Πώς να μη συγκινηθώ; Οχι, πείτε μου…
Εγώ το παιδί της πόλης, καθημερινά και περιέργως σηκώνομαι κατά τις έξι το πρωί.
Κυττάζω έξω από το παράθυρο και άν μεν αχνοφαίνεται γαλανός ο ουρανός κάτι γίνεται άν όμως έχει σκοτεινιά και βροχή , τότε πείτε μου εσείς από πού να βρώ έμπνευση;
Αντί να βγώ στο λιβαδάκι μου και να χαζέψω τα καινούργια λαγούμια από τα τρωκτικά ζωντανά κοντά στις κολοκύθες και τα φρέσκα μου κρεμμυδάκια , αντί να κόψω ένα πορτοκάλι , να το ξεφλουδίσω με τα χέρια και να το φάω ολόφρεσκο επιτόπου , τί κάνω το παιδί της πόλης;
Πατάω τη καφετιέρα και το κομπιούτερ, ούτε καν μ´ αυτή τη σειρά , αν θέλω νά είμαι ειλικρινής…
Ομως , ο κάθένας προσπαθεί να κάνει ο,τι καλύτερο μπορεί μ´ αυτά που έχει. Εννοείται οτι μεταξύ φύσης και τεχνολογίας , προτιμώ τη φύση (“αρκεί να έχει wi-fi ” , όπως με κοροιδεύει ένας φίλος!).
Σήμερα όμως το ίντερνετ με λυπήθηκε , αγροτοψυχούλα που είμαι και τί μου έστειλε;;; Δυό θυσαυρούς!
Ενα κομπλιμέντο ( που θα το κρατήσω μόνο για μένα λίγο ακόμα) και μιά ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ συνταγή από τη Σκόπελο της καλοκαιρινής νιότης μου. Θυμίζω ότι οι αρχαίοι ημών ονόμαζαν λάχανα όλα τα α΄γρια χόρτα και όχι το λάχανο, οπότε η συνταγή μιλάει για πιττάκια με άγρια χόρτα και …surprise… ρύζι και όχι τυρί.
Αυτή τη μοιράζομαι με όλη μου τη καρδιά !
Απολαύστε λοιπόν Ισίδωρο Φαμελιάρη από Σκόπελο, απλόχερος και νόστιμος , εν μέρει λόγω πεθεράς!
TWO MINUTES ANGIE ΛΑΧΑΝΟΜΠΟΥΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΓΟΥΛΑΣ
“Όταν ζητήσεις από μια βέρα Σκοπελίτισσα τον χειμώνα να σου φτιάξει μία
πίτα, δε θα σου προτείνει στριφτή τυρόπιτα αλλά λαχανομπούκια.
Νησί καταπράσινο η Σκόπελος με πλούσια ποικιλία αγριόχορτων, είναι
ιδανικός τόπος να μαζεύεις χόρτα στο βουνό.
Έτσι λοιπόν κι εγώ από το άστυ φερμένος (εδώ και μερικά χρονάκια) , μια
συννεφιασμένη Κυριακή ζητώ από την γνωστή και χρυσοχέρα Μαριγούλα
(κατά τον κόσμο πεθερά μου) να φάω από τα χεράκια της μία πίτα.
“Βάλε χοντροπάπουτσα, κατάλληλα ρούχα και βούρ για τον Πύργο (περιοχή)”.
Ετσι και έγινε.
“Για να γίνει σωστό το λαχανομπούκι θέλει : ζοχό ,λαγόνιδα, μάραθο,
παχολάχανο, καυκαλίθρα και παπαρούνα (το χορτάρι έ ,έτσι κι αλλιώς λουλούδι τον χειμώνα δεν έχει.) ”
“Τώρα θα φτιάξουμε τη γέμιση.
Βάζουμε σε μια πήλινη λεκάνη ψιλοκομμένα τα χόρτα και τα τρίβουμε με λίγο αλάτι ,ένα κρεμμύδι ξερό, δύο κρεμμυδάκια χλωρά ,λίγο δυόσμο ,λίγο πιπέρι και αφού το φουσκώσουμε (όχι βράσουμε) ρίχνουμε ένα φλιτζάνι ρύζι .
Όλα αυτά τα περιλούζουμε με ένα ποτήρι του κρασιού λάδι. “
“Πάμε για το φύλλο.
Ας κάνουμε μια ντουζίνα λαχανομπούκια, λοιπόν:
δύο χούφτες γεμάτες αλεύρι, μία πρέζα αλάτι, λίγο ξύδι και λίγο λάδι.
Το ζυμώνουμε προσθέτοντας νερό από την βρύση έως ότου γίνει ζυμάρι για φύλλο.
Το σκεπάζουμε με μία πετσέτα για μισή ώρα να ξεκουραστεί”.
“Ανοίγουμε ένα μεγάλο λεπτό φύλλο με τον μπλάστρι , το χωρίζουμε στην μέση και κόβουμε κάθε ένα κομμάτι σε λωρίδες.
Στην άκρη κάθε λωρίδας βάζουμε μια κουταλιά από την γέμιση και την τυλίγουμε σε τρίγωνο.
Σε ένα τηγάνι με μπόλικο λάδι και αφού κάψει τα τηγανίζουμε. ( εάν θέλουμε τα ψήνουμε στο φούρνο) .
Αυτό ήταν.”
ΥΓ: Σας υπόσχομαι οτι σε λίγο καιρό και χόρτα θα μαζεύετε και θα σας αρέσει… Είναι συναισθηματικό το θέμα, δεν είναι θέμα διατροφής μόνο. Εχουμε απλά ανάγκη τη σύνδεση με τη φύση. Μόνο να βρέξει λίγο ακόμα , τα χόρτα βγήκαν αλλά τώρα μεγαλώνουν, όπως με πληροφορεί το Ρώυτερ χόρτων , κατά κόσμον Ελευθερία …
