχαία. Αυτό που διαλέγεις να φας σε ευχαριστεί αλλά και σε περιγράφει. Σε εξηγεί. Μερικοί από εμάς επιπλέον το καταγράφουμε σε ένα καθημερινό ημερολόγιο, σε ένα food blog όπως ονομάζεται. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο ή σκοπό αν το καλοσκεφτείς, χωρίς καμμιά φανφάρα. Σαν να θέλουμε να μοιραστούμε την απόλαυση; Να πούμε μια κουβεντούλα; Σαν τριγύρω από ένα τραπέζι;
Σιγά τα λάχανα θα πεις. Κάθεσαι και τρως. Δεν είναι όμως έτσι. Ηταν έτσι αλλά δεν είναι τώρα πια. Το φαγητό κινδυνεύει να αξίζει πλέον μόνον αν εντυπωσιάζει.
Όσο προχωρώ, τόσο πιό πολύ θαυμάζω τη σεμνή λαμπρότητα του φαγητού που ο καθένας ετοιμάζει σπίτι του. Ο καθημερινός μάγειρας έχει τον απόλυτο θαυμασμό μου, όπως και το απλό φαγητό που ετοιμάζει για τον ίδιο ή για να το μοιραστεί με όρεξη και χαρά. Δεν έχει διάθεση να εντυπωσιάσει, λάμπει από την αμεσότητά του, από την ειλικρίνειά του, από την πίστη του στην ποιότητα, από τη γνησιότητά του.
Πόσο την απόλαυσα αυτή τη ζεστή σαλάτα λάχανο!
