Μα-γυρεύω καθ’ οδόν

το blog του Στέφανου Ψημένου

Γεννήθηκα το 1963 στην Αθήνα. Τα πρώτα σχολικά χρόνια τα έζησα στην Αμερική και τα τελευταία ξανά στην Ελλάδα. Σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, δούλεψα οκτώ χρόνια ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρίες και στο τέλος πήρα τα βουνά. Από το 1994 με τη ROAD και από το 2008 με την TERRAIN, χαρτογραφώ μονοπάτια, φτιάχνω πεζοπορικούς και τουριστικούς χάρτες, γράφω πεζοπορικούς και ταξιδιωτικούς οδηγούς. Πριν πεινάσω μαγειρεύω, κυρίως με υλικά που βρίσκω στον δρόμο μου. Δεν γνωρίζω τη συνταγή της επιτυχίας, ούτε και μπορώ να σας διαβεβαιώσω για την επιτυχία της συνταγής. Απολαύστε υπεύθυνα! 

[Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που ακολουθούν είναι από τη χαρτογράφηση του μονοπατιού από τους Βουρλώτες στις Μανωλάτες, στην κεντρική Σάμο]

Το χωριό Μανωλάτες. Μια αγκαλιά από σπίτια μέσα στο δάσος. Γύρω του οι ελαιώνες και τα αμπέλια. Πίσω του οι πλαγιές του Καρβούνη. Μπροστά του, η θέα στο πέλαγος.

Ο χωματόδρομος που φεύγει νοτιοδυτικά από τους Βουρλιώτες, περνάει από το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, και σταματάει στο βάθος της ρεματιάς του Κακορέματος. Εδώ αφήνω τη μοτοσυκλέτα μου και αρχίζω την πορεία στο δάσος, για να χαρτογραφήσω το μονοπάτι που πάει στις Μανωλάτες

Το μονοπάτι από τους Βουρλιώτες προς τις Μανωλάτες, το χειμώνα. Περνάει δίπλα από παλιά κτήματα, χώνεται σ’ ένα πυκνό δάσος, διασχίζει ρεματιές. Αυτή την εποχή, μετά από βροχή, είναι μια μεθυστική βόλτα σ’ έναν επίγειο παράδεισο…

Γεμίζω το μπουκάλι μου με νερό από το ρυάκι. Αυτό θα χρησιμοποιήσω το βράδυ στο μαγείρεμα. Δίνει άλλη γεύση στο φαγητό!

Η πικάντικη πικράδα που θα νοστιμίσει το φαγητό μου: η σάρκα από 2-3 ώριμες ελιές που έχουν πέσει από το δέντρο. Βγάζω το κουκούτσι, λιώνω τη σάρκα, και τη ρίχνω στο καυτό ελαιόλαδο μαζί με τα μανιτάρια.

Το τραπεζομάντηλό μου.

Ένας δυνατός άνεμος, και όλα τα ώριμα κυδώνια έπεσαν στη γη. Μάζεψα ένα. Αποχαιρέτησα με θλίψη τα υπόλοιπα.

Είναι οι καρποί που κανείς δεν μάζεψε. Ωρίμασαν στο κλαδί, περίμεναν, περίμεναν, ώσπου δεν άντεξαν άλλο και έπεσαν στο χώμα. Χαρτογραφώντας το μονοπάτι από τους Βουρλιώτες στις Μανωλάτες, στις βόρειες πλαγιές του Καρβούνη, στην κεντρική Σάμο, σχεδόν σε κάθε βήμα έβλεπα πεσμένα στη γη, κάτω από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων, αυτά τα πολύχρωμα, αρωματικά και γευστικά θαύματα της φύσης που έμειναν στα αζήτητα. Έσκυψα και μάζεψα όσα χρειάστηκα για να φτιάξω το δείπνο μου.

Μάζεψα ένα κυδώνι από την αυλή μιας παρατημένης αγροικίας τόσο ώριμο, που θα μπορούσα να το φάω και ωμό, σαν φρούτο. Από το στρώμα με τις πεσμένες ελιές, κάτω από τα κλαδιά μιας αιωνόβιας ελιάς στον εγκαταλειμμένο ελαιώνα,  διάλεξα πέντ’ έξι γερές. Οι βροχές των τελευταίων ημερών έκαναν ένα σωρό μανιτάρια να ξεμυτίσουν στην άκρη του μονοπατιού, μάζεψα μερικά από αυτά που ήξερα καλά. Ξέχωσα 5-6 χειμωνιάτικες πατάτες από το παρατημένο μποστάνι ενός καλυβιού δίπλα στο Κακόρρεμα. Μάζεψα και μια χούφτα βατόμουρα. Στο τέλος, γέμισα το μπουκάλι μου με νερό από μια πηγή και γύρισα στο δωμάτιο.

Ξεπλένω τις πατάτες από τα χώματα, τις κόβω στη μέση, και τις βάζω να βράσουν με τα φλούδια. Όταν είναι έτοιμες τις βγάζω από την κατσαρόλα, τις αφήνω να κρυώσουν λίγο ώστε να μπορώ να τις πιάσω, και με ένα μαχαίρι αφαιρώ τα φλούδια. Τις λιώνω με ένα πηρούνι, προσθέτω λίγο αλάτι, και ρίχνω όσο γάλα χρειάζεται για να γίνει ο πουρές βελούδινος. Τον αφήνω στην άκρη, σκεπασμένο για να μην κρυώσει.

Βήμα 2 (παράλληλα με το βήμα 1)

Ξεφλουδίζω το μισό κυδώνι, το κόβω σε μικρά κομμάτια, και τα ρίχνω σε βραστό νερό. Μόλις μαλακώσουν, τα βγάζω, τα λιώνω με το πηρούνι ώστε να γίνουν πουρές, και τον αναμειγνύω με τον πουρέ της πατάτας. Ο γήινος, αμυλούχος πατατοπουρές ζωντανεύει με το εξωτικό όξινο άρωμα του κυδωνιού και απογειώνεται!

Σε ένα βαθύ τηγάνι με καπάκι, ρίχνω λίγο ελαιόλαδο (ίσα να σκεπάσει τον πάτο του), και μόλις κάψει ρίχνω μέσα τα μανιτάρια που τα έχω κόψει σε μικρά κομμάτια. Ρίχνω επίσης και τη σάρκα από 2-3 ελιές (από το δέντρο), που δίνουν μια ελαφριά και πολύ ευχάριστη πικράδα στα μανιτάρια, λίγο φρέσκο  δεντρολίβανο, λίγο αλάτι, και μια πρέζα πιπέρι. Κλείνω το καπάκι και αφήνω τα μανιτάρια να σωταριστούν στο ελαιόλαδο και να σιγοβράσουν στα υγρά τους για 10-12 λεπτά.

Βάζω στη μια μεριά του πιάτου τον πουρέ και στην άλλη τα μανιτάρια. Πάνω στον πουρέ ρίχνω 5-6 φρέσκα βατόμουρα. Σκορπάω στο τραπεζομάντηλο χρυσοκόκκινα και κίτρινα φύλλα που μάζεψα από το δάσος: καστανιές, καρυδιές, αγριοσυκιές, και αυτά τα μαγικά ροζ-κιτρινοπράσινα από ένα δέντρο λωτού. Όλα τα χειμωνιάτικα χρώματα, αρώματα και γεύσεις, στο τραπέζι μου.

Γεμίζω το ποτήρι μου με δροσερό Golden Samena, ένα λευκό κρασί με εκρηκτική αρωματική προσωπικότητα και απαλή μελένια γεύση. Είμαι στον παράδεισο.