Ανοιξιάτικες τηγανίτες με λουλούδια κουφοξυλιάς

0
13373

 

Είναι η δεύτερη άνοιξη , η δεύτερη χρονιά, που περιμένω να ανθίσει ο σαμπούκος κοντά στο σπίτι μου για να μοιραστώ αυτό το κείμενο και να δημοσιεύσω μιά συνταγή που μου έχει εξάψει τη φαντασία, τις τηγανίτες με λουλούδια σαμπούκου (ναί, του σαμπούκου, γνωστού και σαν κουφοξυλιά ή… αφροξυλάνθη!).

Τηγανίτες με λουλούδια κουφοξυλιάς; Ακούγεται εξεζητημένη συνταγή αλλά δεν είναι. Πόσο εξεζητημένη μπορεί να είναι μιά συνταγή που χρησιμοποιεί για πρώτη ύλη κάτι τόσο φυσικό, ένα λουλούδι; Αλλαξαν οι γαστριμαργικές συνήθειές μας και τα πράγματι εξεζητημένα φαγητά και γλυκά (αυτά που ελάχιστα θυμίζουν πλέον ανθρώπινη τροφή, τόσο επεξεργασμένα που είναι!) θεωρούνται κοινός τόπος, αντί για αυτά τα φυτικά και ταπεινά. Στη βόρεια Ιταλία , στο Πιεμόντε ειδικότερα, αλλά και την Αυστρία τιμούν ιδιαίτερα τα άνθη του σαμπούκου την Ανοιξη και εκεί οι τηγανίτες αυτές είναι γνωστές σαν Hollerküchel (σερβίρονται με ζάχαρη άχνη και κανέλα ή με λίγη χτυπημένη κρέμα δίπλα). Για μένα, είναι ό,τι πιό φίνο γλυκό μπορείς να σερβίρεις την Ανοιξη.

Πρόπερσι αντάμωσα την κουφοξυλιά ολάνθιστη σε έναν παράδεισο στην Τήνο (θα σας πώ περισσότερα γι’αυτό σε λίγες μέρες) και πέρυσι ανακάλυψα τη συνταγή σε ένα βιβλίο και μετά σε διάφορα άλλα. Γελάω με τον εαυτό μου , πώς την «πατάω» μερικές φορές με τα βιβλία μαγειρικής. Ο τίτλος τους είναι ένα βαρύγδουπο statement -όπως το The Lost Kitchen, Recipes and a Good Life Found in Freedom, Maine της Erin French- αλλά στις πιο πολλές από τις συνταγές του βρίσκεις μάλλον «φύκια αντί για τις μεταξωτές κορδέλες» που προσδοκούσες επειδή εμπιστεύθηκες τη βιβλιοκριτική σε έγκυρο έντυπο μαγειρικής και το αγόρασες. (Ηλεκτρονικά. Γιατί αν πήγαινες στο βιβλιοπωλείο θα την …”μυριζόσουν τη δουλειά” ξεφυλίζοντάς το και θα καταλάβαινες ότι είναι κυρίως μόστρα και καθόλου ουσία.)

Διότι στις συνταγές και τις περιγραφές θα δείς να αναφέρονται πληροφορίες, υλικά και μέθοδοι μαγειρικής που έρχονται σε αντίθεση με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο που άφηνε υπονοούμενα για φυσικά υλικά που -φαντάζεσαι- θα βρίσκει η μαγείρισσα συγγραφέας εκεί δίπλα στο όμορφο εστιατόριό της στη «μέση του πουθενά» και –ήλπιζες- κάποιες πιό ήπιες επεξεργασίες τους. Είναι ένα σενάριο που πουλάει πολύ τελευταία (η μαγειρική με αγνά υλικά της φύσης , οι ξεχασμένες παραδοσιακές συνταγές, η μαγειρική στο δάσος με ό,τι βρούμε ) , ενδιαφέρον και ευχάριστο όταν εφαρμόζεται ολιστικά αλλά παραπλανητικό όταν χρησιμοποιείται σαν διαφημιστικό κόλπο. Γιατί αλλιώς πώς εξηγείται η χρήση σπορέλαιου για το τηγάνισμα αυτού του θεσπέσιου ντελικάτου λουλουδιού; Τα σπορέλαια ειναι ο,τι χειρότερο υπάρχει, όχι μόνο για τη μαγειρική αλλά πρωτίστως για την υγεία μας. Και γι’ αυτό θα επανέλθω σύντομα.

Φέτος , λοιπόν, που η Ανοιξη ήρθε -όπως κάθε Ανοιξη- φουριόζα και η ανθοφορία των περισσοτέρων δένδρων και λουλουδιών νωρίτερα, πρόλαβα να καμαρώσω ανθισμένο το δένδρο της γειτονιάς μου και του την … έστησα  συνταγολογικώς πανέτοιμη (οι τροφοσυλλέκτες σίγουρα αναγνωρίζουν την έξαψη, οι υπόλοιποι την φαντάζεστε ελπίζω και καταλαβαίνετε γιατί μιλώ με τόσο πάθος)! Εκοψα μερικά λουλουδάκια τις πρώτες μέρες της ανθοφορίας και με τις συνταγές που είχα έκανα τα πρώτα μου πειράματα. Δεν πέτυχαν όλες οι συνταγές και έτσι δανείστηκα κάτι απ’ όλες και κατέληξα σε μία που νομίζω είναι ευκολότερη και νοστιμότερη.

Για τη συνταγή αυτή απαιτείται να είναι το λουλούδι του σαμπούκου στα φρεσκότερά του. Μιά μέρα να καθυστερήσεις, τα λουλουδάκια της κουφοξυλιάς σβολιάζουν και χάνουν τη τραγανή υφή τους, μαραίνονται και το άρωμά τους εξαφανίζεται. Τα άνθη του σαμπούκου έχουν όμορφες ταξιανθίες και για να τις τηγανίσουμε πρέπει να τις χωρίσουμε σε μικρότερα μπουκετάκια αφήνοντας 1-2 εκατοστά τρυφερό κοτσανάκι, όχι μόνο για ομορφιά, αλλά, για να μπορούμε να τα βουτάμε στο κουρκούτι ευκολότερα (για το τηγάνι καλύτερα να χρησιμοποιήσετε μακριές λαβίδες τηγανίσματος, ο σαμπούκος είναι φυτό και ως φυτό έχει υγρασία και τσιτσιρίζει στο τηγάνι).

Αναζητήστε στη γειτονιά σας ή στην εξοχή την κουφοξυλιά, είναι ένας πανέμορφος ψηλός θάμνος που γίνεται δένδρο ολόκληρο, κατάλευκος αυτή την εποχή και μεγαλειωδώς ολάνθιστος.

Και βιαστείτε αν θέλετε να δοκιμάσετε τη συνταγή , εμένα ήταν από πέρυσι στα υπ’ όψιν! Ετσι είναι η Φύση και γι’αυτό την αγαπάμε, γιατί μας μαθαίνει εκτός άλλων καρτερικότητα και υπομονή. Και να εκτιμάμε το ντελικάτο, όπως το ανεπαίσθητο άρωμα της κουφοξυλιάς στις τραγανές αυτές τηγανίτες.

Τηγανίτες με λουλούδια κουφοξυλιάς

Μαζεύουμε τα λουλουδάκια της κουφοξυλιάς (3-4 φτάνουν) νωρίς το πρωί. Δεν τα πλένουμε γιατί το νερό θα τα μαράνει και θα τα βαρύνει. Τα τινάζουμε απλώς για να βεβαιωθούμε οτι δεν έχει εισχωρήσει κανένα έντομο και τα απλώνουμε σε μία πετσέτα ή ένα δίσκο κοντά στο κουρκούτι και στο τηγάνι. Με ένα ψαλίδι ξεχωρίζουμε τις ταξιανθίες σε μικρότερα μπουκετάκια.

Φτιάχνουμε το κουρκούτι ανακατεύοντας 1 φλυτζάνι αλεύρι (120 γραμμάρια) κοσκινισμένο με 1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού baking powder , μιά πρέζα αλάτι (και λίγο πιό λίγο!) και περίπου μισό κουτάκι ανθρακούχο νερό ή σόδα (200 γραμμάρια περίπου). Το κουρκούτι πρέπει να έχει εμφάνιση παχύρευστης κρέμας. Χρησιμοποίησα το αριστουργηματικό σκληρό αλεύρι του Σαλαμούσα από τη Λήμνο. Εχει μιά ενδιαφέρουσα ιστορία αυτό το κιτρινωπό αλεύρι (με όλα του τα σιμιγδάλια μέσα), ελπίζω να προλάβω σύντομα να σας τη διηγηθώ. Προς το παρόν, αναζητήστε το, πιέστε το κοντινό μπακάλικό σας να το φέρει. 

Προετοιμάζουμε το πιάτο σερβιρίσματος ή ένα μπολάκι με λίγη κοσκινισμένη άχνη ζάχαρη και ελάχιστη σκόνη κανέλας.

Σε αντικολλητικό μικρό τηγάνι ζεσταίνουμε περίπου 100 γραμμάρια αγελαδινό βούτυρο καλής ποιότητας.

Μόλις ζεσταθεί καλά το βούτυρο , κατεβάζουμε ελαφρώς τη θερμοκρασία και βουτάμε ολόκληρα τα μπουκετάκια του σαμπούκου στο χυλό και με τα δυό δάκτυλα από το άλλο χέρι τα στραγγίζουμε αφήνοντας πάνω τους τόσο κουρκούτι ώστε μόλις να καλύπτει και να συνδέει τα λουλουδάκια του (σαν να τα σιδερώνουμε ανάμεσα στα δάκτυλά μας, τον μέσο και το δείκτη).

Μόλις ροδίσουν ελάχιστα από τη μια μεριά γυρίζουμε τις τηγανίτες από την άλλη, 2-3 λεπτά είναι αρκετά. Θα αλλάξουμε το βούτυρο σε κάθε τηγάνισμα και θα καθαρίσουμε από τα τηγανίδια το τηγάνι μας.

Αμέσως μόλις τα βγάλουμε τα ακουμπάμε στο έτοιμο πιάτο με τη ζάχαρη άχνη και τη κανέλα , τα απασπαλίζουμε με ελάχιστη ακόμα ζάχαρη άχνη και τα σερβίρουμε ζεστά και τραγανά.

Η Φύση θα σώσει τον κόσμο. Η Φύση είναι ο Κόσμος.

Εχεις όρεξη να κάνεις και ένα λικέρ αρωματισμένο με τα λουλούδια της κουφοξυλιάς; Δες εδώ : 

Λικέρ από λουλούδια κουφοξυλιάς

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.