Μπορείς να φτιάξεις αγκινάρες με κουκιά και να θεωρείσαι 100% παραδοσιακή ελληνίδα ή να φτιάξεις vignole -όπως το ανέδειξε ο (γκούχου-γκούχου) εκλεκτός συνάδελφος (εννοώ συνάδελφος στη τρέλλα, μην ορμάτε) Jamie Oliver και να θεωρείσαι παραδοσιακή ιταλίδα μαγείρισσα.
Διάλεξε λοιπόν ! Kαι οι δύο συνταγές είναι μούρλια, οικονομικές, θρεπτικές και ανοιξιάτικες και επίσης σου φεύγουν και τα τελευταία ίχνη στρες (και όοολη η μαγκιά, αν είσαι νεότερος!) με το καθάρισμα των κουκιών, του αρακά, και της αγκινάρας . Ο,τι πρέπει γι’ αυτές τις μέρες της μακράς και επίπονης αναμονής … (Ειλικρινά, δεν βρίσκω τίποτα πιό ενδιαφέρον από το να κάνω την απολύτως προσωπική μου καθημερινότητα καλύτερη. Μέχρι τις 17 Ιουνίου. Μετά, είναι μιά άλλη υπόθεση.).
Ο Τζέημι, λοιπόν κάνει το βινιόλε, όπως του το εξήγησε μία ιταλίδα “νόνα” σ’ ένα χωριουδάκι …
- Zεματάει το σπανάκι, οκ μέχρι εδώ.
- Bράζει τα κουκιά (και καλά κάνει αφού το πρώτο ζουμί από τα κουκιά είναι πάρα πολύ βαρύ έως και τοξικό . Τα βράζει λίγο , ενώ , όταν μαγείρεψα τη συνταγή του- χρειάστηκαν πιό καλό βράσιμο κατά τη ταπεινή μου πάντα γνώμη!)
- Βράζει τις αγκινάρες αλλά ξεχνάει να στίψει λεμόνι μέσα στο νερό και ενδεχομένως του μαυρίζουν (ή απλά ο ξέπνοος πλέον γραφιάς δίπλα του που σημειώνει και καταγράφει κάθε στάδιο της συνταγής όπως μαγειρεύεται για αν την ανεβάσει μετά στα ηλεκτρονικά μέσα- μιά δουλειά που έχασα δυστυχώς μέσα από τα χέρια μου- ξέχασε να το συμπληρώσει στην συνταγή, ας πρόσεχε ποιόν προσλάμβανε τότε…)
- Xρησιμοποιεί προσούτο και ζωμό κοτόπουλου*, ενώ είναι πιό νόστιμο με ένα κομματάκι κρέας μέσα, όπως χοιρινό ή αρνάκι καιαιαιαι επιπλέον ο αγαπημένος μου , ο λατρεμένος μου Τζέημι…
- Δεν αναφέρει τον αρακά -απαραίτητος με τη γλύκα του σ’ αυτό το φαγητό-που φαίνεται στη φωτό του αλλά όχι στη συνταγή. (Βρέ μωρό, συγκεντρώσου λίγο…)
- Αντε, άντε , επίσης , δεν χρησιμοποιεί τόσο λεμόνι όσο “τραβάει” και “ζητάει” το φαγητό όσο σιγοβράζει εφόσον έχει μέσα κουκιά και αγγινάρες που μαυρίζουν χωρίς το μαγικό χυμό αλλά και σηκώνουν πολύ ξυνίλα και πιπέρι.Εμπνεύστηκα να το φτιάξω όταν είδα τον συμπαθή σεφ να το φτιάχνει κάπου στην Ιταλία σε μιά πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή και γιατί είχα όλα τα ζαρζαβατικά και λίγο τρυφερό αρνάκι το οποίο μου άνοιξε καινούργιους ορίζοντες και με τα πολλά και τα λίγα απομακρύνθηκα από το βινιόλε. (Μου είχε περισσέψει το “χεράκι” που αναγκαστικά αγοράζεις όταν παραγγέλνεις ένα ολόκληρο αρνάκι . Το αρνίσιο “χεράκι” -κομμένο σε μικρά κομμάτια- είναι ό,τι πρέπει για το εξαίσιο αυτό ανοιξιάτικο πιάτο).Κατέληξα σε ένα τελείως διαφορετικό φαγητό , όπως καταλάβατε , με αρνάκι, αγγινάρες, κουκιά , αρακά και σπανάκι που ακροβατούσε ανάμεσα σε λευκό γαλλικό ραγού, το ιταλικό βινιόλε του Τζέημι και τα δικά μας αρνάκια με αγκινάρες, σπάνια πιά και άδικα παραπεταμένα στη γωνιά μιά και όλοι σερβίρουμε ευκολότερα πιάτα στη καθημερινότητα αλλά και στους φίλους μας.ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ να το μαγειρέψετε αλλά και να το μοιραστείτε με φίλους , η γεύση είναι μοναδική! Δεν το λέω συχνά για κάποια συνταγή (πιστεύοντας ότι η επιλογή της καθημερινής τροφής είναι τελικά μιά τελείως προσωπική υπόθεση) αλλά γι’ αυτήν εδώ ΕΠΙΜΕΝΩ. Ονειρεύομαι να την δώ ξανά σαν ένα περήφανο ανοιξιάτικο ελληνικό πιάτο στη καθημερινή μας κουζίνα!Εχει λίγη δουλίτσα. Αλλά αξίζει! Eξάλλου, είπαμε, περισσότερο κέφι και “πλάκα” έχει όταν μαγειρεύουμε παρέα!